Een kont op bestelling.

De kogel is door de kerk. Vorige week heb ik een supertastische fotograaf #jeroendebeer gevraagd om de happening van 2016 vast te leggen. Ik doe mezelf voor mijn (ugh, ugh, 40^e verjaardag een fotoshoot cadeau. Na een euforsiche vetmeting waarbij ik een heuse procent kwijt was geraakt (ja echt, daar kun je euforisch van worden) was het –behalve om mijn billen- in mijn hoofd ook ‘rond’. Ik ging het gewoon doen. 

 Ik was het al heul lang van plan om dit maar eens te regelen, maar ja, wie A zegt moet ook B zeggen en van uitstel komt afstel dus actie nemen is dan de beste remedie. Anyway, ik liep op wolken.

Sinds december heb ik dit aangekondigd bij mijn degene die me met de voeding en training begeleidt . Ik ben al een paar jaar aan het trainen, maar nu wil ik graag écht gaan shapen. Met een awesome ass als doelstelling en een sixpack waar je een kokosnoot op kraakt. Een beetje van dattum. Maar dat zoiets niet uit de lucht komt vallen snap ik natuurlijk ook wel. Dus er moest orde op zaken gesteld worden.

Er werden 500 calorieën van mijn voedingslijst/eetoverzicht geschrapt. Even slikken, figuurlijk dus, want er viel  minder te slikken, maar hé, alles om je doelen te halen. Bovendien werden mijn doelen concreter, we gingen nu écht aan de slag. Begin dit jaar heb ik een heuse all-in-one meting gehad (kijk een doorgewinterde fitness weter ben ik nog steeds niet dus vergeef me mijn woordkeus).  Al was het alleen maar omdat ik wilde weten of ik potentie had om ooit een podium te bestijgen. Alleen in mijn hoofd trouwens want ik ben allergisch voor badpakken en bikini’s in een omgeving waar je bekenden tegen kunt komen. Dus. Toe maar, foeter maar, ik kan het hebben.

Hier moest wat af, daar moest wat bij en we gingen los. Lyrisch was ik, echt waar. Ik bruiste van energie, en de progress ging lekker door. Zoals je weet speelt je ‘progress’ en motivatie zich vooral af in je hoofd want ik loop er bij lange na nog niet bij als een fitness model die standaard met glimmend lichaam en zweetdruppeltjes rondstapt en op elk willekeurig tijdstip van de dag haar abzzzz even tevoorschijn tovert. Neen, die zijn alleen zichtbaar op bepaalde momenten van de dag en dan ook nog wanneer mijn telefoon besluit ze mooi vast te leggen. Daar heb ik dus he-le-maal geen enkele invloed op…

Vorige week was dus een topmeting. En zoals elke week, ging ik gistermiddag weer een meting laten doen. Ik had me een slag in de rondte gecardioot, had mijn eetschema keurig toegepast,  (oké, ik had vijf chocolade-eitjes gehad en tien frietjes en een kipnugget…) en had verdorie zelfs een vein-alert tijdens mijn laatste biceps workout!! Die ik (goddank) tijdig vast wist te leggen voordat deze weer terug gekropen was en mijn camera dus dit ultieme happy moment zou missen.

En toen, shit, een procent erbij. Nou weet ik heus ook wel, het is maar een procent, en misschien houdt je vocht vast en misschien wat al niet meer. Dit is allemaal waar. En ik ben een fucking zeurkous. Maar jeeeeeetje ik was acuut ontmoedigd. En ook al schuif ik mijn demotiverende peptalk op gierende hormonen, het voelt er niet minder vervelend om. 

Mijn coach bekeek de resultaten van de afgelopen vier weken en zag minimaal verschil. Conclusie, er moeten calorieën af, of de training omhoog. Omdat ik tegenwoordig bijna in de gym woon, zal dat laatste ,voor mij althans, niet haalbaar zijn. En toen hij me vroeg (terwijl mijn maag hoorbaar knorde omdat het tijd was voor een snack) hoe ik erover dacht met minder calorieën toe te kunnen, barste ik bijna in snikken uit. Dat deed ik natuurlijk niet, ik ben geen mietje, maar ik had er wel zin in.

