Ik vraag me af, wanneer mag ik mezelf nou een ‘echte blogger’ noemen? Mag dat na het eerste bericht al, of moet ik wachten tot ik een heel archief heb opgebouwd?
Daar waar ik over schrijf is nou niet echt een bijdrage aan de wereldvrede. Het verdient ook niet een nobelprijs en een ander wordt er niet slimmer van. Vragen en antwoorden zoals op ‘computerblogs’ kom je niet tegen en de oplossing voor blijvend afvallen of de perfecte make-up is ook niet vindbaar…
Er zijn honderduizenden mensen die schrijven over alledaagse dingen die hun bezig houden. Zo ik ook. En om nou te zeggen, goh, wat een onderscheidend stukje tekst…Mwaaah, ik ben niet echt een columniste (al zou dat natuurlijk wel weer héél ultiem zijn!).
Dit blog ben ik begonnen om een uitlaatklep open te zetten voor mijn gedachten en allerlei dingen die me bezig houden. Aan het aantal ‘kijkers’ is nog niet echt te zien of iemand daadwerkelijk leest of als een haas weer doorknipt, maar weet je? Het maakt niet uit. Natuurlijk vind elke blogger (zo noem ik mezelf voor het gemak even 😉 , het klinkt zo mooi) het fantastisch als zijn of haar tekst gelezen wordt. En ik zou het echt te gek vinden om als een ‘fly on the wall’ te kunnen zien of iemand ook een glimlach op zijn gezicht krijgt tijdens het lezen.
Schrijfsters als Daphne Deckers, Sylvia Witteman en onze Linda de Mol vind ik zeer getalenteerd. Niet omdat de inhoud nou meteen zo ingewikkeld en technisch geweldig geschreven is, of dat het zo zwaar op de maag ligt; nee juist omdat ik in een deuk lig als ik ze zo beeldend zie schrijven en ze de dingen zo kunnen vertellen. Dan heb ik een levendig beeld van de situaties zoals zij die omschrijven (echt of niet, maakt niet uit, mijn fantasie doet gewoon mee).
Ik wens mezelf toe dat ik net als zij, op een dag mensen ook laat lachen na het lezen van mijn stukjes tekst. En dromen mag je gelukkig altijd blijven doen!
Blog * Lifestyle en Sport * Beauty 