Stommerd!

Hoe anders is de belevingswereld van kinderen? Zo anders dat alles wat zij zien in een heel ander perspectief staat dan volwassenen. Ze ervaren de dingen anders, intenser, maar zijn ook heel goed in staat alles heel snel weer ‘los te laten’. Als er iets rottigs gebeurt blijven ze er vrijwel nooit in hangen; ze vinden het gewoon stom, en pakken de draad weer op.

Er wordt van opvoeden verwacht dat je je kinderen opvoedt tot zelfstandige, weerbare kinderen met een eigen persoonlijkheid, want authenticiteit wordt in deze tijd, eigenlijk altijd al, zeer gewaardeerd en helpt je zeker het helemaal te maken als volwassene. Dat is bijna wel het eerste waarnaar gekeken wordt als een oordeel over je geveld wordt, ongeacht door wie.

Gek genoeg mag je als kind lang niet altijd voor jezelf opkomen. Al gauw wordt eigengereidheid betiteld als “eigenwijs” of “arrogant”  of zelfs “brutaal”. Terwijl je deze eigenschap in je latere leeftijd nog heel vaak nodig zult hebben als je enigszins je leven naar je eigen hand wilt zetten. Meelopen met de rest is nou niet bepaald iets wat je succesvol zal maken. Je dwingt er tenminste geen respect mee af.

Helaas horen corrigeren en straffen  er allemaal bij en een enkeling schuwt zelfs een een draai om de oren niet om de kinderen maar in het gareel te houden. Daarnaast, hoe vaak gebeurt het niet dat je door deze of gene  op je ‘brutale’ kinderen geattendeerd wordt in een of andere supermarkt of winkel…

Onlangs was ik met onze jongste zoon en dochter in de Action. Me even helemaal te buiten gaan aan alle glimmers, glitters en stickertjes dacht ik, maar helaas, dit bleek een akelig misverstand. Dit ging dus NIET lukken… Hoewel we keurig hadden afgesproken niet cadeautjes voor hun te gaan halen, ging onze Columbus al gauw op zoek naar een voor hem geschikt cadeau. Er stond 5+ in een hoekje voorop het doosje en onze zoon zei: “kijk, daar staat, Voor Beau”. Toen ik zei, “nee, daar staat voor 5 jaar en ouder” vertelde hij me dat hij dat al was. “Nee, jij bent 4”. En toen was het verhaal uit. Hij plofte bijna en ik parkeerde hem in de kar. Huppekee daar dan maar in.

“Ik ben geen baby!!!” riep hij door de winkel heen (en wat is die toch ineens vol als je je opgelaten voelt) “Nou, gedraag je dan ook niet als een” zei ik terug wat natuurlijk totaal niet het effect had wat ik beoogde. Maar wat ik al had verwacht gebeurde: bemoeienissen van allerlei mensen. Een oude man spande de kroon. Hij begon met een heel hoog piepstemmetje mijn zoon te pesten: “Aaaah, ben jij nog een baby??? Moet je nog melkjes van mama hebben???” Mijn haren rezen te berge en ik schoot uit mijn slof. “Zou u zo vriendelijk willen zijn een ander te pesten? Ik geloof niet dat dit helpt!!”  Beau riep nog een keer boos “Stommerd” naar de man en dat was dat. Na nog twee minuten een boos kind aangehoord te hebben zette ik hem in de auto.

Voor wie nu denkt, “nou, die is adequaat, toen zei vast niemand meer wat”, ik help je even uit de droom. Nope. Ook hierop ontving ik weer een gratis lichting commentaar. Wel achter mijn rug om, dat dan weer wel.  Al met al vonden de kids het nog steeds oneerlijk dat ik wel wat mocht kopen en zij niet. En tja, vanuit hun beleving is daar ook geen woord van gelogen. Ze zijn eerlijk. Laat ze dat vooral ook blijven. Lekker zichzelf; ik wens dat ze het later net zo goed rooien als bij ons thuis. En ik? Ik moet de volgende keer maar een paar stappen  vooruit denken en lekker alleen de Action induiken. Scheelt een hoop ergernis.