En tadaaa, het echte werk kan beginnen!!

Het is zover. Na geschuif, geknutsel, geplak en geknip staat ie dan echt online!!
Het is best een dingetje hoor, zo online je ding plaatsen. Het is makkelijk open te zijn, maar té open…hmmm, soms kan het tegen je werken. En dat is nou net het punt. Je wilt wel, maar je durft niet altijd omdat je op de een of andere manier niet weet hoe het uitpakt.

Als klein meisje groeide ik op op het platteland. Een fantastische tijd waarin alles kon: buitenspelen, in de weilanden, pootjebaden, paardrijden: you name it! Het paardrijden was dan niet helemaal wat mijn moeder ambieerde voor mij: ze was stervensbang voor die dieren. Toen mijn pony dus ook een keer losgebroken was stond ze angstvallig te gillen dat ik mijn paard ‘op moest ruimen’… Maar goed, het was dus een prachtige tijd met veel mooie herinneringen.

Snuffie

Ik was (en ben nog steeds) een ondernemend kind geweest. Toen ik rond mijn twaalfde verhuisde naar een erg kerkelijk dorp viel dat dan ook niet bij alle ouders in goede aarde. En tja, dan dus ook niet bij de kinderen. Et voila, het pesten begon. Beetje kort door de bocht en ik zal niet al te – al te lang uitwijden (breathe happy tenslotte ;-), maar vanaf die tijd veranderde er dus veel. De volgende jaren ontwikkelde ik een strategie om mij staande te houden op school. Erover praten deed ik liever niet dan wel en in mijn dagboek vond ik veel troost.

“What doesn’t kill you makes you stronger” … ware woorden. En hoewel ik het zelf nooit heb willen bekijken als het einde van de wereld, besef ik wel degelijk dat dit slechts een manier is om te kunnen relativeren. Het is OOK NIET NIKS! En het vormt je voor de rest van je leven. Het kweekt achterdocht, angst om vriendschappen aan te gaan en een eeuwig streven naar perfectie.

En dat is dan net waarom ik nu schrijf. Om gewoon lekker te leven. Volmaakt gelukkig is volgens mij haalbaar. Hoe? Ik zou het niet weten, maar beginnen bij jezelf kan nooit fout zijn denk ik!