Diagnose Sionsberg: verstandsverbijstering

Dit is wat er met het Ziekenhuis in Dokkum lijkt te gebeuren… Het is vanuit een zakelijk oogpunt gezien, logisch dat je geen geld blijft pompen in een verloren zaak. Dat is dweilen met de kraan open, hoe verdrietig dat ook is voor je medewerkers. Toch? Hoe eenvoudig is het dan om als invloedrijke partij de boel zo te manipuleren dat het balletje vanzelf jouw kant uit rolt. De manier waarop deze ‘onderneming’ / ziekenhuis tot zijn verliezen is gekomen en het feit dat de situatie er heel anders uit had kunnen zien is alleen op z’n zachtst gezegd, zuur.

Het schijnt dat het de bedoeling was de boel uiteindelijk te laten ploffen. Dat het ziekenhuis langzaamaan zo afgetakeld werd, er zoveel voorzieningen bij weggepeuterd werden door allerlei afdelingen hupsakee, te sluiten, totdat er uiteindelijk niks meer van over bleef en er geen andere (zogenaamde logische) keuze over bleef dan de tent te sluiten. Er valt immers niets meer te redden?? Dat een  zorgverzekeraar als de Friesland hier een flinke vinger in de pap in schijnt te hebben en door velen als schuldige aangewezen wordt zet je aan het denken.

Het doet je realiseren hoe immens machtig dergelijke partijen zijn. Jij stort maandelijks keurig je premie op hun rekening, nou ja, het wordt volautomatisch afgeschreven en zonder het door te hebben maak je van een verzekeringspartij een machtig orgaan. Een orgaan die jou vroeg of laat je nek om gaat draaien. Een orgaan waarvan je dacht dat ze garant stonden voor zorg maar alleen maar denken aan hun eigen gespekte portemonnee en hun eigen snode plannen smeden om hun slag te slaan.

De Sionsberg is opgericht door het volk. Het bestaat al jaren en heeft een geschiedenis an sich.

Iedereen in de omgeving van het ziekenhuis heeft er wel iets mee. Het is een veilig gevoel te weten dat medische hulp dichtbij is. Dat wanneer je moet bevallen je in een zucht ter plekke bent. Dat je binnen luttele tellen geholpen kunt worden. De risico’s zijn overal hetzelfde, in elke plaats is de kans op een ziekenhuisopname gelijk. Deze is de omgeving van Dokkum niet kleiner dan elders. 

Maar goed, een betoog over waarom het ziekenhuis zou moeten blijven is niet nodig. Dat weet iedereen wel die logisch nadenkt of ooit in een noodsituatie heeft gezeten. Maar ja, het maakt niet uit wat wij huis-tuin- en keukenburgers denken, vinden of voelen. Het maakt niet uit of de tent gesloten wordt en het maakt niet uit dat er straks duizenden mensen de dupe zijn.

Was dit soms de hele opzet? Een bewuste actie met een gewenst resultaat? Wellicht is er een plan de campagne opgesteld waarin dit hele scenario waarschijnlijk al vastlag. Een allesomvattende strategie waarbij het verlies van banen, patiënten, uiteindelijk levens en tranen, een luttele bijzaak is. Hoe maak je anders zulke beslissingen? Alle mogelijke gevolgen hiervan probeer je toch in te calculeren?

Het gaat tot in het einde der dagen om de centen. Wanneer managers, gezagvoerders en landbestuurders aan het bewind komen lijkt het zelden te gebeuren dat deze mensen naast een hoog IQ ook over een hoog EQ beschikken. Ze lijken alleen maar goed te zijn in het zakkenvullen (hun eigen dus), de onze te legen en hun empathische vermogen is geheel verdwenen. Dat verdween al vanaf het moment dat ze hun bestuurlijke positie gingen bekleden. Toen ging het nog maar om één ding; om geld.

Het is verdrietig. Het is in, en in triest dat wij als burgers zo weinig invloed hebben. Ik zou het zo graag willen. Ik zou zo graag willen dat wij als burgers meer konden bepalen, dat er ook daadwerkelijk geluisterd werd en dat onze stem gehoord werd. We leven in een democratie maar het lijkt wel of dit een schijnvertoning is. Democratie? Het lijkt er in de verste verte niet op. Alles wordt voor ons bepaald en beslist. Degene met de grootste bek bepaalt. Degene met de meeste macht bepaalt. 

Er was een moment dat men (een wonder, hoe slim was diegene eigenlijk?) bedacht de zorg te gaan verspreiden, kleine ziekenhuizen in het leven te roepen om de zorg goed te kunnen verstrekken. Vandaag de dag bedenken ze dat alles groot, groter, grootst moet. Over een paar jaar hebben we nog één landelijk ziekenhuis. In het midden van het land. Ieder die in de reis ernaartoe doodgaat heeft pech. Ruimt lekker op. Zolang er mensen zijn die hier rijk van worden is niets ondenkbaar.

Ik hoorde eens dat daar waar Beatrix op bezoek kwam een spiksplinternieuw toilet aangelegd moest worden. Voor het koninklijke bipsje van onze majesteit zeg maar. Dat was een vereiste. Dat vond ik zó ontzettend belachelijk dat ik wel eens stiekem wenste dat ze in ons dorp op bezoek kwam en net bij ons huis heel nodig moest plassen. En ik haar dan wegstuurde omdat wij immers geen nieuwe wc hadden. 

Kinderachtig ik weet het (maar hé, ik ben ook maar een mens). Maar eenzelfde gevoel welt in me op. Dat degenen die dit hele drama op hun geweten hebben op een dag in Dokkum zijn en zich, terwijl ze zich op de plek van ons voormalige ziekenhuis bevinden ineens spoedeisende hulp nodig hebben. Dat ze in vijf minuten geholpen dienen te worden. En dat er dan niemand is. Omdat alles weggesaneerd is. Dan hebben ze gelukkig altijd nog hun pinpas samen met hun zuivere geweten…Karma dus.