Geen hoofd meer of een mooie foto; aan mij de keus…

Kijk naar onderstaande foto en vraag je af, hoe schiet je zo’n foto? Nou, als je bereid bent je leven in de waagschaal te zetten of je bent verdoofd door de vakantierush of je hebt gewoon geen verstand dan doe je dat dus zo…

Wat een intrigerend dier! En wat een geweldig shot!

Zó dicht stond de auto er dus naast…

Ik heb een fantastische vakantie in Zuid Afrika gevierd. Ik heb mijn ogen uit mijn hoofd gekeken en me verbaasd over al het moois wat mijn ogen streelden. (voor het gemak laat ik al het niet leuke even achterwege hè, anders bederft het de stemming zo.) Samen met mijn vriendin, haar kinderen en haar man hebben we parken bezocht waar ik niet alleen mocht kijken maar soms zelfs ook aanraken.

Dat dit bij het dier van dit onderwerp niet het geval was moge duidelijk zijn. Hoewel ik wel een paar leeuwenwelpjes geaaid heb van dichtbij (en een lekker knuffeltje zelfs ;-), was dat bij deze dame niet echt het geval…

Samen met mijn vriendin, en haar man bezochten we het National Rhino and Lion Park. Werkelijk, prachtig. In de auto (Thank God een 4 wheel drive al reden er zelfs lui in een Fiat (old school) Panda!!) reden we door het park heen over de paden. Je zag leeuwen en welpjes in de zon liggen, buffels die het pad overstaken en zelfs een Rhino in het gras verstopt.

Op een gegeven moment gingen er twee reuze hekken open en kwamen we in het Leeuwen Reservaat. Hier wandelden witte leeuwen rond, mannetjes én vrouwtjes. Prooi dieren waren hier niet gezamenlijk met de roofdieren; dan was het park snel “op” zeg maar. We reden hier slingerenderwijs doorheen en kwamen over een smal pad dichtbij een groepje leeuwen. En echt waar, bij het zien van die schitterende koppen met manen smelt je helemaal. Zó dichtbij en zó mooi als ze waren.

Met een telelens kom je al een heel eind maar….het kan altijd mooier. Eenmaal naast het vrouwtje (en ik zat er dus ook naast want het stuur zat rechts) opende ik het raampje. Eerst op een kier om een beetje beter te kunnen kijken. Toen een beetje verder om de foto iets beter te nemen… En toen hing ik er ineens half uit met de camera recht voor de neus van mevrouw Leeuw en schoot maar raak voor een knaak. Och, wat een pracht, de ene pose na de ander was nog mooier. Echt fantastisch. Tijdens een enorme gaap schoot ik de mooiste plaatjes en ik sloot het raam weer…

En toen, zat de auto vast. Hij reed geen meter meer en bleef haken achter een rotsstuk. Mijn vriendin was in alle staten omdat haar man en ik zo laconiek aan het genieten waren van mijn fotomomentjes. Maakten wij ons dan nergens druk om???? Waar zat ons verstand??? Tja, goed punt. Tot haar grote schrik opende haar man ook nog eens de deur om te kijken wat er scheelde. Grote grut! En nog had ik het niet door. Kijk. Ik echte Nederlander zie natuurlijk nooit meer dan een Hollandse Koe in de wei; daarom was ik helemaal in de ban van dit onbetaalbare fotomoment. En angst? Ik heb er echt niet over na gedacht. En echt, het was ontzettend idioot. Maar jee, wat bijzonder.

Eenmaal thuisgekomen hebben we het er uitgebreid over gehad. En ik realiseerde mij ook hoe dom de actie was geweest. Hoe groot de kans eigenlijk was dat die leeuw had uitgehaald. Het had in een fractie van een seconde in één keer afgelopen kunnen zijn. Poef, een haal met een poot en weg was Paulina. In slices, so to speek… Gelukkig vergaf ze m’n onbezonnen actie. Haar vader had het (gelukkig) nog veel gekker gedaan 😉 en dacht ook niet meer na bij het schieten van “dé foto”.

Ach, het lot zal me goed gezind zijn geweest denk ik. En ik hoop nog heel vaak en heel veel. Mocht ik nog eens de kans krijgen zoveel natuurschoon vast te mogen leggen zal ik er beter om denken. Vooralsnog blijft het bij onze kat en een vlinder in de tuin. Die doen écht niets 🙂