Op naar de volgende maand…

Aan de flatsch, aan de rooie zijn, aan de rode kledder zijn,  er is een maand om, feestweek, de Ferrari staat voor de deur, de Japanse vlag (hangt uit), last hebben van het rode kruis (getver) – hoe je het ook wilt noemen,  meestal weet ik ongeveer wel wanneer het zover is…

Ach, ’t kan altijd erger….

Dit moment kondigt zich eigenlijk altijd op een zelfde moment aan: als ik de wasmachine vul… En of het nou komt doordat wij een uitermate klein, rot-was-hokje hebben waar je je krent amper kunt keren of dat ook dít gevoel op komt zetten vanwege hormonale schommelingen…Toeval of niet, altijd als ik voorover gebogen een ander zijn vuile was in dat gat sta te proppen voel ik een woede-uitbarsting opkomen (als ik tenminste bijna ongesteld dreig te worden natuurlijk hè, anders ben ik de rust zelve, maar dit spreekt voor zich.)

Ik weet het, “stel je niet aan” zul je denken, maar ik kan er niets aan doen. Echt waar niet. Ik verzet me vaak heftig tegen dit gevoel maar toch is het bijna niet te onderdrukken. Het enige wat helpt is: schelden, foeteren, gillen en de deur van de wasmachine dichtslaan. Om vervolgens de badkamer moedeloos in te sjokken en daar nog weer een handvol was tegen te komen wat óók nog meegewassen had moeten worden. “Heeft iedereen in dit huis zijn handen soms zaligheid beloofd???”

“Wel alle….” Maar goed. Normaal gesproken raap ik dit dus zorgvuldig doch rustig op en stop dit in de desbetreffende wasmand maar tijdens een PMS aanval wordt de wasmachine abrubt “on Hold” gezet om vervolgens dit laatste restje was er bij in te duwen (als je je hand erboven maar kunt omdraaien nietwaar??) Hup d’r in met die handel en dicht maar weer. En dan als er twintig minuten om zijn en je moet die gore kattebak weer verschonen (Want o ja, die is ook op zijn ALLER-ERGST tijdens deze dagen) zie je ineens het gevulde wasbolletje nog bovenop de wasmachine staan…

Dan is er maar één oplossing: een time-out. Gewoon even op de bank zitten en afkoelen. Kopje koffie erbij, mét cafeïne dan want anders helpt het nog niets, en even ZEN. Het liefst met een Linda tijdschrift erbij want O, wat smul ik van al die heerlijkheden (Leuke man enzo mmmmm) columpje lezen en hartelijk lachen zodat ik er vervolgens weer tegenaan kan. Natuurlijk las ik vaker niet dan wel zo’n moment in en meestal dender je de hele dag door om ’s avonds vervolgens met nóg meer ellende op de bank neer te ploffen…

Om een lang verhaal kort te maken, wij vrouwen hebben het maar zwaar. Zelfs als je als vrouw niet met de ongemakken van zwangerschappen en toebehoren (lees: jengelende en ruziënde kinderen en een uitgezakt lijf na je zwangerschap) te maken krijgt, staat je nog een heel scala aan andere ellende te wachten. Maar ja. Niet klagen maar dragen zullen we maar zeggen, en zoals elke vrouw trotseer ook ik weer de komende maand, want ik weet nu al wat me weer te wachten staat. Zucht.