(on)diepe krassen

Het is kwart over acht en met een droge keel wordt ik wakker. Omdat mijn wederhelft nog in diepe rust is (zou ik ook zijn met zulke werkdagen haha) ga ik alleen naar beneden. Daar zit Dominic in de kamer. ‘Ik kijk naar de film “Spijt” hoor…

Allang blij dat de rest nog slaapt blijf ik hangen. Ik kijk mee. Fout. Verdorie. Al na tien minuten sta ik te janken. Niet luidop hoor, dat is ook weer zoiets. Dit is al de tweede keer deze week dat ik geraakt wordt door het onderwerp van deze film.

Eerder deze week las ik een artikel op “Linda.” … Het ging over een jongetje die gepest werd (net als ‘Spijt’.) Het jongetje werd door een tv-presentatrice verrast met een versierde schoolkantine. Een groepje kinderen had zichzelf als ‘anti-pest’ groep betiteld. Er hingen allemaal lieve uitspraken als ‘je bent lief’ en ‘je bent goed’  en ‘pesten is stom’ aan de muur.

Het jongetje zag dit en werd in een klap ontroerd. Hij moest huilen. En velen, die het filmpje zagen, met hem. De presentatrice van het programma vroeg aan hem waarom hij moest huilen. ‘Ze vinden me dus toch wel aardig’ was zijn antwoord…

Terwijl ik dit schrijf schiet ik acuut weer vol.  ‘Ze vinden me dus toch wel aardig….

Ik reageerde op dit artikel. Met een rood betraand hoofd als gevolg. En shit, moest ik ook nog op de fiets Beau gaan halen…

Je jeugd is het fundament van je verdere volwassen leven. Als die beschadigd of vernield wordt, trekt dat onuitwisbare sporen. Het maakt je onzeker, het maakt je achterdochtig. Niet alleen op die momenten in je jeugd, maar in je hele verdere leven. Je leert ermee omgaan, je leert meer vertrouwen op je intuïtie, je weet het van je af te schudden, maar toch, een artikel over pesten kun je dus niet zonder een traan lezen of zien. Herkenbare situaties laten je meteen terug in de tijd slingeren. Of je wilt of niet.

Het kan je sterker maken wanneer je gepest werd. Het kan je ook breken. En dat laatste is wat er gebeurde in ‘Spijt’. Dit jongetje besloot er een einde aan te maken. 

Pesten is wel een van de meest lage vormen van mishandeling. Het is doortrapt, het is gemeen, achterbaks, slinks, gebaseerd op onvermogen met een onzichtbaar vernietigende uitwerking. Het zorgt voor angst, woede, en verdriet. Het kan je volledige schooltijd (en lang daarna) tot een hel maken. Een levende hel waardoor sommigen besluiten eruit te stappen. 

Dat je eens geplaagd wordt is op zich al niet fijn. Maar hé, shit happens. Het veranderd in getreiter wanneer er stelselmatig meer dan één persoon besluit jou te pas en te onpas te vernederen. Mentaal en/ of fysiek. Wanneer er een genoegen in geschept wordt iemand te kleineren. Een medeleerling, of medecollega, of zelfs een familielid (bij pesten wordt daarin namelijk geen onderscheid gemaakt) het leven zo zuur te maken totdat hij of zij breekt. 

Ik brak gelukkig niet. Ik werd sterker. Maar ook allergisch voor onrecht, (ogenschijnlijk) getreiter en dubbelzinnige opmerkingen. Ik ben wel eens uit de auto gesprongen om me met een pestincident te bemoeien. Omdat ik weet hoe het voelt als je ze laten barsten. Wanneer het pesten een kettingreactie uitlokt waarbij elke lamlul zich aansluit. 

Soms kom ik ze nog tegen. Of hoor ik erover. Of zie ik ze voorbij flitsen op Facebook. Gelukkig dat ik dan met een smalend gezicht naar de foto kijk en tevreden kan constateren dat de tijd heeft gezegevierd. Dat hun terroriserende smoelen rimpelachtig en zuur zijn opgedroogd. Dat deze niet meer te redden zijn. Sorry, het floepte er zo uit.

Ik zou willen dat duidelijk was  voor iedere volwassene en ieder kind  wat gevolgen zijn van pestgedrag. Ik zou willen dat ze snapten dat je mensen dus echt kapot kan maken. Echt kapot, als in DOOD… Dat we allemaal deel uitmaken van elkaars vorming en dus ook wat kunnen toevoegen aan elkaars toekomst. Alleen maar door normaal te doen. En de handen ineen slaan tegen iemand die anderen ophitst dit wel te doen – in plaats van angstig te volgen en te denken : ‘als ik maar niet de klos ben’…

Natuurlijk zijn er altijd uitzonderingen. En natuurlijk mag je niet bagatelliseren; maar sociaal onwenselijk gedrag dient te allen tijde gecorrigeerd te worden. Iets verergert gemakkelijk zonder dat dit duidelijk aan de oppervlakte is. Luister naar je kind. Kijk naar signalen. Ook wanneer het niet je eigen betreft. Leer elkaar voor elkaar op te komen in plaats van te lachen om een ander zijn tekortkomingen en gebreken. Leer elkaar respecteren. Geef elkaar een mooier zelfbeeld en een mooiere toekomst. 

De jongen uit “spijt” ging dood. De jongen die mijn pestverleden is gestart ook. Doodgestoken door iemand die hij ook pestte. Mijn pestverleden heeft me ook gevormd. En hé, ik vind dat ik mooi opgedroogd ben. Ik ben er. Heb drie gezonde mooie kinderen. Ik ben gezond en voel me zeker. Ik heb een eigen zaak waar ik trots op ben.  Ik krijg alleen zo nu en dan ineens de behoefte om iets op te schrijven (;-) maar daar zijn blogs voor. 

 

De jongen die een antipestgroepje ‘cadeau kreeg’, kreeg een onbetaalbaar cadeau. Hij ontving bevestiging dat hij de moeite waard is. Dat maakt de kras in zijn fundament vast minder diep en zijn zelfbeeld realistischer. Hij mag er ook  zijn. En voor alle pesters? Geloof me maar, ik ken er geen een die leuk opgedroogd is. 

Bedankt voor het lezen. Fijne zondag!!