He Ho Captain Jack !!!

Vies, nat, koud, moe maar,……zeer voldaan reden we om 16.30 weer naar huis. Ruim twee uur hebben 8 jongens zich volledig in het zweet gewerkt. 

Alleen de autorit erheen was al een survive – tocht. Omdat er op publiek terrein (gemeente grond) niet zomaar bordjes geplaatst mogen worden voor commerciële doeleinden werd het een ware zoektocht. Het vinden van een survival terrein tussen de bossen zorgt voor actie op zich. Met vier jongens stuiterend van de opwinding in de auto wordt je zelf ook aardig hyper…

Na drie foute pogingen vonden we het terrein. De heren begonnen met een warming up: een rondje rennen om allerlei obstakels waar ze zich later mochten uitleven in touwen, banden en wat niet. Tijdens dit rondje rennen werd meteen duidelijk dat het afzien werd. Allemaal werden ze als echte soldaten gedrild en niemand werd ontzien.

Na de warming – up begon het echte werk… Een voor een moesten ze aan touwen zwaaien, in touwen klimmen, aan banden zwaaien, erdoor heen kruipen en aan een rek zwaaien (van spijl naar spijl). Sommige jongens waren al echte ‘commando’s in spé’, een enkeling riep bij elke oefening: “dit kan ik niet hoor”. Wat me opviel was dat degenen die het vaakst lopen te schelden op school (stoer doen en grof taalgebruik daarbij niet schuwen) nu begonnen te huilen omdat ze vieze kleren kregen… Merkwaardig. Maar gelukkig trok de rest van de groep zich nergens wat van aan en drukte het de pret van de rest niet. Na een pauze van  7 minuutjes voorzien van cola (de cafeïne zorgde voor nog meer energie 😉 en chips gingen we weer verder.

Nadat er over een balk geschoven moest worden over een drekkerige sloot heen volgde een verrassing. Een drassig pad vol obstakels waar je niet schoon doorheen kon komen. Mijn man en ik stonden ze aan de ‘uitgang’ op te wachten en ja hoor, de een na de ander kwam er als een verzopen kat aan scharrelen. En een plezier dat ze hadden! “Ik had een kikker in mijn sok!!” riep er eentje. Nou denk ik dat een kikker wel twee keer nadenkt voordat ie bij iemand in de sok kruipt maar dat terzijde. Een beetje stoer doen hoort er natuurlijk bij! Toen iedereen over de eindstreep kwam, ontbrak er nog ééntje. En ja, dat was net degene die niet vies wilde worden.

Hij kwam eraan schuifelen en keek als een oorwurm. Onderweg was hij ook al gevallen (net als iedereen trouwens alleen vonden die het “kicken”) en net terwijl hij over de laatste boomstronk klauterde kukelde hij voorover in een dikke modderplas. En toen…barstte hij weer in tranen uit. Achteraf gezien was dit voor hem een heel fout feestje. Hij zei ook de hele tijd dat hij het meeste vies geworden was en daar huilde hij heel hard om. Maar goed, ze moesten verder. Tot slot moesten ze over een touw heen schuifelen terwijl ze een ander touw vasthielden boven zich. Gelukkig kwam iedereen droog over die sloot heen en gingen we weer richting de auto’s. In een brak hokje hebben de heren zich gedroogd en schone kleren aangedaan en was het feestje ten einde.

Wat ik te gek vond was het enthousiasme van al die jongens. Ze riepen steeds hoe ontzettend leuk ze het vonden en gingen he-le-maal los! Dat vind ik zó leuk en daar geniet ik dan ook echt van. Die gezichten tijdens hun inspanningen en plezier als het lukt een hindernis te nemen. Bij sommigen spat het fanatisme er gewoon af, super! In de auto kwam het ene sterke verhaal na de andere los en ze struikelden gewoon over alle woorden. Kortom, het was een kei-gaaf feestje! We hebben geen spat regen gehad maar wel kunnen genieten van de naweeën van de regen van de laatste dagen : flinke modderpoelen! Wat kijken we terug op een heerlijke middag. En zoals ik al dacht, we hebben ze allemaal met een veger en blikje bij elkaar geveegd: zóóóó moe !!