 |
| Kerkje te Hiaure, onze trouwlocatie! |
Bijna twaalf en half jaar geleden kregen wij (manlief en ik) hoog bezoek. Neen, de koningin kwam niet langs en Sinterklaas ook niet, het was de dominee in hoogsteigen persoon. Maar voordat de dominee kwam, kwam er een andere apostel op bezoek. Een bezoekje die best gevolgen bleek te hebben op onze toenmalige plannen die ernstig in gevaar kwamen.
Ik was ten huwelijk gevraagd. Nou ja, gevraagd, ik had het gespreksonderwerp al ongeveer zestig keer aangezwengeld en kwam niet verder dan een karig “huh? Trouwen? Wat een en gedoe”… Niet echt een bevredigend antwoord als je droomt van een prins op het witte paard die zich smekend aan je voeten werpt en je de grootste bling-bling ring ooit om je vinger wil schuiven en je met tranen in zijn ogen aankjijkt, de prangende vraag stelt: “wil je met me trouwen” – en daarna met een Kleenexje zijn ogen droogt.
Neen. Niks van dat alles. Uiteindelijk werd het meer een afspraak maar- dit mocht de pret niet drukken, wij gingen trouwen! Hoera voor ons dus. En O, wat en feest zou het worden; een jurk natuurijk, trouwkaarten, eerst nog in ondertrouw (en een etentje natuurlijk) en het gemeentehuis regelen en als kers op de taart: trouwen in het kerkje waarnaast ik geboren ben en best een groot gedeelte van mijn jeugd naast en achter heb gewoond – mijn vader was vroeger koster.
Wat een prachtige intentie leek, bleek al gauw een onmogelijke opgave. Er was namelijk een kerk of gemeente nodig die ons wilde trouwen. En tja, wij waren allebeide niet bij een kerk of gemeente aangesloten. Nou, mooi sneu dus. En nu? Een lieve oom bood zijn hulp aan. Wij mochten zijn “kerk wel lenen”. Ik weet niet zo goed hoe dit anders uit te drukken want het was natuurlijk vreselijk lief om het zo toch mogelijk te maken om in deze kerk te trouwen.
En daar begon de screening. Want dit was natuurlijk niet zomaar gepiept. Niks van dit plan verliep zonder slag of stoot want meneer “Paulus” was onverbiddelijk. En tja, ruimdenkend als ik ben, was hij dit in geen geval. Er vond zowaar een overhoring plaats van “het Boek” en meerdere citaten, hoofdstukken en teksten werden om onze oren geslingerd. Nou heeft liegen in mijn optiek niet echt zin, dus toen Paulus (hoe bedenk je het ook- Paulus??) ons vroeg of wij eigenlijk wel eens in de Bijbel lazen was ons antwoord dan ook “Neen”.
Toen was het gauw gedaan met de pret. Er ontstond een vreselijke discussie tussen Paulus en de bruid in spé betreffende deze hele “overhoring” of “toetsing” waarbij laatst genoemde het onderspit moest delven. Ik stond met mijn oren te klapperen over het feit dat een wildvreemde besloot of ik wel gelovig of kerkelijk genoeg was om in de kerk te huwelijksgeloften af te leggen. Maar Paulus vond ons Heidenen dus het bleef bij de balkonscène in het gemeentehuis. Ook leuk, maar niet onze wens natuurlijk.
We zagen het niet meer zitten. Maar, mijn lieve oom had nog een laatste redmiddel. Een onafhankelijke dominee die zo nu en dan in mijn oom z’n gemeente preekte wilde het wel doen; de preek voor ons verzorgen – geheel in onze stijl. Wat een geluk en wat een “geschenk uit de Hemel” ;-). Deze Dominee was uit een andere gemeente geknikkerd omdat zijn opvattingen niet pasten in het kader van de gemeente waar hij bij aangesloten was; perfect geknipt voor ons dus haha.
Er werden een paar gesprekken gevoerd en al snel bleek dat we op één lijn zaten. En zo geschiedde dat mijn man en ik elkaar het jawoord ook in de kerk mochten geven. Op de dag zelf voelde ik mij en ware prinses toen ik gearmd met mijn vader, die mij weg zou geven, het smalle paadje richting de ingang van de kerk over liep met mijn hoepelrok omhoog getakeld. Lekker elegant al zeg ik het zelf…!
Onze trouwdag kreeg een gouden randje. Maar wat mij tot op de dag van vandaag nog steeds stoort of wat ik nog steeds niet begrijp, is dat derden bepalen of een stel wel of niet een kerkelijk huwelijk mag laten voltrekken, Ja hoor, in het gemeentehuis mag iedereen trouwen, maar je hebt de goedkeuring van de Dominee of voorganger van een of ander kerkgenootschap nodig om dit überhaupt te mogen uitvoeren. Je wordt aan de hand van een kerkelijke checklist getoetst en bij teveel rode kruisjes heb je vette pech. Jammer dan. Helaas pindakaas.
De dominee die ons geleid heeft ben ik nog altijd dankbaar. De bijbel heb ik nog steeds niet doorgebladerd. Het was vast mijn beschermengel die het té leuk vond mij in mijn beeldige trouwjurk en mijn man in z’n strakke pak de kerk in te zien lopen. Precies zoals ze het gedroomd hadden. Hij stak er een stokje voor, zelfingenomen en zelfvoldane mensen hun wil op te laten leggen aan anderen. Mensen die het liefst zelf de hele dag de Lieve Heer willen uithangen. Halleluja! 
Blog * Lifestyle en Sport * Beauty 