We gaan op schoolreis, Holadiejee !!

 Wekenlang al opgetogen over zijn schoolreisje. Helemaal opgefokt omdat de weken zo vre-se-lijk traag voorbij kruipen. “Hoeveel nachtjes slapen nog mama?” Eh, volgens mij nog acht (ofzo)”. Enfin, iedereen met kleintjes (en of grotere exemplaren) weet hoe dat voelt, de naderende tijd voor een schoolreisje of evenement.

En zo nu en dan maak je als mama dan ook wel eens een blunder. Niet te vaak natuurlijk, want dat is niet goed voor het tere hartje van je koter, maar soms, heel soms dan krijgt je kleuter een optater. Toen onze kleine vriend gisteravond de trap opliep was hij helemaal enthousiast. Kwam een paar keer uit bed omdat hij dacht ‘een mug te horen’. En daarvan kreeg hij overal kriebels…

Pa op zoek naar de mug, met een oplopende ergernis omdat de klok al voorbij negen uur was… Klaar om met zijn sterke blote hand de rondvliegende mug te verpletteren. Tenminste. Als die er al rondvloog. Want dat is natuurlijk altijd maar de vraag bij zulke kleine mensjes. Die smijten een heel scala aan argumenten en redenen op om maar vooral niet op bed te hoeven. Vaak in geval van een naderend feestje/ Sinterklaasavond / Verjaardag etcetera. 

Op zich is het een makkelijke slaper hoor. Wil altijd wel op bed en valt na de slaapverwekkende liedjes “ik ga slapen ik ben moe” (en laat me het niet wagen het “Here houd ook deze nacht” weg te laten en in plaats daarvan “zweef maar naar de overkant, heerlijk zacht naar Dromenland te zingen…) en “alle kleine kippetjes”  meestal als een blok in slaap. Maar nu dus niet. 

Nou ja, begrijpelijk, want morgen is de grote dag nietwaar? Niet waar dus. Al huppelend dartelt Beau het schoolplein op. Het valt hem (en mij dus ook) op, dat alle kindertjes rugzakjes bij zich hebben. Da’s raar, want ze hoefden niets mee op schoolreisje. In de bus. Naar de kinderboerderij. Vandaag. “Ach, iedereen heeft vast toch iets meegenomen” probeer ik mezelf nog voor te houden. 

Haastig vraag ik toch maar even een moeder wat zij in het rugzakje van haar kind heeft gestopt, want ze hoefden toch niks mee op schoolreis?? “Nee, klopt” antwoord de collega moeder. “Maar ze gaan ook niet op schoolreis; da’s morgen pas”. Goed. Dat arme kind. Allemaal loze beloftes, die hele slapeloze nacht voor…NIETS.

Beau is inmiddels allang in school en is zelf al achter de teleurstelling gekomen. Met opgetrokken wenkbrauw kijkt hij me verwijtend aan en zucht. Doet de jas maar aan de kapstok en verdwijnt de klas in. Nou, hoe sneu is dat nou weer. Hinnikend probeer ik me d’r uit te lullen maar het verandert niets meer aan mijn vergeetachtige gedrag. Er is geen schoolreisje. Fijne mama ben ik. 

Vanavond begint het hele ritueel weer van voor af aan. Weer net zo opgetogen zal hij gaan slapen en hoogstwaarschijnlijk wemelt het er vanavond van de vliegen en muggen. Want het is na zo’n vergissing natuurlijk dubbel zo spannend. Opgestapelde opwinding zeg maar. Ik wilde buuf voor de zekerheid nog even appen gisteravond, hoe laat we op school moesten zijn voor dit evenement. Maar eigenwijs als ik was, overtuigd dat het vandaag 2 juni zou zijn, deed ik het niet.

Morgen is het echt zover. Dan mag hij echt geitjes kijken en lol trappen op zijn schoolreisje. Ik denk dat ik maar de hele dag voor school ga zitten. Wachten tot hij terug is met de klas. Ik vertrouw maar niet meer op mijn gevoel wat betreft data-feestjes en partijtjes. Weet ik tenminste zeker dat ik hem morgen op bed kan brengen, het ‘ik ga slapen’ in zijn eigen versie mag zingen en dat hij eenmaal teruggekomen,  niet zónder rugzakje bij school op mama staat te wachten…