Gewoon doorgaan is niet voor iedereen even ‘easy’…

Een nieuwe dag brak aan… En WAT VOOR EEN!!! Vanmorgen toen we uit bed rolden hadden we nog niet bedacht hoe de dag er uit zou gaan zien! Daar kwamen we snel genoeg achter toen rond koffietijd vanmorgen een storm opstak… Het begon met wat waaierij wat al vrij snel overging in stormachtig herfstweer (maar dan weer zonder de regen). En toen ineens…vlogen de zomerstoelen door de lucht!! Hè?? Mijn zoontje van 4 keek zijn ogen uit toen hij stoelen zag rondvliegen!

Ik vertrok rond lunchtijd weer richting huis om de andere twee kinderen op te vangen toen ik de straat inrijdend, bomen overdwars op de weg zag liggen. Nog gauw even wat gesneden voor op onze boterham halen en hup naar huis. Thuis aangekomen was het een ravage bij de buren. Auto geplet… En mijn zoon en dochter waren naar buurvrouw gevlucht. Mijn zoon was bang dat ‘mama en mijn broertje’ iets zouden overkomen en gauw naar de buren gegaan. Onderweg zagen mijn kleine kereltje en ik al overal losslingerende takken en afgeknapte bomen liggen. Unbelievable!!

Toen we alle vier weer in huis aan ons boterhammetje zaten, zag mijn dochter de boom vanaf de andere kant van de weg zo, floep in onze tuin vallen. Hysterie en een schrik toen onze schutting toen ook nog knapte als een sateh prikkertje! De deuren moesten van de kids op slot want dat zou vast veiliger zijn. Wat een hectiek. Ze zijn lekker thuisgebleven want weer naar school lopen, fietsen of autorijden vond ik niet echt verantwoord.

En toen, rond één uur op de middag belde mijn moeder. “je neef is overleden, gisteravond in zijn garage.” Hij ging ’s avonds nog even klussen en is niet meer op bed gekomen. Omdat hij een typisch gevalletje was van ‘niet erg geliefd’ door o.a. zijn gewelddadige verleden wist mijn tante niet eens wie ze nu rouwkaarten moest sturen. En daar komt dan pas echt verdriet. Dat die man sterft is erg op zich natuurlijk, maar HAAR zoon, hoe die dan ook was, was HAAR zoon… Reputatie of niet, strafblad of niet, het is en blijft je kind en het verdriet is er dus ook echt gewoon. Het idee dat anderen helemaal niet verdrietig zijn om het overlijden van jouw kind lijkt me dubbelop zo erg. En dus zit ook dit in mijn gedachten. Verdriet van haar als moeder die haar kind gaat cremeren zonder dat er iemand van wakker lijkt te liggen behalve jij…

Just keep on breathing… meer kun je niet doen. Al denk ik dat mijn tante naar lucht snakt en in de overlevings – modus terecht is gekomen.