Zaterdagmiddag is ons Holy Grail momentje. Het is het enige moment in de week dat mijn lief en ik ons vermaken in de stad. Zodra de kids gedropt worden op de parking van de Scouting (nou vooruit dan, we brengen ze nog snel even naar binnen) racen we met gierende banden richting de stad. Zoeken een plekje voor onze bolide en drentelen opgetogen naar een leuk eet- en drink plekje om daar gezellig een drie kwartier te vertoeven.
Eenmaal neergestreken op een stoel of bankje bestellen we een latte, een cappuccino, een verse muntthee of wat ons op dat moment ook mag behagen en… een gebakje met 2 vorkjes. Dit om ons schuldgevoel te beperken, onze maagjes enigszins te vullen en onze tongen strelen met dit heerlijke zoete kauwmomentje.
Soms prikken we d’r tegenaan om allebei het lekkerste stukje van het gebakje te snaaien (hoe liefhebbend is dat?) maar genieten doen we zeker. Van die paar uur waarbij je alleen andermans kinderen hoort gieren en brullen (“Hé? Wie schreeuwt daar zo? Hmm, geen idee, maar niet ons probleem!”). Van die drie kwartier “Zen” zijn en het hapje en drankje in alle heerlijkheid tot ons te nemen. Fijn dus.
Wat mij vaak opvalt wanneer je een bepaalde gelegenheid met (te veel) regelmaat bezoekt, is dat personeel steeds vrijer lijkt te worden in hun uitlatingen. “Oké, ik snap het, twee latte en, wat was het ook weer, uhhh, een schuimgebakje met 2 vorkjes? (en daarbij een duidelijk hoorbare zucht laten ontsnappen) Huh? Dat vond ik niet netjes. Maar ach, ik vergeef het haar, ze heeft vast een drukke dag.
Een week later, wanneer we grappenderwijs vragen, “Nou, doe es een gok?” Antwoordt ze doodleuk: “Tja, dat hangt er maar net van af wie de grootste mond heeft. Of een schuimgebakje of cheesecake. Zeg het maar. Wie krijgt vandaag z’n zin?” Mijn mond valt open. Wie de grootste mond heeft? Wie z’n zin krijgt? Nou ik weet wel wie vandaag de grootste mond heeft, en dat is niet ondergetekende…
Een kwartier later ruimt ze het kinderhoekje op. Een explosie van autootjes en ander speelgoed ligt om ons heen. Roept ze terwijl ze staat op te ruimen: “konden jullie je weer niet inhouden? Heb je d’r weer een dikke zooi van gemaakt??”. Oké, dat was de druppel. Ik. Kom. Niet. Weer. Terug. Betalen en wegwezen.
Afgelopen weekend zochten we bewust een andere gelegenheid uit. Eentje waar we om onverklaarbare redenen nog nooit waren geweest. Terwijl we onze jassen uitdeden viel het ons op dat er erg weinig mensen zaten. Een paar (oude bejaarde) mensen zaten ongeïnteresseerd naast elkaar. De een loste een puzzeltje op, de ander zat te nagelbijten. Zo kun je dus ook oud worden.
Verder zat er een vader met z’n mobiel en z’n baby voor het raam. De baby kirde en koerde er op los, de vader keek geïrriteerd op z’n mobiel en lepelde ondertussen z’n soepkom leeg. Zó gezellig hè?
Terwijl we in ons chocolademoussegebakje met twee vorkjes hapten kwam de eigenaar op ons af. Of we ook een pannenkoek wilden proeven. Nou ja proeven, kopen dus. Niet lekker, geld terug was z’n motto. Manlief en ik overtuigden hem van ons reeds gevulde maagje maar hij gaf niet op. Of wij wil wisten hoe heerlijk zijn pannenkoekjes smaakten.
Vervolgens vertelde hij z’n hele levensverhaal. Nee echt, van toen hij nog een klein “Eabeltje” was, tot aan zijn zeven omleidingen aan toe. Hoe zijn dochter het pand boven de kapper betrok en dat hij het geld wel even ritselde, tot aan zijn afkeer van de vrouwelijke emancipatie (!) Ik bleef bijna in mijn muntthee. Bovendien werd gescheld niet getolereerd. Hij was Christen. Getuige zijn schilderijen die wemelden van de Bijbelse afbeeldingen.
“Ús heit sei altyd: “Leave, it iennige rjocht watsto hast is it oanrjocht. Komst do yn’e keamer, dan is dyn ketting te lang”…(Onze vader zei altijd “Lieverd, het enige recht wat jij hebt is het aanrecht. Kom je in de kamer, dan is je ketting te lang”) De emancipatie werd door hem aangewezen als schuldige voor alle ellende rondom huwelijken en echtscheidingen. Wij vrouwen dachten dat we nu alles konden bepalen. Punt. Zo. Weer gedeeld in een mening.
Ik begin zo langzamerhand te vermoeden dat er iets op ons voorhoofd staat. Iets in de trant van: “praat maar tegen mij, zeg vooral alles wat je wilt en vergeet daarbij rustig fatsoenlijk te zijn”
Volgende keer hang ik wel een bordje om mijn nek: “Bring me a latte and leave. Thanks.”
Blog * Lifestyle en Sport * Beauty 