“En kijken eens wat we hier hebben! Tjeetje, wat heb ik veel post van jullie gekregen! Allemaal knutselwerkjes, joh, mooi zeg! En Oooh, wat is dit? Zelfs handgeschreven brieven!!…” Terwijl onze zenuwpezende dochter naar Hippe “Jill” met de gouden handjes, voetjes, en ultra creatief brein kijkt (ruik je de jaloezie??) schiet ik in een onomkeerbare lachbui. “handgeschreven brieven”? OMG, het is gebeurd. Ik ben inmiddels in een ander tijdperk beland. Daar waar niet meer met de hand geschreven wordt…Iedereen is op van de zenuwen. Dochtertje Luna bijvoorbeeld. Die is al de hele week in de rats want vandaag houdt ze haar (verlate) feestje. In augustus was ze jarig (!) en van uitstel komt afstel. Een datum geprikt en gaan met die banaan dus. Vandaag. En als klap op de vuurpijl: we gaan niet weg. Daar bedoel ik mee: we gaan elkaar vermaken. En hoewel ik met drie koters best wel goed getraind ben, is dat met negen meiden (al zijn er zelfs getalenteerde moeders met 13 exemplaren) een hele uitdaging.
Vanochtend eerst nog boodschapjes halen voor het eten met de meiden. En dan sta je midden het dorp, pal op dat nog éne beschikbare parkeerplekje geparkeerd, parkeerschijf in aanslag waarbij je goddank ziet dat jouw tijd er nog niet afgekauwd is door een voormalige baby, en dan, dan heb je je portemonnee niet bij je. Fraai. Mooi is dat. Maarrr, aangezien Jill d’r tijdperk ook zijn voordelen heeft (lees: het eeuwige bereikbaar zijn) bel ik gauw mijn wederhelft om de boodschappen telefonisch door te geven. Zuchtend hang ik op.
Terwijl ik mijn telefoon weer wegleg, drentelt er een keurig meisje met handtasje voorbij. Een dikke windvlaag et voilá, daar staat ze tussen alle mensen in haar string… Twee billen lachen Luna en mij toe en wij lachen terug. Slap. Het arme kind. Beland in een slapstick en wij als publiek liggen in een deuk. Ach, zo erg is het nou ook weer niet als je je beurs vergeet. Zoals wij reeds aanschouwden; het kan altijd erger 😉
Terug op de feestlocatie (bij opa en oma want daar kunnen we zo lekker vliegen) is het tijd om in actie te komen. Doolhof voor de geblinddoekte uitgetekend en als een razende Roelof een speurtocht in elkaar geflanst. Ga maar eens in vijfenveertig minuten twintig vragen verzinnen, printen, plakken en in plastic frutten. Dat.Lukt.Dus.Niet. Maar daar kwam onze reddende Engel Opa al aan gesneld. Bewapend met schaar en energie. Ik printte, hij knipte en zo waren we nog weer net op tijd.Om half één terug in de auto om vervolgens een half uur later de gasten te mogen ontvangen. Luna stuiterde aan een stuk door om zo’n twintig minuutjes later de auto in te stuiteren. Tezamen met haar acht mede stuiterende vriendinnetjes. Papa en mama stuiterden erachteraan. Dat ik onze natgeregende zoon (die op de fiets vanuit de Scouting naar opa en oma moest omdat de auto’s vol zaten) faliekant voorbij zoefde zegt genoeg over mijn eigen staat van opwinding.
