Keihard meezingend met mijn gloedjenieuwe hoofdtelefoon hangend aan m’n mobiel de kamer stofzuigen. Wat lekker. En wat vals. Maar dat hindert niets, want niets staat de ontlading in de weg. Dan kijken mensen ook maar om als ze net hun gemeentelijke ronde doen, het deert me niet.
Vrolijk zuigend vlieg ik de kamer door om met m’n nasale-verstopte-neus stemgeluid de kamer te vullen met m’n muzikale klanken. Alles moet schoon. Lekker schoon. De kinderen zijn weg te spelen, het regent pijpenstelen en de hagelstenen komen afgewisseld met natte sneeuw uit de hemel vallen dus een beter moment voor deze klusjes had ik niet kunnen uitzoeken.
De kruimels op de grond blijven echter hardnekkig liggen terwijl ik er koortsachtig overheen glij met de stofzuiger. Met Karlien van Jaarsveld uit mijn speakers wrijf ik zo hard ik kan en swing met de zuiger van links naar rechts. Terwijl ik luidop meegier begin ik me te ergeren aan de vuiligheid. Ik ros nog een keer maar getver, de zooi wil niet weg…
Ik krijg een ingeving. Stofzuiger stuk? Snoer los? Neen beste mensen, niets van dit alles. De.Stofzuiger.Stond.UIT. Blijkbaar had ik deze met het verstand op nul uitgedaan en was fanatiek aan het zuigen geslagen terwijl het zuigmonster uitgeschakeld stond. Hoe blij is een mens dat niemand je ziet maar slechts hoort?
Probleem snel gefikst. Op de aan-knop gedrukt om weer verder te kunnen. Dit keer met een succesvol resultaat. Om nog geen tien minuten later opnieuw zwaar teleurgesteld te raken. Hoe erg kun je het jezelf maken terwijl je moedertjeziel alleen bezig bent en dus niemand anders de schuld kunt geven dan jezelf?
“Lekker bezig zo”, dacht ik nog. “Wat een zaligheid”, ging door me heen. “lekker fris weer”, murmelde ik om mijn stemgeluid te vervolgen met opnieuw luidkeels gezing van dit keer een pittig rocknummertje van “Pink”. Hoewel de koptelefoon mijn eigen stemgeluid Goddank verdoezelt, bleef na een fikse uithaal slechts alleen mijn eigen geluid hoorbaar… “what the **** ??!!!”- Was wat ik mezelf hoorde uithalen…
Wel allemachtig wat nu weer?? Snoer geknapt. Kaduk. Kapot. Totally Ripped. Nou mooi dan. Dertig eurootjes naar z’n grootje! Het ding zit amper een week op mijn oortjes en nu al gesneuveld. Ik vraag je, Waarom??? Omdat er van die zwaar overdreven snoeren aanhangen zodat je met je koptelefoon op kunt gaan touwtjespringen met je eigen snoertjes. Daarom. En ik geen sporttenuutje droeg om de snoertjes achter mijn BH bandjes te frutten maar een ouwelijk vestje aanhad die geen opruimmogelijkheid biedt voor snoertjes en dergelijke. Daarom. Omdat ik te enthousiast zwaaide en zwierde en niet uit mijn doppen keek. Daarom.
Hoewel zeuren geen zin heeft doe je het natuurlijk wel. Zo hard je kan. Want dat lucht op. Broer gebeld (lees: 112) en mijn bezoek aangekondigd. Wat ben ik blij dat die zoveel kan. Die monteert nog een automotor op mijn fiets als het moet. Er gloorde dus nog enige hoop aan de horizon. Fiets onder de kont, telefoon en koptelefoon mee en gaan met die banaan.
Na enig gesoldeer, een ingekorte snoer (wel zo handig voor de volgende keer) klonken de bassen van de muziek weer uit de speakertjes. Hoera, Hoera, hoera. Zo blij als een kind kon ‘ie weer mee naar huis om me ’s avonds weer te vermaken met z’n muzikale klanken.
Ik zeg bittere noodzaak want zonder deze muziek krijg ik nog geen ons van de grond als ik aan het sporten ben. Echt waar. Geen woord van overdreven. Muziek zorgt voor de nodige concentratie en dat is in mijn geval echt nodig.
Dus lieve broer. Bedankt voor het fiksen van mijn hoofdtelefoon. Ik schrijf deze reparatie bij de rest van de reeds gerepareerde items… Kersthuisje, trekgordijn, telefoon, auto, fiets, lekke band, keukenkraan, CV-ketel, stoelpoten, kastdeurtjes… Moet ik nog even doorgaan? ;-D
Blog * Lifestyle en Sport * Beauty 