“Mam, ik heb eindelijk een beroepskeuzetest gedaan! En ik weet nu precies wat ik wil gaan doen!”. “Och, lieverd, wat fijn, nou vertel me eens; wat lijkt je leuk?”. “Nou, ik wil graag in de zorg…” “O, dat is leuk! Past wel bij je schat, je bent een zorgzaam type. Maar vertel verder, wát precies lijkt je leuk om te doen in de zorg? Je weet toch dat er zo op banen in de zorg bezuinigd wordt hè, dus is het wel een baan met perspectief bedoelt mama eigenlijk?”
“Nou mama, je hebt er vast wel eens van gehoord. Echt een baan van deze tijd! Ooh, het lijkt me zo fantastisch om mensen te helpen…” “Nou, het klinkt veelbelovend, vertel verder, wát bedoel je precies?” “Zeg mam, heb je wel eens van een ‘sekszorger’ gehoord?”Op dat moment valt mama flauw. “Mama, mahááám, wat doe je nou??” Ze tikt mama op haar wangen en probeert d’r weer bij zinnen te helpen. Een nat washandje biedt soelaas en mama schrikt op, nog steeds zwaar onder de indruk van haar dochters plannen. “Of ik wel eens van sekszorger heb gehoord vraag je me?! Nou, als ik het woord ‘seks’ en ‘zorger’ combineer heb ik zo mijn vermoedens ja…!”
“Nou mam, je hoeft niet meteen zo pissig te doen hoor! Het is een prachtig beroep waarin je kwetsbare mensen kunt voorzien in hun behoeftes en ik vind, ieder mens heet liefdevolle aanraking en ontlading nodig.” “Liefdevolle aanraking en ontlading zeg je? Kwetsbare mensen? Wat bedoel jij precies met kwetsbare mensen?”
“Nou gewoon, mensen die lichamelijk en of verstandelijk gehandicapt zijn”
En hier stopt mijn denkbeeldige betoog van een moeder en dochter. Ik bladerde van de week door een tijdschrift waarin het fenomeen “sekszorg” uitvoerig beschreven werd door een hulpverleenster in deze branche. En hoe langer ik las, hoe meer ik onder de indruk was. Maar aangezien het niet aan mij is om te oordelen over de keuzes van een medemens bleef het ook bij een achtergelaten indruk.
Toch vroeg ik me af hoe je zou reageren als moeder wanneer je eigen (zoon of) dochter besluit zo’n beroep uit te gaan oefenen. De dame in kwestie was er bijzonder openhartig over en stond met naam en toenaam in het tijdschrift. En haar kinderen waren overal van op de hoogte en mochten haar altijd alles vragen. Haar intenties waren oprecht en ze wilde onze medemens helpen om zich te kunnen ontladen – dit in de breedste zin van het woord.
De voordelen waren oneindig. Het ene na het andere probleem werd ermee opgelost en je zou iedereen met relatieproblemen (én een handicap) deze mevrouw toewensen. Succes verzekerd. Tenzij je een viespeuk bent. Dan komt ze niet. (En de cliënt ook niet trouwens, maar dit terzijde)
Maar alle gekheid op een stokje (excuus voor de woordkeuze) Eigenlijk is elke vorm van zorg natuurlijk super. Het willen helpen van je medemens is, zonder flauw te doen, nou eenmaal nobel. En ik heb altijd al diep respect gehad voor een ieder die zorg- of hulpverlener is. Het is een vak waarvoor je geboren moet worden; anders kun je het beroep niet oprecht uitoefenen. Al toen ik klein was wist ik al hier niet voor in de wieg te zijn gelegd.
Dus ja, ook voor deze mevrouw is iets te zeggen. Iets positiefs. En ja, zelfs bewondering voor het feit dat ze deze manier van werken kán toepassen bij haar cliënten.
Toch hoop ik (hypocriet dat ik ben) uit de grond van mijn hart dat mijn zoons of dochter een ander vak zullen kiezen en de hulpbehoevende buurman of buurvrouw niet willen vertroetelen (lees “ontladen”) mocht deze hier zelf niet meer toe in staat zijn…
Blog * Lifestyle en Sport * Beauty 