Pesten… alleen door dwazen

Fleur heeft pauze. Ze zit op een bankje op het schoolplein met haar trommeltje en eet met kleine hapjes haar appeltje op. Haar lip trilt. Nog een paar hapjes en ze huilt. Fleur is verdrietig want ze mag niet meedoen.
Fleur mag nooit meedoen. Fleur wordt gepest…

Fleur kan goed leren en heeft rood haar. En tot overmaat van ramp ook nog sproetjes en een bril. Ze houdt van opvallende kleren en dost zich ondanks reacties van medeleerlingen toch lekker extravert uit. Maar het pesten is niet leuk en houdt niet op. Papa en mama zijn het inmiddels zat en gaan terwijl Fleur het helemaal niet wil toch naar school om eens met de meester te praten.

Maar meester houdt er hele andere opvattingen op na. Hij heeft niet door dat Fleur geplaagd wordt en bovendien moet ze, als ze al gepest wordt, eerst maar eens normale kleren aantrekken. Dan valt ze tenminste ook niet zo op. Zo trekt ze ook wel heel erg alle aandacht naar zich toe en dat is eigenlijk vragen om problemen vindt meester.

Meester heeft niet door dat Fleur haar identiteit nodig heeft om overeind te blijven, maar mama en papa gelukkig wel. Mama wordt boos op meester: “als u wilt dat wij haar andere kleren aan laten trekken omdat dat volgens u een reden is om gepest te worden, vraagt u ons  haar  te laten veranderen. Dat zal haar breken omdat dit haar enige manier is om zich staande te houden tegen pestkoppen, denk daar maar eens over na in plaats van de schuld te leggen bij de gedupeerde! Let maar eens op in de klas en sluit uw ogen niet voor treiterijen!”

Het geplaag stopt desondanks niet. Fleur zal het uiteindelijk zelf moeten oplossen. Dat zal ze ook doen. Op haar moment. Tot die tijd blijft ze zichzelf, wat anderen ook doen of laten. Ze zal opbloeien tot een zelfstandige vrouw vol creativiteit en zelfrespect. Niet ondanks, maar juist omdat ze al vroeg leerde je eigen pad te trekken en je nooit te laten vormen naar een ander zijn ideeën en denkbeelden. Fleur is een topper.

30 jaar later heeft Fleur het gemaakt. Ze is ondernemer geworden en runt een succesvol reclamebureau. Ze haalt de ene na de andere opdracht binnen en klimt steeds hogerop. Er valt een kaart in de bus. Een uitnodiging voor een reünie… De klas van de lagere school heeft een reünie georganiseerd. Fleur wordt acuut terug gesmeten in de tijd. Ze vraagt zich ernstig af of ze wel zal gaan. Het zal misschien wel heel veel losmaken en of dat nou is wat ze wil…?

Ze gaat toch. Hooggehakt en met prachtige rode lokken stapt ze de klas in. Iedereen draait zich om. En? Niemand herkent haar. Ze zouden haar aan haar rode lokken kunnen herkennen maar doen het niet. De herinneringen van vroeger zijn blijkbaar overeind gebleven; ruimte voor verandering is er voor deze mensen niet. Ook niet voor zichzelf. De een na de ander vertelt zijn verhaal maar geen een lijkt op die van Fleur.

Zij blijkt de enige die haar pad trok. Zij heeft niet geoordeeld over anderen zoals de rest dat wel deed. Oren flapperen en ogen knipperen als Fleur bescheiden haar verhaal deelt met de rest. Haar telefoon gaat. “Excuseer mij een moment, dit is belangrijk.” Als Fleur terug komt duurt haar bezoek niet lang meer. Een nieuwe opdracht waarvoor ze snel voorbereidingen dient te treffen want de opdracht is in het buitenland.
“Was gezellig, moet nu gaan!” Fleur pakt de tas, de jas en verdwijnt. Terug naar haar eigen gelukkige wereld.

En de rest van de klas? Die blijft verbouwereerd achter en zetten de roddels van vroeger voort. Want zij veranderen dus nooit.