Totally me!

Er zijn vrouwen op deze wereld die gezegend zijn met alles wat een vrouw zichzelf toe zou wensen: onmetelijke schoonheid, een fantastisch karakter en als klap op de vuurpijl, een stel goede hersenen.
 
Dat ik niet onder deze categorie val is geen verassing, eerder Friese nuchterheid. Met een smeerseltje hier en daar kom je een heel end, met sport ook en ach , ondanks mijn gebrek aan rekentalent ben ik heus niet dom, maar toch, zo’n übervrouw ben ik dus niet. Ach ik vermoed dat elke vrouw wel weet dat de intelligente Barbie’s van deze tijd schaars zijn. Maar juist in tijden dat je zelf niet lekker in je vel zit zie je dit soort mensen overal om je heen. Van jong tot oud, ineens komen ze in grote getale voorbij. Best raar, omdat je, helemaal toppie in je vel, bijna niet van dit soort mensen tegen komt en ze zelfs straal voorbij loopt!

Dit alles analyserend weet je dus, dat wat jij aan schoonheid toeschrijft, eigenlijk van dag tot dag verschilt en zelfs behoorlijk relatief is. Van iemand die je heel graag mag zul je sneller mooie uiterlijkheden kunnen zien dan van iemand die een air heeft en bijna breekt van arrogantie. Want wees eerlijk, een bloedmooie vrouw (of man natuurlijk) die te tegenkomt maar die gewoon té arrogant voor woorden is, is helemaal niet zo mooi als wanneer dit niet het geval was.

Persoonlijk reken ik mensen nooit af op uiterlijk, opleiding of wat dan ook. Iedereen is gelijk. Er is maar één moment wanneer deze manier van denken verandert… Als ik iemand tegen kom die net doet of ik achterlijk ben of minder dan hem/haar. Op zo’n moment rijzen alle haren te berge en zie ik een waslijst aan imperfecties. Blijkbaar ben je dan eigenlijk ‘jezelf aan het verantwoorden’. Zo van, “jij doet arrogant tegen mij, maar hé, wie ben jij eigenlijk, zo leuk ben je zelf ook niet…”

In feite is dit een hele foute gedachtegang. Want jij bent gewoon goed zoals je bent. En of iemand anders dat nou met je eens is of niet, dit doet er helemaal niet toe. Jij bent gewoon wie je bent en als een ander dat niet aanstaat heeft ie pech. Simple as that.

Ondertussen schrik ik nog steeds als ik ’s ochtends in de spiegel kijk en ik zie eruit als een vrouwelijke Einstein… Gelukkig ligt er een smak make-up in mijn laatje zodat ik de schade meestal goed kan wegwerken en ik redelijk ongekreukt de staat op kan; lang leve plamuur zeg maar. En als ik er geen zin in heb smeer ik lekker nergens mee! Dan draai ik mijn haar in een pluizige knoet, schuif de bril op mijn neus en camoufleer ik zelfs geen ongelukkige puist op mijn kin; uiteindelijk verander ik niet door mijn make-up trukendoos.

 En wil ik een dag pronken en lonken? Dan trek ik mijn hoogste hakken uit de kast en straal ik zelfs zónder veel make-up (al vind ik dat gesmeer natuurlijk pure verwennerij ;-). En anders? Dan loop ik in een spijkerbroek, lage schoenen, bril op en vestje aan. Lekker degelijk. En in beide gevallen: helemaal mezelf!