Hoe is het mogelijk

Baby’s. Wat een horror. Dat dacht ik zo ongeveer tot aan mijn 25e. Ik was er mijn hele leven altijd heilig van overtuigd echt nooit aan kinderen te willen beginnen. Wat een toestanden… Het idee alleen al, zwanger zijn! Wie wil dat nou vrijwillig? Volledige controle verliezen over je lijf en dit negen maanden lang en dan als klap op de vuurpijl ook nog eens een bevalling… Mij niet gezien.

Preuts als ik ben leek de bevalling mij eerlijk gezegd nog het aller- allerergste. Zo wil je toch niet gezien (of zelfs gehoord!) worden! In mijn voorspelling werd je in tweeën gereten en kwam het nooit meer goed met je hele onderstel, wat heet, volgens mij werd je hele gestel naar z’n grootje geholpen tijdens die negen maanden afzien.

En dan, na negen maanden zwoegen en een helse bevalling ben je d’r dus nog lang niet hè. Dan begint het pas want vanaf dan mag je jezelf mama noemen. En met de term ‘mama’  krijg je er gratis grijs haar bij. Misschien niet in één keer helemaal, maar de deze eerste tekenen van de zorgen (haarverf wordt  gegarandeerd in je kraampakket meegeleverd  – naast de rubberen handschoentjes en navelklem) zouden vast heel, heel snel zichtbaar worden.

Je zou in één keer aan huis gekluisterd raken,  helemaal degenen die O gruwel,  “borstvoeding” zouden geven. Borstvoeding, het woord alleen al. Alsof er iemand op zit te wachten om zoiets te  doen! Waar in ’s hemelsnaam moet je dat gaan doen dan? In ieder geval in het donkerste hoekje van een vertrek want het idee te worden gespot met zo’n bloot stukje huid is niet te best. Zo’n nachtmerrie stond dan vast en zeker voor altijd op mijn netvlies gebrand.

Kommer en kwel dus. Ik zeg, een wonder dat ik inmiddels een trotse mama van drie ben waarvan de oudste over een paar uurtjes alweer 11 wordt… En een wonder is het. Het grootste wonder is dat ik überhaupt in het diepe durfde te springen omtrent het mama worden. Want zwanger worden is één ding, de rest is veel ingewikkelder! Uiteindelijk zijn alle angsten overwonnen.

Gelukkig ben ik tijdens de bevalling van ruim een uur (dus hé, alleen dat is al een mirakel) niet in aan gort gereten. Ik heb alleen de verpleegster maar uitgekafferd omdat ze ontzettend uit haar mond riekte naar foute koffie… Maar dat mag als je bevalt, want dan ben je nou eenmaal jezelf niet. Later zou blijken dat ik mezelf in het vervolg één keer per maand sowieso niet weer zou herkennen, maar dit terzijde.

Hoewel het hele borstvoeding-verhaal me absoluut tegenstond heb ik het me- naïef als ik was- aan laten praten door de verpleging in het ziekenhuis. Met tegenzin parkeerden ze me aan een ontzettend luidruchtig kolfapparaat en prezen me de hemel in over dingen die ik dus echt niet wilde horen. Vre-se-lijk. Aangezien mijn preutserigheid nog niet echt verdwenen is laat ik de details maar terzijde.

Toch heb ik het doorgezet en hoe is het mogelijk, ik werd niet aan huis gekluisterd. Integendeel, ik vloog stad en land af met mijn kleine mannetje en in geval van dorst of honger kreeg hij zijn portie zuivel. De eerlijkheid gebied wel te zeggen dat ik dit zeer discreet wist te ritselen; de huid bleef keurig onzichtbaar.

Grijs haar heb ik ook (nog) niet en de controle over mijn lijf bleek relativeerbaar. Kortom, wat een geschenk dat ik in het diepe durfde te springen en de meeste zorgen ongegrond bleken. Elf jaar geleden werd ik mama. En elf jaar later is hij oudste broer van drie. Een knappe, lieve, slimme en zorgzame jongen op weg naar de puberteit. De tijd raast voorbij; waar is de afgelopen elf jaar gebleven? Getuige de honderdduizend foto’s zijn ze toch echt voorbij getrokken…

Lieve Dominic, ik ben de aller- aller gelukkigste mama van de hele wereld. Door jouw komst brak er een hele nieuwe tijd aan. Een tijd waarin ik mezelf pas goed leerde kennen. Jij en je broertje en zusje weten altijd net de juiste snaar te raken en laten me in spiegels kijken. Jullie houden onvoorwaardelijk van elkaar en van ons en komen altijd voor elkaar op – behalve rond etenstijd natuurlijk; de batterij is een keer leeg ;-). Jullie doen alles op je eigen, eigenwijze manier en nemen je eigen speciale plekje in op deze wereld.

Morgen gaan we taart eten. En poepcakejes want die zijn ‘zo grappig’. Wat jij wil, het is jouw feestje! Happy Birtday to you!

Dikke, dikke, dikke kus!!