Vijftig Tinten ergernis

“Fifty fucking shades of Grey…” De datum geprikt; op Nationale Vriendinnendag gaan vriendinnetje en ondergetekende deze heugelijke dag vieren met een uitstapje naar de bioscoop. En wat voor uitstapje it is… Naar de roemruchte film Fifty Shades of Grey waarvan we allebeide al twee boeken in één ruk uit hebben gelezen en bleven hangen in deel drie.

Ik weet nu alleen waarom ik niet verder kom in het derde boek. Wat voor mij begon als een en al romantiek en zwijmelarij mondde gedurende de film uit in een onbehaaglijk gevoel en rijzende ergernis aan de hoofdrolspeelster Ana en de wapperende handjes van haar gecontracteerde vriendje Christian die mega-opgewonden raakt van het uitdelen van klapjes.

In het boek is ze naar mijn idee nog enigszins mondig en gaat ze met regelmaat in tegen ‘tasty’ Christian, in de film is ze onderdanig, verlegen en zwijgzaam. Ze praat met een piepstem en fluistert en huilt meer dan ik had verwacht. Christian lijkt een ongelooflijk lekker ding (en ach, eigenlijk is hij dat natuurlijk ook) en voldeed redelijk aan de verwachtingen welke in het boek geschept waren. Maar naarmate de tijd verstreek verdween de schoonheid wat veranderde in een nare mepperd die het fijn vond zijn onderdanige op haar knietjes op een matje met een vlechtje in d’r haar te zien zitten waarbij ze hem vooral niet mocht aankijken tijdens deze sexuele uitspattinkjes.

En Ana? Die stond alles toe en vond het zowaar zelf ook wel leuk. Totdat hij haar zes slagen met een riem verkocht die ze zelf één voor één moest afstrepen (waar ze weliswaar zelf om had gevraagd, ja echt, letterlijk bedoel ik.) en haar tranen over haar wangen biggelden van zowel pijn als teleurstelling dat ze een kerel had uitgezocht die er blij van werd z’n vriendin geoorloofd van pijn te voorzien. Toen was de film subiet ten einde; waar wij als kijker weer volledig door waren verrast – “huh? einde? geen pauze…??”

Vriendinnetje en ik foeterden Christian dan ook luidkeels (vast tot ergernis van mede bioscoopgangers) uit en wisten zeker dat wij never nooit niet uit ons dak zouden gaan van dergelijke praktijken. Het idee alleen al. Niet als onderdanige en ook niet omgekeerd. Laat maar. Dat geklets op je reet windt me allesbehalve op. Het “windt” eerder mijn agressie op geloof ik. Een no-go voor ons dus.

Toch zijn er natuurlijk heel veel mensen die deze ‘tak van sport’ beoefenen. Zij genieten er net zo van als Ana en Christian. Desalniettemin waren de recensies niet van de lucht over deze film. De kritieken over de boeken waren al niet mis, al werden de drie boeken wel door héél veel mensen stukgelezen, maar het kritiek over de film was ook niet mals. Ook van mensen die SM beoefenen. Er waren die vonden dat de film de plank volledig missloeg en niet overeenkwam met de werkelijkheid.

Ik heb te weinig kennis van zaken om daarover uitspraken te doen. Een zweep is een zweep en een riem is een riem en pijn is pijn. As simple as that. Voor mij dan natuurlijk. Er zit vast een hele gedachtegang en beredenering achter maar daar kan ik me niet in vinden. Maar voor een ieder geldt natuurlijk, vooral lekker doen wat je leuk vindt toch?  Zo is dat.

Het moge duidelijk zijn dat de film ons ietwat tegenviel. Helaas voor de makers van de film. Wel grappig om een film te zien nadat je het boek hebt gelezen. Meestal is dat voor mij niet aan de orde en dit keer kon ik écht meepraten. Ieder heeft tijdens het lezen van zo’n boek ook al een eigen script en beelden in zijn hoofd. Het is dan een verassing of dit in de film goed vertaald wordt.

Na een drankje en een slotrecensie in de dichtstbijzijnde kroeg gingen we terug naar onze eigen Christian. Die lag allang op één oor vredig te slapen. Niet vastgebonden en zonder zweep of blinddoek. Gelukkig maar. Scheelt een boel geknoop zo in het holst van de nacht. Slaap lekker…