Suid Afrika

 Mijn vriendin uit Zuid Afrika en ik hebben allebei een dochter. Zij een paar meer dan ik, maar haar oudste en mijn enigste meisje zaten bij elkaar in de klas. Eigenlijk hebben we nooit contact met elkaar gehad.
Op een gegeven moment gingen de meisjes ook samen een turbocursus zwemles volgen en kwamen ze dus bij elkaar in het zwemgroepje. En wij? Wij ontmoetten elkaar toen pas echt aan de ‘rustige’ kant van het glas terwijl we wachtten totdat de meiden (en mijn zoon) klaar waren met hun zwemles.

Al gauw bleek (en we hadden maar een week) dat we een klik hadden. We hebben in één week tijd meer van elkaar leren kennen dan normaal gesproken een paar jaar duurt. Er werd gekletst, gewinkeld, gelachen en tja, wat niet? Ik had een soulmate gevonden die ik al een paar jaar “voorbij was gelopen”. Hoe gek is dat? Aan het einde van de zwemweek nodigde ze ons uit een pizza te gaan eten met elkaar: met 10 man dus. Wij zijn met z’n vijven, en zij ook. Het verloop van de avond zal ik je besparen. Laten we het zo zeggen: we werden door al het winkelpersoneel uitgezwaaid toen we het restaurant verlieten…

Haar man schaamde zich dood, ik schaamde me dood en onze verontschuldigingen per SMS kruisten elkaar. We dachten beide dat de ander ons vast nooit weer wilde zien vanwege het onopgevoede gedrag van ons beider kinderen. Terrible!

Maar de toon was gezet en onze vriendschap kwam in een sneltreinvaart terecht. Het was het begin van een fijne maar korte tijd. Een paar weken na het afzwemmen vertelde haar dochter me dat ze weer terug gingen naar Zuid Afrika. Hé? Wat? Mijn vriendin verontschuldigde zich voor haar dochters uitlatingen want het was niet de bedoeling dat het al zou uitlekken. Maar mijn mond bleef dicht totdat ze het zelf zou vertellen aan die het weten moest. Logisch.

Ze vertrok een paar maanden later terug naar haar geboorteland. Samen met haar drie kinderen. Haar man volgde later omdat die nog de laatste zaken moest afhandelen. In april 2011 ben ik naar haar toe gegaan. Dat het alweer twee jaar geleden is (en de rest) is eigenlijk maar raar. Het lijkt wel gisteren. Maar daarover schrijf ik een andere keer vast meer.

Het is bijzonder hoe je elkaar langer had kunnen kennen en uiteindelijk een korte vriendschap hebt ervaren terwijl je vlak bij elkaar woonde. Die vriendschap blijft nu ze ver weg is. Een What’s Appje en e-mailtjes zijn er om het levend te houden al is het in je hart net zo levend zonder berichtjes.

Baie, Baie liewe riendin, dankie vir jou kosbare vriendskap!!

Waar ik he-le-maal van kan genieten is:

Vaughan Gardiner – Gooi jou arms om my
Vaughan Gardiner – Hoe wys’n man sy hart
Bobby van Jaarsveld – ’n vrou wil dit hoor
Karlien van Jaarsveld – Hande

Een greepje uit muziek van een paar zangers en een zangeres die ík prachtig vind!