Net als vroeger

Ik ben al sinds jaar en dag bevriend met vriendin X. En wat is er nou fijner dan het bijna in je broek doen van het lachen? Het niet doen. Maar goed. Vroeger op school ergerden de medeleerlingen zich rot aan ons en in de klas was het helemaal verschrikkelijk. Met angst en beven keken ze ons aan als we samen waren of ze niet ineens verdoofd zouden worden door een hilarische lachbui waarbij hun haar van hun hoofd zou waaien. Nee we waren niet een makkelijk stel, dat is een feit. Maar jeetje, wat hebben we een paar prachtige jaren gehad op school.

Allebei werden we naar een opleiding gestuurd waar we ab-so-luut niet naartoe wilden. Maar we gingen dus toch. Onder dwang. Dagelijks bespraken we onze frustraties en onze ergernissen met elkaar en waren het er roerend over eens dat we echt niet op deze opleiding thuishoorden. De leraren en leraressen op deze opleiding waren echte schatten (al dachten we daar toen anders over). Dat moest natuurlijk ook wel om leerlingen als ons onder de duim te houden.

Maar de ergernissen waren er in overvloed. Een leraar, hij heette “K” (zijn naam zal ik omwille van privacy maar even achterwege laten) riekte zeer ernstig. Er was werkelijk niet in zijn buurt te zijn. Helaas ontkwamen we hier niet aan en moesten we ondanks regelmatig gespijbel toch zijn overige lessen bijwonen. Dan kwamen we de klas binnen en riep hij: “Noooou, stelletje kadavers!!, Goedemorgen!!”. Terwijl ik dit opschrijf begrijp ik mijn afschuw van toen volledig. Wie zegt dát nou? Hij dus. En dit was er nog maar eentje van de velen die in onze beleving verre van normaal was…

Nou hadden wij natuurlijk ook op de hele wereld commentaar (dat krijg je namelijk vanzelf als je met tegenzin dingen doet) en er waren ook geen beteren als wij. We werden dan ook altijd apart van elkaar op stage gestuurd zodat de overige tijd samen op school beperkt bleef…We vonden het overigens wel wat vreemd dat ze dat altijd zo deden: “He? Alweer apart van elkaar? Hmmmm, raaaaar”.

Vandaag de dag zijn we nog steeds bevriend en gieren nog net zo hard als twintig jaar geleden. Mede daarom gaan we bewust nooit samen een terrasje pikken.Dat risico durf ik gewoon niet te nemen. Maar zo thuis met een kop thee en een homp cake is het heerlijk. Dan lachen, gieren en brullen we nog net zo hard als toen. Dan hoeven we alleen elkaar maar omver te blazen met onze onzinnige grappen. Heerlijk.Want niets is zo fijn als helemaal je zelf te kunnen zijn, en dat is iets wat onbetaalbaar is!!