Uitstel van executie

Over het algemeen ben ik redelijk direct. Ik draai liever niet om zaken heen en prefereer een rechtstreekse aanpak zonder al te veel poespas. Gelukkig voor mij want het bespaart vaak een hoop kopzorgen. Maar zoals iedereen heb ik ook mijn zwakheden en jammer genoeg heb op zulke momenten niets aan mijn ‘pluspunten’…

Opruimen, afwassen, bedden verschonen, het kan allemaal in een handomdraai. “Ach, ook maar weer klaar” denk ik dan. En ja, zulke klusjes zijn ook zo gepiept. Dingen met wat meer inhoud, zoals je hele boekhouding op orde maken, je voorbereiden op een volgende VCA ‘keuring’ of je belastingpapieren invullen vergt ietsje meer discipline.

Ik heb er een gruwel aan. Verzin het liefst honderdduizend smoesjes voor mezelf om dit soort dingen uit te stellen. Gek genoeg, als je er eenmaal aan begonnen bent gaat het vaak van een leien dakje en was al dat gestress voor niets. Maar ja, we hebben allemaal onze eigenaardigheden dus da’s maar weer een schrale troost.

Altijd als er dingen in mijn agenda staan waar ik (om wat voor vage reden dan ook) tegen op zie, wordt de berg steeds hoger waar ik tegenop kijk. Ik beeld me in dat de stapel paperassen steeds groter wordt en ik zweer je dat dit gewoon ook zo is. Verwoed begin ik dan om die berg heen druk op te ruimen omdat ik zo in elk geval het idee heb fanatiek aan het werk te zijn. Tot op het laatst alles weg  is behalve de stapel papierwerk. Het helpt niet als ik de deur van de kast voor al die mappen dichtdoe want het lijkt wel of ik de ordners in koor hoor schreeuwen: “open die deur of je slaapt vannacht niet !!”.

En dat doe ik dan dus ook niet. Dan kan ik liggen woelen en me schuldig voelen omdat ik de koe niet bij de horens vat. Deze week bijt ik me vast in de dingen waar ik het minste zin in heb. Orde op zaken stellen heet dat. Het hoort er nou eenmaal bij zullen we maar zeggen dus vooruit met de geit. Ik verheug me nu al op het simpele poets en blinkwerk aan het einde van de week, tenslotte hoef ik daar mijn hoofd niet over te breken…