"Dit lust ik niet!!"

Drammerige kinderen aan tafel, wie is er niet dol op ? Nou, ik dus. Hoewel ik er zelfs een hele pagina aan heb gewijd hoe het niet moet en wat mijn ultieme oplossingen zijn – in geval van nood-  (oké, probeersels want het is natuurlijk altijd wel een keer raak zonder dat er ook maar één oplossing werkt) dit keer was ik zelf weer eens de klos.

Iemand dè oplossing? Ik vrees van niet…

Al een paar dagen achtereen probeert onze jongste mij uit. Vier jaar en akelig eigenwijs. Het is mooi dat ze al zo goed kunnen praten- totdat het tegen me werkt… Aan tafel wordt de maaltijd uitgebreid gewogen en… te licht bevonden. Het verdient geen goedkeuring en het ligt niet aanlokkelijk op zijn bord. De kleur is niet goed, de structuur is te grof, en last but not least, het smaakt naar niets.

Hij dient restaurant recensent te worden; dan mag hij naar hartenlust gerechten tot aan de grond afbranden en vervolgens een passend artikel lanceren. Ik denk dat het een zeer geschikt beroep zou zijn voor vele kieskeurige kinderen (en trouwens ook volwassenen). Maar ja, ondertussen zit je dus wel met een blérend kind aan tafel wat zijn bord opzij schuift en net zo lief  ‘past’ voor jouw (met liefde) gekookte gerecht.

Gelukkig ben ik wel zo nuchter inmiddels te weten dat het maar tijdelijke periodes zijn, desalniettemin is het soms best moeilijk om zulke situaties in het juiste perspectief te plaatsen. Want zeg nou zelf, hoe gezellig is het als je kids beginnen te zieken aan tafel. Ik bedoel, je dag loopt ten einde, je brandstofpeil zit zo ongeveer ónder het nulpunt en je snakt naar je rustmoment: wanneer iedereen op één oor ligt…

Enfin, zover is het op zo’n moment nou eenmaal nog niet en je zult je door deze strafmomenten heen moeten bijten. Gisteren was mijn oplossing resoluut: het bord van allebei (je gelooft het niet, onze oudste trok als eerste een vies gezicht) omgekieperd in de kliko en zonder eten naar bed. Zo. En dat was dat. Dat ik daarna het risico liep op een gehoorbeschadiging heb ik maar op de koop toe genomen.

Gelukkig was mijn (zieke) echtgenoot thuis dus die mocht ermee redden. Ik heb mijn gram gehaald in de sportschool. En vandaag? Je weet niet half wat voor ‘helend effect’ lege maagjes op het kindergemoed hebben 😉