Een piemel en een pagina…

Nu we groot zijn weten we precies hoe het menselijk lichaam in elkaar steekt. We weten precies hoe alles heet en we benoemen het te pas en te onpas. Hoe vaak het woord “kut” de revue wel passeert, of eikel of God weet wat al meer, slechts een enkeling weet de woorden niet te gebruiken.

Ik ben eerlijk, vooruit, ik scheld ook wel eens een keer. En dan zeg ik ook niet alleen potverdikkie of (zoals men op school zegt) Pot vol koffie! Hoe komen ze trouwens bij die uitspraak…? Pot vol koffie zeg. Hoe verzin je het. 

 Ik heb trouwens al eens ergens gehoord dat het niet uitmaakt wát je scheldt of roept, en welke woorden je daarbij in de mond neemt. Nee, het gaat alleen al om het feit dát je scheldt. Al gebruik je de woorden ‘Theemuts’, ‘klootviool’ of ‘chips’ (ook weer zo eentje waar ik van gruwel trouwens), het maakt niet uit. Schelden hoort niet. Maar natuurlijk doen we het allemaal.

Wat moet ik dan roepen wanneer de kat de keuken weer eens ondergekotst heeft?? ‘Hè ieuw toch, poekeloekie, wat heb je nu toch weer op onze plavuizen vloer geworpen? Volgende keer niet meer doen hè? Keurig in je kattenbakje alsjeblieft…” Nou echt niet. Wanneer je met je slaapdronken kop zonder bril in de kattenkots gaat staan roep ik wel even iets anders. Excuses.

“Oma, mama zegt wel eens ‘kutkat’ tegen poes!”  “Erg hè?????” En tuurlijk, dat vindt oma ware horror. Dat hoor je als mama niet te zeggen. Dan hoor je keurig elk woord af te wegen en je af te vragen welke verstrekkende effecten die woorden zullen hebben. Maar, lieve mensen. Dat Doen.Wij.Te.Weinig.Allemaal.

Te vaak foeteren we er met ongepaste woorden op los en te vaak schelden we onterecht op zowel huisdieren als bloedjes. En dat maakt de sfeer er niet altijd beter op. Soms, heel soms, kunnen we d’r natuurlijk ook niks aan doen. Wanneer de hormonen zich weer eens met ons zo kalme leventje bemoeien bijvoorbeeld. Daar is echt geen kruid tegen opgewassen. Zelfs geen gezond verstand.

Kinderen pakken daar natuurlijk van alles van op. En raar maar waar, dát hoor je nou net wel. Wanneer broers en zussen elkaar uitschelden met (op zich best herkenbare) woorden, gaan bij mij altijd alle alarmbellen af. Mijn haar springt recht overeind en ik voel direct een drang om de kinderen te corrigeren. 

Nóg erger is wanneer er zulke woorden tegen jou als ouder gebruikt worden. Of wanneer je je kinderen betrapt met de ogen te rollen van afkeer of van woede of van ergernis (doe ik dit dan ook???) Ik wil het antwoord niet weten denk ik. Maar goed. Feit is wel dat het niet prettig is het aan te horen en je oprecht wenst dat deze woorden ook alleen maar binnenshuis rondgeslingerd worden.

Toch blijkt ook dat een illusie. Want hoe vaak hoor ik op het schoolplein complete pornotermen en lichaamsdelen rondvliegen? Hoe vaak hoor ik dat kinderen elkaar uitvloeken en elkaar voor stront en ballast uitmaken? Vaker dan ik graag zou willen. Dat wil ik eigenlijk he-le-maal niet horen. Maar het gebeurt wel. Leuk of niet. 

Dat het vroeger (ik lijk wel vooroorlogs maar echt, zo lang is het nog geeneens geleden) anders was is wel duidelijk. Ten eerste ging het er op school al anders aan toe. Daar renden we niet door elkaar, daar vielen we meester Sytsma niet in de rede (echt niet anders vloog je ‘mars’ de gang op met die enge rollende ogen van die man, brrrr), daar scholden we elkaar niet met zulke woorden uit en daar luisterden naar wat er gezegd werd. 

Op school dan hè, thuis hadden we natuurlijk wel zo onze uitspattinkjes. Al had ik als kind toch echt een minder grote mond dan mijn eigen kroost. Voor de wildere termen had ik mijn dagboek. Die ik trouwens nog eens ritueel moet gaan verbranden, maar dit terzijde.

Ik weet nog dat ik één vreselijk woord achter de hand had voor wanneer ik écht heel kwaad was. En ga maar even zitten voor deze schokkende onthulling; het woord was… SCHURK.

Dat vond ik zo ongeveer het gruwelijkste woord waar je iemand voor uit kon maken. Eens schurk was  namelijk zo’n akelig mens, daar ging je toch acuut van huilen wanneer dit tegen je gezegd werd? Het nare was alleen, dat ik dit altijd vergat wanneer ik deze troef in wilde zetten. Poef. Weg was de schurk. En dan altijd als ik weer op de fiets naar huis ging (4 km heen, 4 km terug, weer 4km heen, en om half vier weer 4 km terug- dat ook even gezegd hebbende) baalde ik als een stekker dat ik het weer vergeten had om die rottige Martin Zwarts eens even flink de waarheid te zeggen…

Maar het zijn niet alleen scheldwoorden die van deze tijd zijn. Ook de kennis van het menselijk lichaam valt onder de algemene kleuterontwikkeling van deze tijd. Het  benoemen van de lichaamsdelen (tot in detail) blijkt een eitje. Waar ik dacht het befaaamde boek “Haar?Waar?Daar?” nog even in de kast te laten staan voor onze jongste telg, weet ik niet of ik die mening nog eens moet herzien ja of nee…

Zo ging hij deze week zoals iedere ochtend in bad. “Droog jezelf maar even af, dan haalt mama even een hemd, een onderbroek en sokken voor je op.” Ondertussen ging ik mezelf even in de kleding hijsen en kon ik ze mooi meenemen wanneer ik weer naar beneden ging. Maar dit duurde Beau te lang. Hij gilde vanuit de badkamer of ik niet even op kon schieten en kwam na commentaar van zijn broer dat het veel te lang duurde en dat er meer mensen in de douche moesten, de trap op schuifelen. Boos.

Dominic had hem naar boven gestuurd; ik hoorde hem nog zeggen “ga jij maar naar mama, wij doen onze ogen wel even dicht als je de trap op gaat”

“Daar ben jij?” vroeg ik Beau. “ja, wat duurt dat lang zeg voordat je beneden bent! Jij zou mijn spullen toch ophalen??” “Ja dat zou ik ook, maar mag ik me niet eerst even aankleden dan?” “Nou, hoe zou jij het vinden als je de hele tijd in je blote piemel moest staan te wachten…??” “Eh, die heb ik niet…” “Nou, zeg, hoe zou jij het dan vinden als je de hele tijd in je blote PAGINA moest staan te wachten…?!”

Ik schoot in zo’n hysterische lachbui dat ik eerst even op de rand van mijn bed moest gaan zitten wat Beau overigens maar flauwekul vond. Ik kon beter even opschieten…Toen ik gekalmeerd werd vroeg ik hem waar hij die wijsheid vandaag had. Nou, van een meisje uit zijn klas. Eentje die altijd maar van die ‘vieze’ woorden gebruikt.

 

Tsja. Boys have a penis. Girls have a ‘pagina’ .  Missie volbracht. Ik hoef ze niks meer bij te brengen. I rest my case. Fijne dag allemaal 😉