Eenmaal aangekomen, gingen we los. Onder het genot van een likeurtje (ranja) en een hapje (nog nét iets te koude soesjes) mocht Luna cadeautjes uitpakken. En bij dezen aan alle lieve vriendinnetjes en meedenkende mama’s : BEDANKT! Het blijft leuk, uitpakken J! En omdat dit natuurlijk in hoog tempo afgewerkt werd, volgde al gauw de tweede missie: het 1e spelletje…
Nu moet je begrijpen dat het opstellen van zo’n middagprogramma best nog wel een dingetje is. Ware het niet dat je van tevoren dus helemaal niet kunt inschatten hoe lang een spelletje duurt. Want hoeveel je ook gedaan hebt toe je klein was, tijdsbesef blijft niet hangen. Niet bij mij althans. Bovendien waren dochter en moeder het ook niet altijd eens over de te maken keuzes. Het verkleedspel bijvoorbeeld. Luna gruwelde en gilde bij voorbaat al want hoe zou iemand dát achterlijke spel nou ooit leuk vinden? Tsss, we leven niet meer in het jaar nul ofzo…
Haar angst werd almaar groter toen oma en mama de kleding voor de zak uitzochten en Luna smeekte bijna of mama’s string er alsjeblieft niet in hoefde. Voor één keer heb ik daar dan maar gehoor aan gegeven. Beha’s , korsetten, onderbroeken en sokken daarentegen werden wel ingezet. Dit om de hilariteit extra op te voeren. Dat dit spel als eerste afgewerkt moest worden was dan ook om er zo snel mogelijk vanaf te zijn. Maar och, viel dat even tegen. Minstens een half uur á drie kwartier ging de zak rond voordat ie leeg was. Het gegil en getier was zelfs in het bos te horen. Er bleef geen dier wachten op de dames voor de nog geplande speurtocht… Maar eerst volgde het geblinddoekte doolhofspel, het zaklopen en moest het spelletje het ‘heks, heks hoe laat is het?’ nog plaatsvinden.
Blind tussen de lijntjes lopen bleek nog moeilijker dan verwacht. Sommigen wisten niet meer zo goed wat links en rechts was. Enkelen lieten de kandidaten op het geluid af gaan ‘HIERHEEN!!’ en aan anderen werd stiekem getrokken… Er werden driftig en vastberaden aanwijzingen gegeven om uiteindelijk met een bezweet voorhoofd de finish te bereiken.
Als één na laatste activiteit volgde de speurtocht door het bos. In drie groepjes van drie, die een paar minuutjes na elkaar startten, moesten de dames 20 vragen / raadsels oplossen en met verzamelde letters een woord vormen. Er zijn meerdere kabouters die de meiden op de kabouterberg hebben zien staan zingen en dansen op het welbekende ‘ABC’… Een paar hertjes bleven op een afstandje het schouwspel staan bekijken. Een enkel groepje dames verdwaalde, maar werd ook weer gered.
En toen was er eten. Terwijl de dames wegwaren, Luna’s papa door het bos surveilleerde evenals opa, had ik mooi de gelegenheid alles klaar te zetten voor het gourmet-gedeelte. Dat laatste was nog wel wat spannend, want ik had nog nooit negen meisjes zelf laten kokkerellen. Maar O, wat was het leuk. Er werd gebakken, gebraad, gesmuld en gesmikkeld en ze wisten al gauw de heerlijkste gerechtjes in elkaar te flansen. Pannenkoekjes, slavinkjes en wat al niet meer werden geserveerd. En als toetje een schaaltje schepijs. Met een mini-presentje voor alle spelletjes werd het feestje afgesloten. En toen was het half zeven… Naadje! Op het kaartje hadden we 17.00 uur (met íetsje uitlooptijd) gezet. Het spelletje ‘heks, heks, hoe laat is het?’ Kon ik opeens wel heel letterlijk nemen (mám, weet je wel hoe hard je lacht???)
Maar zoals het gaat met tijdperken, vliegen ze voorbij. Zo ook deze dag. De meiden weer naar huis gebracht. En terwijl al deze meiden waarschijnlijk al op één oor liggen sluit ik maar weer af. Met de computer dat dan weer wel, handgeschreven word ‘em niet echt. Heeft Jill toch nog weer gelijk gekregen. Welterusten dan maar weer. Op naar het volgende tijdperk.
Blog * Lifestyle en Sport * Beauty 