Het is frappant. Hoe meer kinderen je krijgt, hoe meer je vergeet. Bij nummer één is alles lof en evangelie. Je prijst ze de hemel in en elke stap die ze zetten, elk geluidje dat ze kirren is eigenlijk ‘voorpagina-nieuws-waardig’ voor de Telegraaf. Je verbaast je keer op keer over hun kunnen en talenten en zou door een landelijke stroomstoring het licht uitvallen, dan hindert het allemaal niet, jij straalt toch wel.
De tijd vliegt voorbij maar zij zijn en blijven uniek. Elk karaktertrekje is eigenlijk schattig, leuk, eigenzinnig en er is geen kind leuker dan de jouwe (jazeker, ook die van moi). Zelfs hun ietwat minder leuke eigenaardigheden horen erbij. Want het is jouw kind. Een deel van jou in hun, een onlosmakelijke combinatie waar je oertrots op bent.
Bij sommige mensen volgt er op een dag nummer twee. En warempel, ook bij dit nieuwkomertje valt je mond om de haverklap open van verbazing. Wat een schat! Wat kan ie al veel! Wat kijkt hij wijs voor zijn leeftijd en O, wat een fatsoen (een van mijn persoonlijke favorieten) wanneer je in een kledingwinkel uitgebreid aan het passen bent…
Natuurlijk weten we heus wel dat geen mens perfect is. Nou vooruit, soms kom je erg dicht in de buurt, onze eigen bloedjes zonder twijfel, maar helemaal volmaakt worden ze nooit. Dat realiseer je je eens te meer wanneer de ‘uit’ knop van je bloedjes spoorloos blijkt. Wanneer ze slechts luisteren als jij het volume opentrekt van een viswijf en uiteindelijk schor piepend je kinderen tot orde staat te schreeuwen…
Van die momenten dat ze elkaar het haar uit het hoofd trekken, mopperen op de hele wereld, gillen als iemand (lees dichtstbijzijnde bloedverwant) ook maar naar hun speelgoed waagt te kijken. Of erger nog, zonder vragen iets durven te ‘lenen’. Hypocrisie is volgens mij een sterke eigenschap van elk kind. Het gezegde “wat u niet wilt dat u geschiedt, doet dat ook een ander niet” komt (nog lang niet) in hun vocabulaire voor.
Een enkele keer gebeurt het dat er een derde kind (of meer)op de proppen komt. Ik weet het niet zeker natuurlijk, maar ik denk dat wij ouders een selectief geheugen hebben. Dat je je alle leuke dingen fris en fruitig herinnert, maar de ietwat minder leuke momenten erg snel vergeet. Anders is het onmogelijk dat er gezinnen zijn met twintig kinderen. Je stapt elke keer weer onbezonnen en hoe is het mogelijk – onvoorbereid- in een nieuw ‘kinderavontuur’
De welbekende ‘peuterpubertijd’ wordt in rap tempo opgevolgd wordt door de ‘kleuterpuberteit’, om vervolgens in de ‘pre-puberteit’ te komen zodat ze voorbereid op het zwaardere werk in de ‘pubertijd’ pas echt kunnen ontpoppen tot ‘echte’ mensen. Het passeert allemaal de (ouderlijke) revue en het wordt net zo goed allemaal weer vergeten. Tenzij je er een boek over schrijft. Dan staat voor altijd zwart op wit welke (ietwat hysterische) fases elk van je kinderen doorloopt.
Toen ik vanmorgen niet wist waar ik mijn oorkleppen kon vinden omdat onze oudste én onze jongste een onuitputtelijke discussie openden waarbij de volumeknop op zijn allerhardst stond, dacht ik aan al deze woorden en besloot me even tot mijn blog te wenden om alles even op te schrijven. Voor het geval ik het allemaal weer vergeet natuurlijk. Je moet als moeder altijd iets achter de hand houden voor een eventuele toekomstige bruiloft, weet je.
Vooralsnog zal het tot vergeten wel niet zo gauw komen, want de oudste zit vlak vóór de puberteit, de jongste is een echte kleuterpuber en jawel, de middelste zit er precies tussenin en put inspiratie uit beider broeders. Bovendien pen ik regelmatig wel van alles op. Vinden ze leuk joh, wanneer ze beginnen te lezen…!
Als ik dan zo’n psycholoog wijs hoor zeggen dat je kinderen zich aan jou spiegelen (en je dus altijd bij jezelf te rade dient te gaan voordat je boos wordt op je kinderen) vraag ik me af waar het mis is gegaan. Laat mij maar troost putten uit het feit dat het juist supergezond is dat kinderen zich zo op hun gemak voelen thuis, dat ze daarom doen wat ze doen en zich op deze manier kunnen ontwikkelen tot gezond denkende en handelende mensen.
Wij zijn slechts regisseur en scheidsrechter. Wij hoeven zo nu en dan alleen maar in te grijpen om het een en ander recht te zetten. Een grote mond dient zowel gecorrigeerd als gerelativeerd te worden want het hoort er (soms helaas) allemaal bij. Wat heb ik toch eigenlijk perfecte kinderen. Eigenlijk doen ze alles volgens het boekje. Zelfs wanneer ik denk ‘ik ga nu gillend gek worden’ is dat eigenlijk heel prima. Ze uiten zich tenminste. Hé , lekker, jezelf opmonteren …
Mijn moeder herinnert zich niets meer van mijn puberteit. Tenminste, niets van de nare dingen. Niets van mijn grote mond. Niets van mijn ergernissen (ik werd zó chagrijnig wanneer ze na een schooldag liefjes vroeg hoe m’n dag was, het arme mens…) Zie je wel, we vergeten met een doel. Zouden we ons alles blijven herinneren, dan gaf dat een vertekend beeld van hoe we uiteindelijk opdrogen. De volgende keer dat ik me dus afvraag waarom de handleiding samen met het vruchtwater weggegooid, is, troost ik mezelf met de wetenschap dat ik het vast wel weer vergeet zodat ik wanneer ze groot zijn nog maar één taak heb: trots zijn 🙂
#kinderen # kindertijd # herinneringen #lovelife
Blog * Lifestyle en Sport * Beauty 