Heimwee hebben naar een tijd die ver voor jouw komst speelde. Denken aan bezigheden de plaatsvonden ver voordat jij geboren werd. Genieten van dingen die je zelf nooit mee hebt gemaakt. Raar maar waar. Bijna iedereen wordt weemoedig van nostalgie. De kracht van nostalgie is groot. Nostalgie kan troostend, opbeurend en plezierig zijn. Het kan je een fijn gevoel geven als je terug denkt aan een bepaalde tijd uit de (of jouw) geschiedenis. Dat dit dus uit een periode kan dateren die je feitelijk zelf nooit hebt beleefd is opmerkelijk.
Hoe kan het dat de kerstdorpjes die we straks weer massaal uitstallen (hoera, mijzelf incluis) een fijn gevoel oproepen? Dat zelfs ik op mijn knieën voor de kersttafel met dichtgeknepen oogjes naar de poppetjes, lichtjes en tafereeltjes zit te kijken en geniet van de oubollige en kneuterige deuntjes als ‘let it snow, let it snow, let it snow’. Hè lekker, nog maar een paar daagjes 😉
Regelmatig rijd ik met de auto naar Drachten. Op de weg ernaartoe rijd ik door Harkema. Hier bevindt zich een openluchtmuseum met ‘Spitketen’ en huisjes uit de tijd dat mijn ouders nog klein waren en zelfs heel ver daarvoor. Deze huisjes gunnen je een blik in de tijd ver voor de onze en laten je een beetje zien hoe er toen geleefd werd.
De kleine huisjes die straks weer op mijn kast (zie foto) staan geven ook een, weliswaar dromerige, indruk van hoe het leven er vroeger uitzag. Allemaal op zijn mooist weergegeven maar dit versterkt alleen maar het gevoel van gezelligheid en romantiek. Want laten we wel wezen, zo romantisch was alles nou ook weer niet. Er was in die tijden veel honger en armoede en daar was niks romantisch of dromerigs aan.
Maar nostalgie ligt net zo goed dichter bij jezelf. Het brengt je terug naar een tijd waarin jij op je aller-gelukkigst was. Of misschien wel onbezonnen en onbezorgd. Het kan allemaal. The sky is the limit als het op onze herinneringen aankomt. Een geur, een beeld of een geluid kan dit allemaal opwekken op de gekste en meest onverwachte momenten.Soms ben ik ’s avonds nog buiten en ruik ik een zweempje van de avond dat ik mijn allereerste zoen kreeg (en van schrik van mijn fiets aflazerde, maar dit terzijde). Soms ruik ik een parfum wat me doet denken aan iemand waar ik dol op was. Of soms ruik ik de ochtendlucht en denk ik terug aan toen ik nog iedere dag op mijn fietsje naar school ging (en elke keer gefrustreerd werd van die ééuwige tegenwind…) En als ik bij iemand op bezoek ben kan ik ineens overvallen worden door een heel behaaglijk gevoel. Maar al deze dingen zijn prikkels die ik krijg van een eerdere, prettige ervaring.
Dat ik dit ook heb bij gedachten aan hoe het (heel) vroeger was is dan ook frappant. Deze tijd heb ik immers nooit meegemaakt. Als ik kijk naar een serie als ‘toen was Geluk nog heel gewoon’ word ik meegezogen naar díe tijd. Dan is het net alsof alles volmaakt lijkt te zijn. En terwijl ik de grootste voorstander ben van emancipatie lijkt het beeld van een huisvrouw die de was doet, een gehaktballetje braadt en een taartje bakt en in haar keurig opgeruimde huis een kopje thee nuttigt, ineens wel heel aanlokkelijk…
Ik weet het; schijn bedriegt. En zoals eerder gezegd, het is een slechts door mijzelf ingebeelde wereld en geen realiteit. Toch is het leuk. En gezellig. En genieten. Realiteit of niet. Het hele leven is tenslotte al ‘realistisch’ genoeg. Ik kies ervoor om me zo nu en dan mee te laten voeren in een nostalgische bui. En voor vijf minuten te vertoeven in een perfecte wereld. Tot straks.
Blog * Lifestyle en Sport * Beauty 