Ontbijt in een vaas

Toen ik klein was vond ik het heerlijk om mijn papa en mama met regelmaat te vertroetelen met ontbijtjes op bed. Helemaal opgetogen flanste ik dan heerlijkheden in elkaar om ze daarna verheerlijkt hun ontbijtjes te zien oppeuzelen. Veel verder dan een droge beschuit met hagelslag (zonder boter want dat was zo’n geklieder – wat je trouwens ook gewoon vergat) en lauwe thee met schuim erop (want dat krijg je als je thee zet met warm kraanwater) kwam ik niet maar hé, het kwam uit een goed (kleuter)hart.

Wiebelend en bibberend klauterde ik vervolgens met een dienblaadje de hoge trap op hopend dat ik niet nog sneller omlaag lazerde met mijn kopjes thee en beschuit met losse hagelslag; dit zou ongetwijfeld een slagveld worden waar noch ik, noch mijn papa en mama om zaten te springen.

Vol zelfvertrouwen stapte ik dan hun slaapkamer binnen met mijn dienblaadje om hun verheugde gezichten te aanschouwen waarna ze blij en hongerig deze nederige maaltijd verorberden… 

Meestal liep het anders. Jawel, ik stapte nog steeds vol zelfvertrouwen, alleen waren hun gezichten niet verheugd. Die van mijn moeder nog enigszins, die van mijn vader ietwat minder. Afgezien van het feit dat hij in de weekenden per sé wilde uitslapen, zat (of lag) hij  niet te wachten op een kind om acht uur in de ochtend met een zelf gebrouwd ontbijtje met lauwe schuimthee.

Dat schuim was me trouwens wel opgevallen maar ik zocht er niets raars achter. Ik mocht immers nog niet met een fluitketel in de weer dus moest wel naar andere middelen grijpen. Wij hadden nog een geiser dus het water wilde best wel lekker warm worden; als je het theezakje maar lang genoeg laat hangen wordt het water vanzelf donkerbruin.Dus. Toen pap en mam mij ten tijde van mijn volwassen leven opbiechtten dat het lekkere kopje thee altijd linea recta het raam uitgekieperd werd brak dit dan ook bijna mijn hart. Tsss. Maar dit terzijde.

Dat het slechts een kwestie van tijd zou zijn voordat ik zelf ten prooi zou vallen aan mijn eigen kindertjes (inclusief ontbijtjes…) wist ik heus wel. En natuurlijk is het vreselijk schattig dat ze hun best doen jou een ontspannen start van de dag te willen geven; eentje waarbij je zelf geen ontbijt meer hoeft klaar te maken. Punt is: ik heb er drie. Drie lieverds die het leuk vinden mama te verwennen met een ontbijt op bed. Met crackers. En melk. En jam. Op het dekbed…

Dit ritueel komt gelukkig  met vlagen (och wat klink ik ondankbaar; en dit na mijn eigen gekrenkte kinderhart!) Weken achter elkaar niet, om vervolgens in alle hevigheid weer terug te komen. Met z’n drieën tegelijk. De ene dag kind één, de andere dag kind 2 en het liefst doet kind 3 ook mee, of neemt zelf het voortouw. Of je hoort ze ’s ochtends vroeg hevig ruzie maken omdat ze alle drie graag willen en niemand een compromis wil sluiten. En dan is het geen verwennerij maar pure ergernis als je graag nog een oogje wil sluiten…

Maar gistermorgen was het weer zover. Onze kleinste bracht mij ontbijt op bed. Een cracker. En hoe verrassend, melk. In. Een. Vaas…. Een vaas!! Hij had het bloempotje omgekieperd, het glas een keer omgespoeld en hupsakee melk erin gegoten. En toen de trap op geklauterd. En met een stralende lach wilde hij me verblijden met zijn eigen verzorgde ontbijtje. Een beetje aarzelend wierp ik een blik in het ‘glas’ of ik hier en daar nog modder restjes zag drijven. Hmm. De kust leek veilig.

Kind weer voorzichtig naar beneden gestuurd en plechtig beloofd dat ik de melk hééérlijk zou gaan opdrinken. Echt waar. “Ja lieverd, het ziet er héérlijk uit!”. “Ja mama drinkt het zó op!”. “Ja je bent een he-le grote kerel hoor!”. “Superlief dat het voor mama gemaakt hebt.” 

Uiteindelijk was mijn man me voor. Hij bespeurde vast mijn angst en heeft het drankje in één adem opgeslokt. “Zag je niks drijven??”. “Hmm, nee volgens mij niet…” Er gebeurde trouwens niets. Geen buikpijn, geen diarree, niks. Is de kust weer veilig voor een volgende keer, zelfs al mocht er een kluitje in drijven. Weet ik nu dat ik met een gerust hart de vaas leeg kan drinken, mocht deze een volgende keer weer als servies dienen. Lekker. Heb d’r nu al zin in!