Ouder worden. Ik.wil.niet. Ja kijk, niet dat ik vroeg dood wil ofzo, hou op schei uit zeg, nee ik wil gewoon een beetje, nou ja, gracieus oud worden. Of tenminste, strak tot op mijn tachtigste. Nou vooruit, tachtig is wat hoog gegrepen, maar zestig-plus moet toch haalbaar zijn dacht ik zo.
Nou heb ik zo nu en dan echt mazzel. Dan schatten mensen mijn leeftijd soms een heleboel lager dan ik in werkelijkheid ben. Kan natuurlijk ook valse bescheidenheid zijn, maakt niet uit, maar leuk en vleiend is het sowieso. Blijer kun je me (op nieuwe schoenen en make-up- jes na) niet maken zeg ik.
Totdat vorige week vrijdag een oudere dame er weer zo’n opmerking uitflapte in de kleedkamer zodat ik dichtklapte. Dat heb je dan hè, dat er dan geeneens meer een tegenreactie uitkomt. Het was een vrouw van laten we zeggen, begin zestig, eind vijftig, niks mis mee hoor, beetje hangbuikje, beetje rimpelhoofd, meer niet. Zo gekscherend trok ik aan mijn sportbeha (welke verstopt zat onder mijn shirt) en ik zeg: “zo, even aan trekken, kunnen we weer los”.
Dat was dus een geintje. Een openingszinnetje. Een grapje. Geen uitnodiging om mijn leeftijd en/of lijf te bekritiseren. Wat zegt de dame in kwestie? “Tja, dat hoort bij de leeftijd hè, zullen we maar zeggen…” Huh?? Excuus? Pardon? Miste ik hier iets? Insinueerde ik ‘de overgang?’, rollen, teren en hangtieten? Dacht het niet, maar zestig-plus jarige Truus blijkbaar wel.
Ik ben zwijgzaam met mijn handdoekje, koptelefoon en verfomfaaide schema de zaal ingelopen, nog steeds ontredderd van de zojuist gelanceerde belediging welke tijd nodig had om te bezinken. Gelukkig is er afleiding genoeg en al snel vergat ik de hele kwestie. Ik sportte, sjouwde en trok of mijn leven ervan afhing en och, wat een energie te over. In tegenstelling tot Truus, die hijgend, puffend en zwetend op mij af strompelde.
“Pfff, wat is het hier warm hè? Ik zweet me dood”. Waarop ik bij-na antwoordde, “Tja, dat hoort bij de leeftijd hè, zullen we maar zeggen…” Maar ik beet nog net op tijd op mijn lip. Een gemeen glimlachje ontsnapte trouwens wel. Maar hè, jammer dan. Ik zat er niet mee. Het voelde meer als terechte genoegdoening.
Voldaan en fit verliet ik de zaal. En liet Truus bezweet en afgemat achter. Thuis dronk ik er een shakeje op. Op de eeuwige jeugd. Proost.
Blog * Lifestyle en Sport * Beauty 