Mooie Beau komt eraan!

3 November 2009. Kwart voor acht ’s avonds. Pa belt op met een scheldkanonade over de computer. Het rotding doet zijn werk weer niet… ‘Oké, Oké, ik kom wel even langs.” Buiten stormt het. Het waait als een gek en onderweg in de auto hoop ik ernstig dat ik geen weeën krijg.

Gelukkig is het ritje naar mijn ouders maar kort en een kwartier later stap ik uit. Met een verwaaid hoofd start ik de computer even opnieuw op en alle problemen zijn verholpen. Nog even een kop thee drinken en dan gauw weer naar huis.Morgen ben ik al uitgerekend! Maar ja, ik had de baby sowieso al eerder verwacht dus verwacht maar niets meer…

Om negen uur ben ik weer in huis. Lekker douchen en vroeg op bed. Ik ben moe. Elf uur word ik wakker. Inmiddels ligt mijn man ook al op bed. Ik moet even naar het toilet. Loop de trap af en bij de onderste trede voel ik een ‘knapje’… Hmmm, raaaar, dit heb ik bij de vorige bevallingen niet gehad?? Tenminste, als dit het begin van de bevalling is natuurlijk.

Even naar het toilet en ja hoor, dit was dus het bekende ‘vruchtwaterknapje’. Ik stond onderaan de trap naar boven te ‘fluisteren’ dat mijn man naar beneden moest komen. “Volgens mij is het begonnen hoor!” Nog geen tien minuten later begonnen de weeën. En ook maar meteen in volle glorie. Verloskundige gebeld om kwart over elf. “Huh?? Met wie?? Weet je zeker dat het weeën zijn? Weet je zeker dat het vruchtwater is??”. “Ja hoor eens even, spreek ik eigenlijk wel met de verloskundige??!!”. “Nou, ik kom wel even langs…”

Terwijl de verloskundige onderweg was begon mijn weeënstorm pas echt los te barsten. Zelf heb ik het bed opgemaakt omdat manlief er een potje van maakte. Wist niet wat waar moest. Dus tussen het puffen en zuchten en pauze nemen door werd dit in elkaar geflanst. Hé, hé, eindelijk om twintig voor twaalf komt de verloskundige. Ondertussen heb ik het bijna niet meer. “Nou, maar eens kijken hoever je bent…”. “Ah, al 5 centimeter!” “Hè?? Nog maar vijf??” Maar gelukkig bleef ze dus; ik zag de bui al hangen dat ze weer naar huis ging.

Het werd tijd om de kraamhulp te bellen. Dus die werd om tien voor twaalf gebeld. Ondertussen was mijn ontsluiting tot 10 cm opgelopen en was onze zoon klaar om geboren te worden. Wat een hectiek. Onder het persen en het puffen begonnen mijn man en de verloskundige een gezellig gesprekje over het werk! Nou, dat is niet aan te raden als je vrouw ligt te bevallen kan ik je vertellen. Dan heb je als man maar één taak, je kop bij je vrouw houden en niets anders. Dat doe je later maar weer…! Gelukkig kwam manlief ook tot dat inzicht en zei: “ik denk dat we er maar niet meer over moeten praten…”

Net toen het hoofdje eraan kwam riep de verloskundige naar mijn man: “Kom gauw, het hoofdje komt!!”, waarop mijn man vanuit de keuken riep: “Nee, daar mag ik niet naar kijken van mijn vrouw!!”. En zo kwam onze kleinste mannetje ongezien op deze wereld. Wat is het toch wat. Ik vond het altijd zoiets vreselijks; dat je man je moet aanschouwen op zulke momenten. Maar ik wilde het per sé niet, dat vond ik gewoon te eng.
Gelukkig heeft hij altijd respect gehad voor mijn gevoel. Het nagelstrengetje doorknippen was zijn taak dan weer wel. En onze zoon? Die kwam in 1 uur tijd ter wereld en is nog net zo actief als tijdens zijn geboorte!