Een doos vol herinneringen

Herinneringen hebben we allemaal. Vanaf welke leeftijd je bepaalde dingen herinnert verschilt per persoon maar ze zijn er altijd. Wat gek is dat sommige gebeurtenissen ‘vervormen’ naarmate de tijd verstrijkt. En sommige dingen blijven dan heel anders hangen dan dat de realiteit is geweest!

Als kind hield ik altijd al een dagboekje bij. Hierin krabbelde ik de dingen die mij bezig hielden en die ik blijkbaar belangrijk vond om op te schrijven. Ik wist dat die boekjes nog ergens moesten liggen maar ja, waar? Ik wist het niet meer. Dus maar op zoek. Eerst kwam er een doos uit de garage naar boven drijven met allerlei verrassingen van de basisschooltijd: schrijfschriftjes, tekenschriftjes en wat niet.Wát grappig om terug te lezen en te bekijken!

Uiteindelijk vond ik de dagboekjes in huis op zolder. Na eerst vier dozen door te hebben gespit en honderd keer ‘ach wat lief’ en ‘he, kijk hier nou es’ te hebben geroepen, mijn vroegere paardrijcap te hebben gepast en een afschuwelijke glazen bol met nepbloemen van mijn lief door handen te hebben laten glijden (en daarna de container in…) kwam daar eindelijk ‘de doos’. En hierin vond ik al mijn handgeschreven dagboekjes! Wát ontzettend leuk, én confronterend…

Eenmaal bladerend kwam ik allemaal uitspraken tegen die ik als kind dus opschreef en dingen die me als puber dus bezighielden.En wat gek is, ik was het allemaal vergeten. Ik wist wel dat ik van alles had opgeschreven en dat het meeste niet belangrijk was, maar tussen de regels doorlezend zag ik dat ik wel degelijk met dingen in mijn maag zat.

Zo las ik aan het begin van mijn ‘puberdagboek’ : “Ik denk er sterk over om een soort ‘wetten’ voor mezelf te maken. Ik voel me waardeloos en ook al  kijk ik altijd in die mooie meidenboekjes Tina, het gaat maar niet goed ook al doe ik zo mijn best en wou ik het zo graag. Nou ja… Hopen en proberen kun je altijd blijven doen. Maar waar moet ik op hopen? Op niets. Misschien schop ik het later toch nog ver. Wacht even, dit wou ik d’r nog aan toe voegen: ook al wil er net zo leuk uitzien als de anderen, zij zijn gewoon leuker…”

Toen ik bovenstaand stukje schreef was ik nog net geen veertien maar het is nogal wat… Tijdens het lezen van mijn dagboek valt me op dat ik eigenlijk niets over het pesten op school schrijf. Van alle dagen zijn er misschien maar twee of drie die hierover gaan en dan met name over het moment dat ik (eindelijk) naar de schooldirectie stap. Ik hoop dan ook dat mijn leven ‘eindelijk normaal’ wordt maar achteraf bleek dit niet zo.

De liefde (volgens mij heeft Cupido mij eigenhandig de wereld in geholpen…) loopt als een rode draad door alle boekjes heen Ik ben volgens mij al doorlopend verliefd sinds de kleuterschool (op de roodharige zoon van de huisarts haha) en dit gaat rustig door op de basisschool, op de middelbare school en op de daarna volgende opleidingen. Maar hé, waar zouden we zijn zonder de liefde?!

Gelukkig is alles goed gekomen. Ik heb het best ver geschopt (al zeg ik het zelf ;-), ik voel me allesbehalve waardeloos en met mijn uiterlijk ben ik heel happy. Ha, eigenlijk een leven om heel trots op te zijn. Lief dagboek, de tijd is niet stil blijven staan en terugkijkend op alle verstreken jaren heb ik niets te klagen! Een lange neus naar alle pesters en gloeiende wangen van trots!

Liefs, Paulina