Ik moet verdikke op noodrantsoen om dichter bij mijn doel te komen. Ik hoorde mijn maag al protesteren en de twijfel spatte van mijn gezicht af. “Je moet te lang nadenken over je antwoord dus ik denkt dat je daar nog niet aan toe bent…”

‘IK WIL EEN REET OM U TEGEN TE ZEGGEN, IK WIL MIJN WASBORD NU EIN-DE-LIJK EENS ZIEN EN IK WIL KENNISMAKEN MET MOOIE BENEN; WAT DENK JE ZELF????

Dat zei ik natuurlijk niet, maar dat dacht ik wel. Dus ik slikte een keer en zei met een piepstem: jawel, ik denk dat het dan maar moet. En man wat voelde ik me een watje. Het welbekende plafond kwam naar beneden en ik had zin om de handdoek in de ring te gooien. Die kont blijft waarschijnlijk hangen zoals hij hangt (en de wet van de zwaartekracht wint naar alle waarschijnlijkheid), die  putten in mijn dijen zullen maar weg gefotoshopt moeten worden (of ik trek mijn overall wel aan) en ik trek wel een strak touwtjeshemdje aan die voor genoeg striemen zorgen om een sixpack te simuleren… 

Nadat ik mezelf weer bij elkaar had geraapt werd het plan de campagne opgesteld. Dit ziet er als volgt uit: binnen drie maanden moet ik nog rond de vier procent vet kwijt zien te raken. Daarna mijn BF stabiel houden om voor oktober nog extra spiermassa erbij te fiksen. Ik ben trouwens nog geen gram spiermassa verloren. Dat is dan wel weer positief (hé, ik kan het nog, positief zijn J!!) en sinds december 4 procent BF kwijtgeraakt… Hmm, opschrijven geeft hoop zeg ik haha. Nu dus in éénzelfde tijd nog eens zoveel wegzweten.

Al met al komt hiermee mijn klaagzang (bijna) ten einde. Ik zocht naar een leuke quote om mezelf op te peppen maar vond er geeneen. Nou ja, ééntje dan: “There is no elevator to succes. You have to take the stairs.…” Motiverend vond ik hem niet bepaald, wel ontnuchterend.

Een ding weet ik wel. Ik wil knallen op die foto. Ik wil deze zomer voor de eerste keer blij zijn in een korte broek. Ik wil zonder zonnebril in een bikini durven, zelfs in de buurt van bekenden. En nee mensen, onzeker kun je ook zijn zonder dat je maat 56 hebt. Zelfs met een maat 36 kun je je ongemakkelijk voelen. En aan dat gevoel kun je alleen zelf werken. Ik wilde dat er een ‘aan en uit knop’ bestond waarmee je je onzekerheid kon uitzetten maar die is er niet. 

Ik hoop dat die uiteindelijke foto’s mij een helder en bevestigend beeld gaan geven en ik blij ben met wat ik zie. Dat ik trots naar mezelf kan kijken en denk, “wauw!! Zo’n lijf wil ik ook!! Waaat?? Heeft die drie kinders gehad??” En dan niet tot op de navel maar ook verder dan dat. 

Lieve vrouwen die ik volg op IG, jullie zijn mijn grootste inspiratie! Het lezen van jullie comments en lieve woorden plaatst tekortkomingen altijd in een ander perspectief. Stuk voor stuk raken jullie me doordat ik zie hoe jullie het leven bekijken, tegen problemen aankijken en ze oplossen, doorzetten zelfs als het ff niet wil of me vreselijk aan het lachen maken door teksten, beslommeringen of hilarische foto’s te plaatsen.

Eigenlijk zijn we allemaal powervrouwen (nou vooruit en mannen ;-). We willen allemaal de beste versie van onszelf zijn en uitblinken in dat waar we goed in zijn. We willen gezond, mooi, leuk, grappig en vooral gelukkig zijn. En meestal gaat ons dat heel goed af. We werken aan dat wat beter kan, we lachen om onze gebreken en steken elkaar een hart onder de riem. 

Bedankt voor jullie support, voor de inspiratie en opmonterende woorden. You are the BEST!!

En dan nu met klotsende oksels die laatste procenten wegwerken. Here we go….. 😉