De-30-dagen-niet-zeiken-challenge

 Een te dikke kont, rimpels, het weer wat werkelijk noooooit naar de zin lijkt te zijn, de buurman, de vriend van je vriendin, de school van je kids, die vreselijke tante met haar eeuwige kritiek, een zeikerige echtgenoot, je menstruatieperikelen,  puberende kinderen, de onderwerpen om over te zeiken zijn eindeloos. Er gaat geen dag voorbij zonder zeikmomentje(s). Dag in dag uit vallen we onszelf en anderen lastig met eeuwig geneuzel wat nergens over gaat.

Menselijk? Ja. Kunnen we d’r iets aan doen? Ook. Want met al dat gepiep, geklaag, gemopper en gezwets kweken we slechts rimpels, grijze haren, tegenzin en een opgefokt humeur. Mocht je je afvragen hoe ik in dit (excuses, klagerige) relaas ben beland, dan zal ik het even kort en krachtig toelichten.

Allereerst probeer ik altijd positief doch nuchter in het leven te staan. Ik doe dagelijks mijn uiterste best de dingen van de positieve kant te bekijken en oplossingsgericht te werk te gaan. Dit gaat me meestal redelijk af. Vergevingsgezindheid is niet bepaald mijn sterkste punt, maar, ook dit zal op den duur vast lukken. Onzekerheid is ons ieder vast welbekend, maar, ook deze valkuil ga ik ferm te lijf. Mijn overige niet te noemen zwakheden accepteer ik en probeer ik te veranderen indien mogelijk en, niet geheel onbelangrijk, indien nodig. Punt.

Maar er zijn van die dagen dat je optimistische blik op het leven in één keer onderuit geschoffeld wordt. Dat je je ineens afvraagt, waar gaat dit heen? Hoe komt het in de toekomst? Waarom overkomt sommige mensen zóveel bagger? Waarom, waarom, waarom…

Het antwoord op mijn vragen ligt natuurlijk in de toekomst, en sommige antwoorden zul je nooit krijgen, simpelweg omdat wij alles niet weten en ook niet kunnen weten. Desalniettemin maakt het zien van sommige dingen, het lezen van bepaalde artikelen of het voorbijflitsen van een Facebookbericht je soms in één keer wanhopig, verdrietig of depressief. Niet meteen voor altijd, maar lang genoeg om je dag erdoor te laten verpesten.

Vanochtend begon de dag schitterend. De zon scheen en de lucht ademde geluk uit. Ik opende de achterdeur en ademde de zomer in. Zalig. Wat lekker. Dit belooft een prachtige dag. En dat werd het ook. Niks te klagen over de ‘ideale’ omstandigheden. Totdat ik even een rondje Facebook deed en een overlijdensbericht van een klein kereltje tegenkwam. Een mannetje van vier geveld door een hersentumor. Afgrijselijk. Er is geen temperatuur of zonlicht mooi genoeg om de dag van zijn ouders te kleuren. Er is geen moment mooi genoeg om dit verdriet te verzachten. Noah is weg. Overleden aan die kankerziekte. Een engeltje op een wolk geworden…

Er kwam me meteen niets meer uit handen. Gatver. Wat een dag. Mooi weer? Jawel. Maar Jezus, waarom nou weer zo’n klein ventje? Waarom een prachtig kind van deze wereld gerukt? Waarom zoveel verdriet, pijn en onzekerheid voor zó’n geliefd mensje met een immense toekomst in het verschiet. Waarom, waarom, waarom.

Waarom worden zulke lieverds getroffen en waarom loopt er een knotsgekke randdebiel een strand op om met een geweer mensen af te slachten. Uit naam van zijn overtuigingen… Waarom werd deze gast niet tegengehouden door een mensonterende tumor? Waarom kon hij zijn gang gaan en gaan velen met hem hun gang? Waarom, waarom, waarom…

Waarom. Het echoot in mijn hoofd. Ik word er chagrijnig en agressief van. Ik voel woede in me oplaaien omdat ik er niets aan kan doen. Helemaal niets. Ik bedenk er een stukje over te bloggen maar wordt zelfs bang van consequenties. Je mening ventileren is zo eenvoudig niet meer. Een afrekening voor een doodnormale gedachten gang is van deze tijd. 

Vanmiddag had Luna vriendinnetjes te spelen. Lekker in het zwembad. Lachen, gieren, brullen en niks dan plezier. De zon scheen en mijn was werd droog. Mijn kersen smaakten hemels en een kop thee maakte me relaxed. Ik telde mijn ontelbare zegeningen. Ik maakte een besluit. Stoppen met zeiken. Stoppen met het eeuwige gemiep en gemekker en gezanik. Er is niets in mijn leven wat zich laat meten aan de barbaarsheden die op deze aardkloot plaatsvinden. Tijd om mijn positiviteit  te op te krikken. Tijd voor mijn eigen zonnetje.

Ik daag jullie uit. Met al die cirulerende challenges heb ik d’r ook een. De 30 dagen-niet-zeiken- challenge. Eens kijken hoe goed het me afgaat 😉 Toi, Toi, Toi, doen jullie mee?