Martha Stewart, move over!!

Ik heb besloten mij om te dopen tot de volgende kook- bak- braad- poets en styling goeroe á la Martha Stewart (behalve de gevangenisstraf dan). Nou ja, laat me het zo zeggen; het zou leuk zijn de titel te dragen; ik heb me in elk geval hysterisch uitgesloofd haar te evenaren. Ik ben er ongeveer voor een vierde in geslaagd…

Gisteren blies ik mijn 38^e kaarsje uit. 38! Wat al een respectabele leeftijd vindt u niet? Toen ik klein was schaarde ik de 38- plussers zo ongeveer al onder de ‘antiek/ouderen’ sectie, maar u begrijpt, daarover is mijn mening inmiddels wat bijgeschaafd. Om de 38-plusser bekommert zich voorlopig nog niemand en da’s maar goed ook.

Na een kort bezoekje van mijn ouders gistermorgen was mijn verjaardag officieel. Een kus en een verslag van mijn geboorte maakt mijn verjaardag altijd officieel. Elk jaar vertelt mama mij: “Ja lieverd, …. Jaar geleden om deze tijd lag je als een klein dik propje in de wieg; ach en wat wás ik gelukkig met een meisje”. Nou, als je daar niet blij van wordt – wie wil nou niet horen hoe gelukkig men was ten tijde van jouw komst? 

Halverwege de lunch bedacht ik ineens dat onze jongste vast wilde trakteren op de Scouting. Nu heb ik een grandioos cadeau van mijn papa en mama gekregen (een mixer die zelf mixt!) dus die kon meteen even mooi ingewijd worden. Dus hoppa, eieren in de hippe kom, en gaan met die banaan. Ik kon zowaar alle ingrediënten een voor een door het gaatje duwen en hoefde alleen nog maar zo nu en dan op de klok te kijken om te checken wanneer ik op de Stop-Knop mocht drukken.

Mijn enthousiasme laat zich raden en ik bakte d’r naar hartenlust een schaal vol. Beetje glazuur met een vies kleurtje, glittersuikertje en oogjes erop geplakt en de montercakejes waren geboren. Een half uur later in de auto en de kids alle drie – plus vriendje-  naar hun zaterdagmiddag-bezigheid toegebracht.

Manlief en de Jarige Job de stad in om een kopje “Latte” (want dat klinkt zo lekker duur) tot ons te nemen en elkaar honderd keer te vertellen hoe blij we zijn met onze schaarse twee uurtjes vrij. Och wat geniet ik altijd van die 120 minuten. Zelfs het alleen boodschappen doen offer ik er graag voor op en stort me na deze twee uren vrijwillig met het hele gezin de Albert Heijn in, met alle ergernissen en hartkloppingen gedurende deze winkelsessie ten gevolge. Maar ja, alles voor het goede doel zullen we maar zeggen.

Thuisgekomen – inmiddels is het al na vijven- allemaal aan het heilige Avondmaal: PATAT. Oooh, wat is het altijd heerlijk om met mijn bakje met patatprint gevuld met frietjes te ontspannen. Mijn door mezelf toegezegde snackmoment is me echt heilig – daar komt niets of niemand tussenin. Anyway, eenmaal alles achter de kiezen lekker rozig (want dat word ik altijd van lekker eten) spelletjes doen op mijn telefoon. Ik vind, je moet meegaan met je tijd. Wie wil er nog ganzenborden als ie ook twintig levens kan verkwisten met alle Saga spelletjes die er zijn? Ik niet. Gisteren niet in elk geval.

Rond half negen schrok ik op. De TAARTEN!! Shit ****, ****, helemaal vergeten! Maar je mag jezelf geen echte Martha Stewart noemen als je alsnog op zondag de Jumbo inholt en je  er met een gekochte taart vanaf maakt dus; ik stroopte de mouwen op en nam een glas cola. En nog een, en om zeker te zijn dat ik het volhield tot twaalf uur nog een.

