PMS, Pre-Menstrueel-Syndroom. Hoe verzin je het? Wat is het nut er van? Wat doe je er tegen? Elke maand is het weer raak. Al wel twee weken van tevoren begin je al enige mentale ongemakken te vernemen (en dan heb ik het nog niet eens over de lichamelijke klachten – NEEEE, niet aankomen!!) Alhoewel, meestal gebeurt dat weer net ná die ene uitspatting die je hier weer subtiel aan herinnert. Het begint bij mij meestal met allesbehalve, Happy Breathing… Hoewel ik een ontzettend positief ingesteld mens ben, ben ik -ongewild- altijd een gedeelte van de maand niet a happy person.
Degenen die daar de meeste last van ondervinden, naast mijzelf, zijn mijn lief en kinders. De arme zielen zien het meestal niet aankomen. Het begint doorgaans met het constateren van gebreken aan mijn lief. Terwijl ik dit schrijf realiseer ik me direct hoe vreselijk zwaar dit wel voor hem moet zijn!! Op zulke momenten kijk ik met hele andere ogen en denk ik hele andere dingen dan normaal. Er is altijd wel één moment in de maand dat ik het zeker weet: IK WIL SCHEIDEN. Om vervolgens, als de Ferrari weer weg is, als een puber zo blij te zijn dat ik met deze man getrouwd ben.
Tijdens deze dagen kan ik een wandelende tijdbom zijn. Zitten we lekker op de bank ’s avonds en wandel ik even naar de keuken. Zie ik bijvoorbeeld dat de vaatwasser allang klaar is (en tja, dat is zijn taak in de huishouding) en dat hij nog steeds op de bank hangt (net als ik 5 minuten geleden). De schat zit daar dan nietsvermoedend en ziet ineens een furie de kamer terug instormen: moi. Gelukkig zien jullie me nu niet kleuren…
Hij is dan stomverbaasd dat ik ineens begin te foeteren over die ‘rotvaatwasser’ en dat ik ook altijd O-VE-RAL voor opdraai. De volledige huishouding wel te verstaan; inclusief tuin, oprit, enzovoorts. Zo’n opwelling krijg ik ook als ik de was voor de 1000.000e keer sta op te vouwen terwijl mijn andere helft naarstig zit te zappen. En dan, als alle ellende weer achter de rug is verander ik weer in de allerliefste echtgenote van de wereld…
Voor mijn kindertjes geboren waren had ik van tevoren eigenlijk alleen maar poetswoede. Het hele huis moest dan spic en span. Elk hoekje en gaatje werd grondig geschrobd, nagekeken en meer.Op zich viel dat mee. Het enige probleem wat ik me daarvan herinner, is dat mijn kerel dan verplicht op de trap moest blijven zitten omdat ik anders voetafdrukken op de pas gedweilde vloer kreeg… Die poetswoede is inmiddels opgeschoven naar een later moment; net als ik niet meer ongesteld ben begin ik weer te poetsen. Een omgekeerde wereld dus.
Gelukkig zijn er ook voordelen aan hormonen; PMS is dan wel balen, de eisprong daarentegen maakt weer veel goed 😉 En ach, de overige dagen voel ik me de gelukkigste mens op aarde!!
Blog * Lifestyle en Sport * Beauty 