24 uur verwennerij…

Ik ben gezegend met twee benen. Ik wandel, fiets en sport naar hartenlust maar tja, dat linker been hè? Korte broeken, korte rokjes en jurkjes, ik vermeed ze als de pest. En hoe langer ik me ergerde aan de achterkant van mijn linkerbeen, hoe langer ik me ergerde aan de pijn die het deed (ja echt, ik vond het erger dat het lelijk was dan dat het pijn deed- shame, shame, shame…).

Maar uiteindelijk ergerde ik me nog het meest aan mezelf. Ik ben potverdorie nog maar 37, dan hoef ik me nog niet te verstoppen achter gewaden en lange broeken. En met dat heerlijke weer wat we steeds hebben wil ik niet alleen maar achterwaarts lopen (als ik dan al ooit een korte broek draag) als ik de post uit de brievenbus haal.

Dus, wat heb ik gedaan, na lang wikken en wegen, her en daar een rondvraag gedaan voor deskundig advies (lees: welke kliniek doet het het beste en waar ben jij eigenlijk geweest??) heb ik een afspraak bij de huisarts gemaakt voor een verwijsbrief en gingen we op naar de Braamkliniek in Assen. Een kliniek die gespecialiseerd is in ‘spataderbehandelingen’ . Och man, ik lijk wel 73 in plaats van 37 als ik het woord ‘spataderkliniek’ nog es lees.

Maar goed, vorige week was het dan zover. Met het been op tafel zeg maar. Al vroeg lag ik op de tafel met de achterkant van mijn been klaar om beprikt en beknipt te worden. En echt waar, in twintig minuten was het gepiept. Ik lig, word verdoofd, et voila, de lelijkerd werd geëlimineerd. Verbandje erom, steunkous (hoe hilarisch is dat??) aan en terug naar huis.

Het bemoedigende devies was: “laat u maar lekker verwennen de komende 24 uren en daarna mag u weer langzaamaan bewegen, heerlijk toch??”. Nou, wat heerlijk zeg. Dat werd dus nog de grootste opgave. En ik moet zeggen, het is NIET gelukt. Ik heb welgeteld 2 uren met een tijdschrift op een stoel gezeten en toen deden mijn billen pijn. En toen het best mee bleek te vallen deed ik ook maar een wasje, ruimde ik vrolijk op en klom trappen op terwijl dat ten strengste verboden was.

Ik ben dus een slechte patiënt. Moet minstens 40 graden koorts hebben wil ik me aan een doktersadvies houden. Dat is dus foute boel. Afgezien van het herstel wat natuurlijk langer duurt kan ik nu natuurlijk wel fluiten naar mijn 24 uur verwennerij want het bleek maar weer eens: zo erg is het nou ook weer niet.

Nou ja, volgende keer maar beter mijn best doen. Want er komt vast en zeker nog een keer. Vooralsnog kan ik ein-de-lijk een korte broek aan (drie hoeraatjes voor mijn dappere IK) maar aangezien sommigen onder ons genetisch belast zijn word ik de komende jaren vast nog wel een keer verrast met zo’n lelijkerd op één van mijn benen, maar ach, dat is voor latere zorg.

Ik zeg, laat de zon maar schijnen, mijn jurkjes hangen startklaar. En voor iedereen die nog niet durft maar wel zou willen? Gewoon doen. Op voorwaarde dat jij je wel laat verwennen de 24 uur dat je niets mag doen. Suc6!!