Vroeger had ik altijd al de illusie dat mijn nieuwe fiets zelf fietste (wat bij de eerste rit naar school al een leugen bleek) maar dat dacht ik ook van mijn nieuwe keukenaanwinst. Ach, appeltje – eitje zeg ik! Eén druk op de knop – effe wachten- effe wachten nog en….taart.  NOT dus. De eerste biscuittaartbodem mislukte jammerlijk. Een hele lelijke platte taartbodem kwam de oven uit en smaakte nergens na. Deze kreeg een volwaardige voedselbegrafenis, de Kliko werd zijn laatste rustplaats. Inmiddels tikte de klok rustig door en werd het richting de half elf… Volgende recept van internet geroofd en maar weer aan de slag. Mixen- klutsen-mengen en ook deze mocht de oven in. Goddank kwam deze er mooi uit. Pfff, ’t schoot mooi op, maar met één taart lijk je ook wat krenterig dus taart nummer twee moest ook nog komen.

Ondertussen kneedde en rolde ik of mijn leven ervan afhing en bekleedde ik de taartbodem voor taart nummer twee. Nou is één mislukt exemplaar nog te doen op zo’n tijdstip, geloof me, twee verziekte taarten kon ik niet aan… Toen dit bijna wel gebeurde trad ik bijna uit mezelf (zal de vermoeidheid wel geweest zijn) en zag mezelf op het punt staan om te gaan flippen… Want wat had ik gedaan?

Zoals de meeste keukenprinsen en –prinsessen weten dient een taartbodem waar nog een vulling in moet eerst even “blind gebakken” te worden. Die zet je niet geblinddoekt in de oven, neen, je legt iets zwaars zoals linzen of desnoods erwten (niet uit een pot) op de bodem en je bakt deze eventjes in de oven. Anders gaat je bodem bol staan en kan d’r niks meer op. Nou wilde het geval dat ik van beide platdruk-benodigdheden niets had maar PLING, EUREKA, ik wist het: rijst! Ook zwaar genoeg en dat had ik wel. Tip: soms is het handiger éérst even te Googelen alvorens je van alles uitprobeert (!)

Nou was dit niet de allergrootste ramp geweest ALS IK TENMNISTE BAKPAPIER had gebruikt! Ik haalde de bodem  uit de oven en afgezien van een bolle bodem was de rijst vast gaan zitten aan de taart… De moed zakte me in de schoenen en ik moest bijna een traantje wegpinken. Een zenuwinzinking nabij. Half onderuitgezakt en hangend op het aanrecht heb ik de rijst er voorzichtig tot en met het laatste korreltje uitgepeuterd… Daarna mocht de vulling er eindelijk in; Superbe!

Om kwart over twaalf piepte de magnetron monotoon. Niet mijn gebruikelijke hittepitten (wat aannemelijker zou zijn rond dit tijdstip) maar een witte-chocoladetaart was klaar. Wat een opluchting. Een slagroom kwarktaart samen met deze bijna mislukte taart stonden keurig afgedekt in de garage; klaar om aangesneden te worden. Vanmorgen kroop ik gepijnigd door de voorgaande avond uit mijn bed want alleen met een paar taarten heb je je taak als goeroe nog niet volbracht natuurlijk. 

Naast de woonkamer en keuken en andere vertrekken moest ook ikzelf nog op orde worden gebracht. (lees gladgestreken –  en opgeverfd) dus ook vanmorgen moest ik nog even gas bijgeven. Maar, de missie is geslaagd. En wat voor verjaardagscadeau ik kreeg? Bakknikkertjes! Een hele pot vol door Rudolph van Veen in hoogsteigen persoon in het potje gestopt (denk ik…) Hier is telepathie in het spel, dat kan niet anders. Mijn verjaardag is alweer voorbij. Maar het was gezellig, leuk en blogwaardig dacht ik zo! Hoera, Op naar de volgende taart! 

Was getekend Martha Stewart de 2e ( 😉