"Buurvrouw heeft smetvrees!"

Mijn tante had vroeger een tandarts met een schoonmaak tik. En het was een mannelijke tandarts. Deze man stofte zelfs dagelijks de coniferen en liet daarbij geen takje onberoerd. Zelf had ik vroeger een vriendinnetje met een vader met wel heeel roze handjes. Het viel me op omdat mijn eigen vader zo’n beetje met zwarte werkhanden geboren is. Die zat (en zit nog steeds) altijd met zijn handen in de afgewerkte motorolie en alles waar zijn vingers die ‘echte werkerslook’ van krijgen.

Anyway, ook die man had dus last van smetvrees. Dit vond ik altijd erg triest. Smetvrees in het algemeen lijkt me trouwens vreselijk. Dat je niets aan durft te raken wat zich buiten je huis bevindt omdat je bang bent dat je er vieze handen van krijgt, een enge ziekte of weet ik wat. Maar ja, ook dit soort ‘handicaps’ komen vaak ergens vandaan. Ondertussen zitten mensen er maar mooi mee.

Hoewel ik een redelijk nuchter persoon ben met een piepklein beetje poetswoede (wat trouwens altijd heel gedoseerd is hoor, dit is alleen zo als mijn maandelijkse ellende weer voorbij is..) ben ik bang dat de buurt daar sinds vanmorgen anders over denkt.

Gistermiddag heb ik een paar leuke plantjes gescoord; potje erom en gaan met die banaan.Terwijl ik in de garage rommelde tussen de potten en andere zooi vond ik twee prachtige bloempotten. In een vreemde bocht probeerde ik ze achter een stelling weg te vissen (met angst voor een verrekte nek zulke rare houdingen moet een mens daarbij aannemen; maar dit terzijde) en werd ik helemaal opgewonden van mijn grandioze idee: Ik zou ze gaan verven! Dus huppekee, pot op een krukje en spuiten en sprayen maar. Mooi roze met wit, wát een leuk idee….

In mijn achterhoofd wist ik heus wel dat dit éigenlijk niet zomaar kan; je moet ze eerst grondig ontvetten. Maar eenmaal bezig vergat ik dit weer helemaal. Ooooh, wat werden ze leuk. Wat een plaatjes. Gauw in huis gezet om te drogen… “Kinders, hoe vinden jullie ze?, Mooi he?? Mama gaat er nog vééél meer leuks mee doen!!”. “Leuk mama, maar wat is dat op die potten? Hoort dat zo?” Wat lieverd? Wat hoort zo? He nee, wat nou weer… Bladeren die stomme potten he-le-maal af! Wat ben ik ook een knoei muts. Eerst hoopte ik nog dat het bij een elegant craquelé patroon zou blijven maar die hoop vervloog in rap tempo; het viel er gewoon af.

Nou ja, naar buiten dan maar; hier wil ik natuurlijk niet een hele avond tegenaan kijken. En daar stonden ze toen, mistroostig om het hoekje van de deur. En daar vond mijn zoon ze ook vanmorgen. En wat is nou leuker dan die losse verf eraf te peuteren? Niets; dat doe je gewoon, ongeacht wat mama daar van vind of dat je nú naar school moet… Dus vijf minuten voordat ik ze naar school bracht waaide bijna alle fluor roze verf over het erf heen. Met een rood bezweet hoofd graaide ik opgefokt de stofzuiger uit de kast en joeg de kinderen de auto in. En daar stond ik dus, om twintig over acht ’s morgens mijn erf te….STOFZUIGEN!!

En nu zit ik hier. Met een brandschoon erf en een een nieuwe reputatie: de buurvrouw die zelfs haar erf zuigt. Kom ik er ooit weer af? Ach, laten we hopen dat ze mijn blog ontdekken, dan weten ze dat het meer uitzondering dan regel is…