Delen is vermenigvuldigen

Liefde vermenigvuldigt zich door het te delen. Een waar woord. Wie liefde deelt, ‘strooit’ er inderdaad mee rond en zorgt voor meer liefde. Maar er is nog iets wat zich vermenigvuldigt als je het deelt. Woede en boosheid en…meer. En deze woede steekt de laatste tijd overal en nergens de kop op. De zwarte kop zeg maar. Er worden eindeloze discussies en praatgroepen gevormd en de hele wereld spuit zijn gal. Voor- en tegenstanders, het maakt niet meer uit.

Op elk willekeurig moment kun je aan deze discussie deelnemen. Klik je Facebook icoontje aan en huppekee, er flitst geheid een boze kreet voorbij. Kijk naar het journaal (en jeugdjournaal) en ook daar nemen we meteen weer (on)gevraagd deel aan de discussie. Het is wereldnieuws in Nederland. En tijdens deze hele hysterie vergeten we; ook boosheid deelt zichzelf.

Ongemerkt voeren we de discussie aan de keukentafel. Bespreken we hoe belachelijk de situatie aan het escaleren is en hoe kortzichtig en bang of de leiders van Nederland zijn. Hoe idioot het is dat een eeuwenlange traditie ‘verandert’, we zijn bang deze gewoonte te verliezen door toedoen van buitenstaanders die er niets meer of minder om hebben dat wij met veel plezier ons feestje vieren.

Ik ben geen uitzondering op de regel. En jij misschien ook niet. Maar toch, we doen iets fout. De manier waarop deze hele toestand benaderd wordt werkt niet. We steken elkaar aan met onze argumenten, meningen en beweringen en geven het zonder het door te hebben, door aan de kleintjes. “Goh, ik dacht dat Zwarte Pieten niet bestonden, maar ze zijn er dus toch!”….

Beau schudt me wakker. Toen we gisteren de intocht van Sinterklaas gingen aanschouwen moesten we even wachten voor de brug. En wie voer daar langs in z’n stoomboot met Pieten? Inderdaad. Sinterklaas! Beau zijn ogen werden zo groot als theeschoteltjes en hielden dit formaat de hele middag aan. Wat indrukwekkend zeg. Bij de eerste de beste Zwarte Piet die hem een handje wilde geven kroop hij achter een been weg. Toch wel wat spannender in het echt dus.

Ik vroeg hem later waarom hij dacht dat er geen Zwarte Pieten bestonden. “Gewoon, dat zat in mijn hoofd” antwoordde hij. Ik realiseerde me dat het wel eens kon komen door alle discussies rondom het Pietengedoe die in zijn bijzijn (en dus ongegeneerd ten overstaan van kleuters en kleintjes) gevoerd worden. Schijnbaar zijn onze perikelen belangrijker dan hun fantasiewereld. Dat wat zij in deze tijd zo leuk en belangrijk vinden halen wij met z’n allen onderuit door ons eigen onbegrip en boosheid.

Ik neem mij voor niet langer deel te nemen aan deze discussies. En mocht er een gekleurde Piet de revue passeren? So what? Dan maar wel. Ik kan de situatie niet veranderen. Ze zijn nu eenmaal ingevoerd; of ik oorzaak ervan accepteer, doet er niet toe. Misschien dat ze blijven, misschien dat het een hype betreft die uiteindelijk overwaait. De tijd zal het leren. Het Sinterklaasfeest wordt er voor onze kinderen niet minder leuk om.  Hun  fantasie is eindeloos net als hun geloof in het feest en plezier rondom Sinterklaas. En ik wil de laatste zijn die deze herinnering verpest.