Ruzie maken, hoe doe je dat? Je kunt zelfs een cursus volgen omtrent ruzie maken. Een handleiding over hoe te bekvechten met je geliefde, moeder of onbekende zodat je een gepaste discussie kunt voeren zonder al te veel geschreeuw en geroep. Handig bij het terugroepen van voordringers bij de kassa bedenk ik me ineens!
Dat ruzie maken niet het sterkste punt is van veel mensen zullen de meeste van ons kunnen onderschrijven. Ik denk dat de meesten van ons eerder ontaarden in een gillende keukenmeid of doodzwijgende huisterrorist dan dat we keurig volgens het briefje (of workshop- ruzie maken) stapsgewijs de argumenten en tegenargumenten afvinken terwijl de mantra ‘adem in – adem uit’ in ons hoofd blijft galmen– zoals het hoort.
Ik durf zelfs wel een stapje verder te gaan. Als ik met iemand in een discussie verwikkeld raak word ik nog veel opgefokter van gesus en bedaar dan dat iemand de confrontatie met mij aangaat. Er zijn mensen in mijn omgeving (ik zal rekening houden met privacy schending 😉 die in geval van mot, zedig hun mond houden.
Deze mensen lijken stilzwijgend aan te horen tot mijn relaas simpelweg ophoudt en de storm is gaan liggen. Dat dit vervolgens leidt tot een onvermijdelijke explosie lijken ze elke keer weer te vergeten… Laatst sprak ik degene er op aan. “Waarom kijk je me zo wazig aan en zeg je niks? Denk je soms – ‘ach laat maar lullen ze houdt vanzelf op en dan is ze wel stil?”. Het korte en bondige antwoord hierop was: “ja”.
Volledig in shock probeer ik dit nieuws op het moment te verwerken. Want eenmaal op dreef duurt het altijd even voordat informatie juist binnenkomt. En als de tegenstander pech heeft is het net tijdens zo’n typisch vrouwenmomentje. Dan weet ik gek genoeg elke zin nog veel beter te formuleren en steek ik zoals het een echte schorpioen betaamt flink en raak om me heen.
Maar wees eerlijk. Wat is er nou aan om ten tijde van een fikse ruzie of discussie aangekeken te worden met een wazige blik. Wanneer je gewoon niet binnen lijkt te komen en je ze gewoon zíet denken – “alles gaat voorbij, dus ook deze uitspatting…” en je vervolgens tegen een boom lijkt te praten. Al schijnt een boom volgens geleerden, bij tijd en wijlen meer begrip te tonen dan menig tegenstander ten tijde van zo’n heikel momentje.
De kerk midden in het dorp laten en vooral geen oude koeien uit de sloot trekken wordt ook door vele deskundigen aanbevolen. Maar dat valt nog niet mee. Vooral als het onderwerp van gesprek iets is wat juist elke keer gebeurt. Als je vriend voor de vierde keer je verjaardag vergeet is het nou eenmaal geen eenvoudige opgave de vorige keren niet te benoemen.
En als je vrouw je al drie keer bedrogen heeft krab je je toch echt wel even achter het oor als je haar niet op de vorige keren mag wijzen. Het herhalen van voorvallen bevestigt je punt toch? Of zie ik dit nou verkeerd? Ik strooi dan ook rustig in de rondte met eerder voorgevallen situaties die sterk lijken op de huidige situatie. Dat helpt mijn punt te verduidelijken; of dit nou psychologisch of ruzie-technisch verantwoord is of niet. Of het ook echt helpt weet ik natuurlijk niet eerder tot dat de volgende keer zich voordoet. Als dit het geval is, heeft het dus niet geholpen. Maar om dit nou af te wachten vertik ik. Dan gooi ik het er persoonlijk liever toch maar uit.
Wat ook helemaal fout schijnt te zijn is zeggen: “wat BEN je toch een eikel”. Of “wat BEN je toch stom” of “wat BEN je toch gemeen”. Nee, nee, nee, niet doen. Vervang iedere “BEN” door “DOE” en je bent al goed op weg. Maar ja, dat ‘DOE’ vergeet je natuurlijk in het heetst van de strijd en hiermee kun je je partner in dit conflict best emotionele schade berokkenen. Best nog wel een dingetje om niet te vergeten dus. Voordat je er erg in hebt heb je de persoon in kwestie naar een ‘dr. Rossi’ geholpen en ben jìj de oorzaak van zijn op handen zijnde depressie.
Het moge duidelijk zijn, met spullen gaan gooien is helemaal uit den boze. Evenals iemand te lijf gaan. Gelukkig is dit bij het merendeel geen issue en blijft het meestal beperkt tot de bovenstaande (veelgemaakte) fouten. De “aanval modus” is meestal bij kleine kinderen aan de orde. Over het algemeen weten volwassenen dit in de hand te houden.
Wat wel schijnt te werken is een time-out. Als je voelt dat je op het punt staat te ontploffen, loop erbij weg. Ondergetekende moet eerlijk bekennen dat dit een goede zaak is. Soms ben je zo gepikeerd dat je de juiste woorden niet kunt vinden om je punt goed en duidelijk aan een ander over te brengen. Onlangs gebeurde er iets op school wat bij mij de stoom uit de oren deed komen.
Een collega moeder adviseerde mij diep in- en uit te ademen en alles even te laten bezinken. Omdat ruzie maken niet in alle gevallen verlichting brengt (nee echt, soms kun je er zelfs je eigen glazen mee ingooien en dat is nou net het laatste wat je wilt) en ik natuurlijk een verstandige volwassen moeder ben was het een goede zaak haar advies ter harte te nemen. Zelfs toen ik dacht dat ik stikte omdat ik me zo in moest houden. Ik slikte het weg en….werd rustig. Hoe is het mogelijk.
Het probleem leek na een nachtje slapen en een blogsessie al de helft kleiner en mijn gezonde verstand was weer tot rede gebracht. Met dank aan die wijze moeder die de onweersbui boven mijn hoofd zag hangen…!
De ervaring leert: ruzie maken is zo makkelijk nog niet. Blijven oefenen dus. Kunnen we over tien jaar beheerst en volwassen ruzie maken zonder kwaad te worden 😉
Blog * Lifestyle en Sport * Beauty 