Een jongen? Of een meisje?

Mijn broer is zes jaar ouder dan ik. En heeft dus ook zes jaar lang lekker kunnen genieten van zijn rijk alleen bij ons thuis. En toen, terwijl mijn ouders er eigenlijk niet meer op rekenden ,want ik kwam maar nooit, werd ik geboren. Mijn moeder was in de wolken toen ik een meisje bleek te zijn. De eerste week bleef mijn oma logeren om mijn moeder te helpen en werd er midden in de nacht uitgestuurd om mijn luier af te doen en te controleren of ik ‘echt ‘ wel een meisje was. Nou dat was ik dus ook echt. Net als dat later bleek dat ik een huiler was. Twee en half jaar lang… Arme mama. Ze heeft wel eens gezegd: “als jij als eerste geboren was, hadden we niet meer kinderen gekregen”. Nou, en bedankt ma, leuk voor mijn zelfbeeld…

Het was en is eigenlijk nog steeds ‘not done’ om je voorkeur over het geslacht van je ongeboren kind uit te spreken. En de meeste mensen houden dit ook voor zich. Aan de ene kant begrijp ik het volledig; als je zó graag een jongetje of een meisje wilt om welke reden dan ook, kun je dat stom vinden vanwege persoonlijke of morele redenen, maar degene die het écht graag wil, wil dit ook vanuit zijn hart. Praktische redenen spelen geen rol. Het is dan puur een gevoel dat van binnenuit komt en wat voor hen ook puur en echt is.Het is eigenlijk aan niemand om daarover te oordelen behalve zij zelf.

Anderzijds is daar het punt dat gezondheid  het allerbelangrijkste is en het geslacht er totaal niet toe doet. Datzelfde uitgangspunt gold ook tijdens mijn eigen zwangerschappen. Het was een paar keer misgegaan en ik wachtte dan ook met bonzend hart de 20 weken echo af bij de laatste twee zwangerschappen.Toen mijn dochter (als 2e) geboren is besefte ik eigenlijk pas een paar weken later dat ze een meisje was. Een meisje, tjong… En we hadden al een jongetje. Wat een wonder eigenlijk. En ja, toen ging ook ik helemaal los met roze kleertjes.

Hier en daar snuffel ik rond op andere blogs. Om ervan te leren en om er van te genieten maar ook om ontroerd en geraakt te worden…

Gisteren stuitte ik op een Amerikaans blog over een vader die schreef over zijn overleden zoontje. Dit jongetje was door kanker heel jong overleden. Daar kreeg ik zo’n kippenvel van, het raakte me enorm. En, velen met mij want de vader had heel veel volgers en kreeg veel steun en reacties middels zijn blog.

En dat verhaal is één van de vele verhalen die je om je heen óók tegenkomt. En op zo’n moment wordt je ineens met je neus op de feiten gesmakt. Hoe ontzettend dankbaar mag je zijn dat je kinderen in volle gezondheid geboren zijn en tot nu aan toe gezond mogen zijn? Hoe dankbaar mag je zijn dat je ‘zorgeloos’ mag opvoeden zonder er over in te hoeven zitten hoe het nu verder moet met je kindje of dat hij zelfs de volgende morgen wel haalt??

Het enige waarover ik kan piekeren zijn dingen die we allemaal wel weer te boven komen. Het kan eens een ruzie zijn, of een ergernis of een kleine zorg. Maar in verhouding tot zulke verhalen blijft er niets van over. Dan is het echt ‘peanuts’ waar je je zorgen over maakt. Het is nou eenmaal een wonder. Het begint al bij de conceptie en het houdt eigenlijk niet op. Dat we gezond mogen ademhalen is eigenlijk het grootst mogelijke geschenk wat je mag ontvangen. En dat blijf ik koesteren. Dankbaar ben ik voor mijn jongens én meisje.