Gewoon doorademen

Toen Dominic nog maar alleen was stelde het nog niet zoveel voor. En als nieuwbakken ouders vonden we het ook echt nodig om een baby in de box te overladen met cadeautjes. Je kunt tenslotte zijn allereerste Sinterklaasfeest niet zomaar overslaan; straks houdt ie er nog wat aan over… Dat dit tussen de borstvoedingen door moest hinderde niet. Sinterklaas is Sinterklaas, punt uit.

Een jaar later al niet veel beter. Hij zat amper een jaar oud het papier van de pakjes af te grissen en graaide al naar het volgende item. Duplo. Heel veel Duplo. Op aanraden van papa. Dat was de laatste keer dat mama naar papa luisterde wat betreft cadeaukeuzes… Als het aan papa ligt krijgen de kids alleen maar Lego & Duplo. Al moet ook  papa  nu eindelijk beamen dat er op een zeker moment een ‘overkill’  aan bouwsteentjes kan zijn.

Drie kinderen later slaan we Sinterklaas natuurlijk nog steeds niet over. En proberen we er altijd weer een heel circus omheen te verzinnen. Meestal draait het uit op een uur (en dat is al best lang) cadeautjes uitpakken en koffie en chocolademelk te drinken. We hebben gepoogd dit uur op te rekken door te dobbelen met zo’n speciale Sinterklaasdobbelsteen; “geef het cadeautje door”, “pak een ander pakje” en meer van dit soort onhandige teksten.

Deze blijft dit keer dus in de kast. Man, wat een ellende haal je je daarmee op de hals. “Ik wil het niet doorgeven”, “Nietes, van mij!”.  Ondertussen schenk ik dan nog maar een ronde in. Met pepernoten. Want dat hoort erbij.  Hè wat gezellig. Gelukkig denken de kinderen daar anders over en feesten en graaien er vrolijk op los. 

 Als je de bladen mag geloven (en de verhalen van weleer) was het vroeger een idyllisch tafereel waarbij de jongetjes blij werden van een Dinky Toys autootje en het meisje straalde van een pop met vlechtjes in het haar (en jawel een snoezig jurkje kant en klaar). Zou ik het rijmpje van het liedje helemaal toepassen op de kinders dan ben ik bang dat de kaatseballen in het net voor alles zouden zorgen, behalve voor pret…Om maar even in 5-december stijl te schrijven.

Daarover ben ik niet zo heel romantisch meer ingesteld. Het plezier van de gekregen cadeautjes komt meestal als de storm is gaan liggen. Als het achter de rug is en ze in alle rust spelen met de nieuwe aanwinst. Ha, ze zijn veel te opgewonden om gedurende deze uitpaksessie rustig op hun stoeltje te wachten met de armpjes over elkaar. Daarnaast vind ik de lol eraf om m’n halve salaris aan Sinterklaas cadeautjes op te maken. Tenslotte ben “ik” het niet de rondstrooit maar Sinterklaas en er zijn meer kinderhandjes die door de Sint gevuld moeten worden. Kleinigheidjes vind ik daarom veel leuker om in de zak te stoppen.

Vorig jaar was ik slim geweest. Ik had tijdens de uitverkopen in september werkelijk al-les al gescoord voor de juten zak. Ingepakt en namen erop. Het was dus niet alleen voor de kinderen een verrassing wat er in de Zak van Sinterklaas verborgen lag… Ik was bijna een beetje trots op mezelf dat ik al die leuke hebbedingetjes allemaal op de kop had getikt voor een prikkie. Want dat had ik natuurlijk weer wél onthouden.

 

Nog even bikkelen dus. Inmiddels hebben de oudste twee het mysterie van Sinterklaas ontrafeld maar de kleinste natuurlijk nog niet. Dat was toch ook nog best een dingetje hoor. Je kinderen vertellen dat de man niet bestaat. Tranen met tuiten voor onze meid die in een stoel wegkroop met opgezwollen oogjes en bleef snikken dat ze zo voorgelogen was. Dominic haalde slechts zijn schouders op: “tsss, wist ik allang”…

Nou maar hopen dat het geen trauma heeft opgeleverd. Ja, het is wat als ouders zijnde. Alles altijd tot in de puntjes voorbereiden is mijn devies. Dit jaar had ik het te druk met andere dingen en zullen we nog op strooptocht moeten gaan. Op zoek naar kindvriendelijke- biologische- ecologische- en verantwoord speelgoed. Want we willen natuurlijk wel een beetje met onze tijd meegaan nietwaar? 

Dat worden dus wollen sokken en snoepgoed uit de reformzaak voor in de zak haha  😉

We mogen de schoenen bijna weer opzetten (ja, inderdaad we, als er toch met lekkers gestrooid gaat worden doet mama natuurlijk óók mee). En goed oppassen geen domme fouten te maken… Het is ons al een paar keer overkomen dat we vergaten het snoepgoed weer op te ruimen … Moet je je daar weer creatief uitredden. Ik wil niet zwartgallerig overkomen of spelbreker zijn, werkelijk waar niet, maar ik haal altijd opgelucht adem als de opwinding rondom het hele vijf-december spektakel weer achter ons ligt. 

Mijn advies aan mezelf is “gewoon doorademen”… Mag mama daarna het huis in kerstsferen hullen en ijverig met lichtjes “strooien”. Net als Sinterklaas zeg maar, maar dan anders 😉