Zo langzamerhand vind ik dat ik mezelf wel een beetje een ‘pro’ mag noemen omtrent het kinderfeestjes geven. Ha, 8 kinderen? Ik draai mijn hand er niet meer voor om. Dat ik nu gevloerd op de bank hang doet even niet ter zake. En dat het zweet me van mijn rug liep toen ik deze acht koters van school haalde vind ik ook niet noemenswaardig. En ach, een slapeloze nacht op voorhand is ook peanuts. Alles voor een geslaagde party zeg ik, slaap, of geen slaap.Gelukkig kijken kinderen niet echt of de moeder van de (voormalig) jarige rondloopt met een wallenhoofd of duidelijk zichtbare foundation dus dat scheelt een hoop kopzorgen. Voor kinderen telt slechts een ding: vermaak. Plezier, lol, lachen, brullen gek doen en gillen; het mag allemaal want het is feest.
Rond tien voor twaalf snelde ik me naar school. Lopend wel te verstaan, dat leek mij het handigst. Wanneer je met je auto bij school moet parkeren is het vrijwel altijd een strijd om er vandaan te rijden zónder iemand te raken, dus dat risico neem ik liever niet dan wel. En ach, hoe moeilijk kan het nou helemaal zijn om die afstand (ik zeg, hemelsbreed kan ik het kruipen) af te leggen…
Slalommend op huis aan en met gevaar voor eigen leven, seinend de kids van de ene naar de andere stoep geloodst. Ondertussen roepen en wijzen naar de ‘wegwijzers’ die voorop in de stoet liepen. Moeder de Gans ertussenin al druk bedenkend of we redelijk op schema lagen. Mwaah, het ging. Tien over twaalf arriveerden we in onze eigen Stoepa (Boeddhistische Tempel) nog een beetje in de sfeer van het Boeddhisme (vraag de 7e groepers maar) het mantra, ‘je kunt het, je kunt het, je kunt het’ in gedachten opzeggend.
Oma zou ook een lichting kinders in de auto vervoeren wanneer we ons eten achter de kiezen hadden en met de benodigde boodschapjes rond twaalf uur bij me zijn. Aangezien dit nog niet het geval bleek, slingerden we de tv maar eventjes aan voor wat huiselijk vermaak. Lang leve Het Klokhuis! Rond twintig over twaalf kwam oma. Met daar de langverwachte broodjes en knakworst. Drie hoeraatjes voor de lunch!!
Eén uur. Hup de auto in en richting de feestlocatie. Nog versierd van Luna d’r feestje bleek onze (bedrijfs)kantine ook vandaag weer een uitkomst! De tafel versierd met Dino-bekers (fijn hè moeders, Jurassic World 😉 ?) werden de slagroomsoesjes en de ranja uitgestald. Na een bekertje limonade en het uitpakken van de (éindelijk uit te pakken) cadeautjes pffff, gingen we een potje zaklopen.
Aangezien kleuters een schema in een moordend tempo willen afwerken (FLEXIBILITEIT is hier het geleerde toverwoord voor vandaag) besefte ik hoe zij spelletjes eigenlijk doen; vijf minuten zaklopen, twee minuten skippyballen, schommelen, zaklopen, skippyballen, tikkertje en weer overnieuw… En dan nog niet moe zijn. Knap hoor. Ik was na één keer tien meter skippyballen al volledig gevloerd…
Tijdens de eerste spelletjesronden
werden we verrast door een stortbui. Gelukkig bleek dit ook de enige. Omdat we nog bezoek zouden krijgen van een reptielenmevrouw moest er nog een tijdsgaatje gevuld worden: SCHMINKTIJD!! De dino’s moesten aanrukken, zowel groene als roze, bloemetjes en Spiderman, ze passeerden de revue één voor één.
Ondertussen kwam deze mevrouw bepakt en bezakt met haar koudbloedige aanhang de nieuwsgierige kindertjes verblijden. Hoewel niet iedereen zat te springen om een slang om zijn nek waren ze desondanks toch best benieuwd hoe deze diertjes eruit zien, en misschien hier en daar even voelen. Een baardagaam, een schorpioen (zelfs op de hand van de mevrouw: IIIIIIEKS), een nieuwsgierige vogelspin, een grote slang, een luipaardgekko en een kleine rattenslang werden tevoorschijn gehaald. Ondertussen schminkte moeder er lustig op los. Geen straf. Ik heb genoeg aan mijn sterrenbeeld….
Na een zakje chips, een derde beker ranja en heel veel geduld, gingen we na het vertrek van deze mevrouw het spelletje ‘heks, heks, hoe laat is het?’ spelen. Een oorverdovend spelletje waarbij de decibellen je om de oren knallen. En gek genoeg bepaalt de leeftijd het volume geeneens. Iedereen giert indien achtervolgd door een tikker…
Om het tempo een beetje op te voeren werd het tijd voor een knutselwerkje. Dus huppekee de trap weer op om vervolgens de kantine om te toveren in een glitterbom. Doseren is niet iets wat kleuters goed kunnen (of willen) heb ik ontdekt. Zij gooien de glitters rijkelijk om zich heen, slaan er met handen en voeten in en doen alsof zij ‘Tinkerbell’ zijn terwijl ze te midden van deze sparkles knutselen en verven alsof hun leven er vanaf hangt. Maar het moet gezegd worden, het resultaat was dan ook schitterend. Letterlijk én figuurlijk.
Om half zes was ieder kindje weer in zijn eigen huis. Al met al kan ik niet anders dan constateren dat het een onwijs leuk feestje was. Druk? Mwaah… Moe? Pffff, beetje. Voldaan? Voor de volle 200%! Nu nog één kind te gaan, maar ach, dat gaat ook goed komen 🙂 “Mama, wat vond ik het een leuke dag en wat was mijn feestje mooi hè?” waren de laatste woorden die Beau sprak voordat hij afreisde naar het Land der Snurkjes. De Dromenvanger was vanavond niet nodig, want na zo’n mooie dag kun je alleen maar kleurrijke, glimmende en prachtige dromen krijgen. Slaap lekker feestnummertjes, tot volgend jaar!!
Blog * Lifestyle en Sport * Beauty 