Huub, Huub, Beha truc…

‘Het heeft zo moeten zijn’. Ken je die uitspraak? Het overkomt ons allen best nog wel eens. Zo’n moment waarvan je denkt: “O, dus daarom belde zus en zo vanmiddag af” (Kon ik lekker even zelf de stad in). Of “Pfff, maar goed dat ik een rondje om fietste (het bleek dat de andere route versperd was) Of, “ maar goed dat mijn horloge voor liep” ( dat scheelde maar weer een parkeerprint). Anyway, het overkomt ons allemaal wel eens. Het achteraf-gelukkig-maar- gevoel. De ene keer levert het je meer op dan de andere, maar, meestal ben je achteraf aangenaam verrast. 

Ik ga meestal ’s avonds sporten. Dan voel ik me op mijn best en heb ik bakken energie. Tenminste, meestal. Een enkele keer sleep ik mezelf geradbraakt de sportschool in om er, hoe verassend ook, relatief fit weer uit te wandelen. Om mezelf dan vervolgens een uur later uitgeput op bed te laten vallen en in een diepe slaap te verzeilen. Meestal dan hè, soms ben je genoodzaakt om je rituelen om te gooien.

Meestal is het best nog wel druk in de sportschool. Nummertjes trekken om een toestel te beklimmen is nog net niet nodig, maar er zijn genoeg mensen die hun sportieve uurtjes hier vertoeven op momenten dat ik er zelf ook ben. Alleen daarom is het al leuk, want wie komt er naast zijn innige spierballenwens nou niet voor het sociale aspect? Ik bedoel maar.

Als ik dan ook zo nu en dan niet kan op mijn vaste avonden ben ik van de leg. Tuurlijk, het levert me wel weer een gezellig ontspannen avondje thuis op (en ja, dat is ook wat waard 😉 maar ik ben nou eenmaal van de vaste rituelen. Daar wijk ik niet graag van af. Gisteren was zo’n dag. Het ging niet lukken ’s avonds en ik besloot rond vijf uur te gaan. Vijf uur. Wat een tijd. Dan is er dus werkelijk geen kip en is het vooral trainen en niet kletsen. Gelukkig voor mij had ik mijn beste sportvriend bij me: mijn koptelefoon. Op naar de fitness dus. 

Eenmaal binnen bleek mijn vermoeden bewaarheid. Op hier en daar een puber na (en één slechts voor mij onbekende oudere die zich koortsachtig in het zweet werkte) was het vandaag slechts ‘me, myself and I’. Ruimte bij de vleet dus en het tempo kon flink opgevoerd worden. Jas uit, handschoentjes aan, muziekje mee en hup de loopband op. Klaar voor mijn opwarmertje…

Nou zijn er van die handige dingetjes op de markt waarmee je je sportuurtje kunt vergemakkelijken. Voor wie van muziek houdt tijdens zijn momentjes, zijn er van die handige armbandjes. Die hang je om je bovenarm, floept je telefoon erin en je hebt nergens last van. Slechts de muziek die je oren streelt en verder niks geen geneuzel met snoeren enzo.

Maar die heb ik niet. Ik schuif het ding gewoon in mijn beha (keurig linksboven in de hoek) en daar was tot op heden niks mis mee. Waar de een zijn geld in stopt, stopt de ander zijn telefoon in weg. Dat is ook helemaal niet meer raar, het ding zit er al ruim twee jaar en doet het altijd prima. Nou ja, je moet je ITunes muziek appje niet gebruiken; dan verspringt je muziekje bij elke sprong of beweging die je maakt, maar, zoals het een echte ervaringsdseskundige betaamt, installeer je voor zulke akkefietjes gewoon een andere, handige, app en heb je nergens last van.

Nou deed mijn muziekje het prima. Het tempo van de loopband werd in rap tempo opgevoerd en mijn beentjes deden vrolijk mee. Totdat, mijn altijd zo keurige en rotsvaste beha zich bedacht en de rits (zo’n fijne voorsluiting…)(OMG opschrijven maakt het niet beter) in één beweging open floepte en ik zo gauw niet wist waar ik grijpen moest… En waar grijp je dan het eerst naar? Tja, denk daar maar eens over na. Ik kon zo snel amper op de stop- en pauze knoppen drukken, hield de boel bij één en flikkerde tussen de loopbanden in. Daar hang je dan. In de gym. Redden wat je redden kan.

Ik spiedde om me heen of ik me nog steeds alleen in de ruimte begaf maar helaas, de oudere man met zijn bezwete hoofd zag het tafereel met lede ogen aan. Ik vraag me af of hij doorhad wat er zich afspeelde. Ik hoop maar van niet. Naar het toilet gesprint om daar eerst maar eens orde op zaken te stellen. Pfjoeh, de rits deed het nog. Maar de telefoon moest ander onderdak hebben. Dit geintje hoef ik geen twee keer.  Onder het schouderbandje dan maar. 

Met opgeheven hoofd dook ik de zaal maar weer in. Nog nooit zo dankbaar voor mijn eerder gemaakte keuze die dag. Stel je voor dat dit was gebeurd terwijl het in de zaal wemelde van de mensen? En dat was dus gebeurd als ik ’s avonds was gegaan. Mijn verzette sportmomentje heeft me dus  toch wat opgeleverd; beperkte schaamte, een fijne avond en een fris blogje 😉