Het was gisteren precies een week geleden dat ik kennismaakte met de coach die me de komende drie maanden gaat begeleiden. Of nou ja, ik heb hem al eerder ontmoet toen hij als reddende engel een hendel omhoog trok omdat ik verpletterd dreigde te worden in zo’n griezelig kuiten-apparaat, maar dit had niks met voeding en vetpercentages te maken natuurlijk. Dit was levensbedreigend. Een stuk belangrijker dacht ik zo.
Anyway, het spits is er dus af en ik heb mijn geprepte bakkies met voedsel allemaal achter de kiezen, de tweede ronde is gereed en vond het hoog tijd voor een update. Hoe smaakte het? Hoe vond ik heet? Hoe vínd ik het? Dat soort vragen. Ik heb nog nimmer eerder eten geprept dus vind het vooral een mentaal dingetje. Waarom? Ik zal het je straks toelichten.
Mijn voeding bestaat op één dag uit vijf maaltijden. Waarvan drie warme en twee koude. De ochtend begint voor mij met een shake die bestaat uit havermout met proteïne, glutamine en water. Tussendoor slurp ik water en (zwarte) koffie. Om twaalf uur verblijd ik mezelf met de eerste warme maaltijd: zoete aardappel met broccoli en kabeljauwfilet. Als het rond drie uur is, is het tijd voor een frisse salade met tonijn (deze is echt superlekker al zeg ik het zelf…;-), zes uur krijg ik een mini bakje met rijst en kip en negen uur mijn laatste maaltijd: wederom zoete aardappel en kabeljauw maar dit keer gecombineerd met sperzieboontjes.
Vijf maaltijden op een dag. Best nog veel als ik het opschrijf. Toen ik mijn briefje kreeg met hierop de maaltijden wist ik niet zo goed wat ik ervan moest verwachten. Hoe het me zou smaken? Of ik er wel zat van zou worden? Of ik de dag erop doorkom? Het antwoord is me inmiddels duidelijk: jawel. Tot nu toe wel. Ik zit op een dikke 1800 calorieën en weet natuurlijk wel dat dit in de loop van de weken omlaag gaat dus ik geniet nu nog volop van de inhoud van de pakketjes die ik klaarmaak en vooral, de hoeveelheid. Less is more gaat tijdens het cutten echt nóóit op. Dat je het even weet.
Hoe smaakt het me? Nou. Da’s een beetje uiteenlopend. Ik had namelijk verwacht dat de salade op niks zou smaken. Dat het papperig en slap in de koelkast zou worden en ik drie van de vier bakjes kon laten daten met de groene zeg maar. Maar dit kan dus prima. tot en met dag drie. Dag vier smaakte slapjes en dus ga ik dit nu anders doen. De salade smaakte écht lekker (ik weet niet of dit van de honger of van de kwaliteit komt natuurlijk…;-) en blijft verassend knapperig. Een cijfer? Een 8 denk ik. Natuurlijk had ik wat féta of kaas erdoor verrukkelijk gevonden evenals pijnboompitjes en mayonaise, maar ja, daar worden mijn dijen iets minder vrolijk van dus hou ik me keurig aan de voorgeschreven macro’s.
De warme maaltijden vind ik het minst lekker. Dat komt denk ik voornamelijk van de kabeljauw en zoete aardappel. Zodra ik het dekseltje open waan ik me op zee tussen de netten en de vissers of op de visafslag. Eerlijk is eerlijk, de smaak is best oké (vooral wanneer je goed oplet wanneer je de vermogen knop op je magnetron indrukt tijdens het opwarmen anders eet je rubberen vis op…) maar daar is het ook mee gezegd. De combinatie van de drie vind ik niet heel heerlijk. Ik moet me er nog maar eens diep over buigen welke kruiden uit mijn keukenkastje ik erdoor moet kieperen om wél opgewonden te raken wanneer ik het dekseltje open doe… Cijfers: een 6,5
Een verrassend bakje is de kleinste exemplaar. Toen ik de maaltijden klaarmaakte stond ik ze uit te lachen. Die piepkleine porties met rijst, kipfilet en kokosolie. Hilarisch! Zo’n klein schijterig bakje en kijk toch wat erin zat. Amper zichtbaar zonder loep. Hoe moet ik hier ooit zat van worden?? Nou makkelijk: Niet. Daar wordt je ook niet zat van. Maar eenmaal voorzichtig opgewarmd zou ik zweren dat het een gerecht uit een acht sterren restaurant was; zó lekker vond ik het.
Basmati rijst heeft natuurlijk sowieso al een aparter smaakje dan de huis-tuin-en keuken witte rijst of zilvervliesrijst. Wanneer je de kipfilet voorzichtig roerbakt en van tevoren lekker insmeert met kruiden, krijg je zowaar een exotisch bordje lekkers waar je nog spierballen van krijgt ook. ha! Dat kleine bakje heeft een andere dimensie gekregen. Echt. Cijfer: 8,5
Vorig jaar werd ik door iemand anders gecoacht en zij werkte slechts met macro’s (koolhydraten, vetten, eiwitten & calorieën) Dit voerde ik in een app in en hield zo bij wat ik at. Handig, én ik kon zelf bepalen hoe ik alles invulde. Dit keer krijg ik op een briefje hoe het moet. Dat is mijn enige heikele punt. Of nou ja, heikel, het is vooralsnog denk ik vooral een kwestie van gewenning. En eigenwijs van aard dat ik ben is dat even omschakelen. Vooral wanneer je boodschappen doet. ‘Blik op oneindig en verstand op nul’ is nu mijn motto. Eerst proberen en dan zie je vanzelf hoe het uitpakt nietwaar?
Winkelen bij de Makro is opeens best gein. Mag je leuk plastic bakjes voor jezelf gaan kopen om je prakjes in te bewaren… (insert semi-happy face). Een groot voordeel van het klaarmaken wat iemand anders (lees een coach die weet wat hij doet natuurlijk…) je voorschrijft is dat je erop kunt vertrouwen dat wát je doet gewoon goed is. Je leest, koopt, bereid, bewaart en eet. Tussendoor hoef je niets anders te doen dan wat je anders ook doet. Je hoeft niets op te zoeken, in te voeren en uit te denken. Zelfs het zelf bakken van healthy cakejes laat ik maar achterwege omdat het weer zo’n gereken wordt wat er allemaal in komt en zit. Pfff. Wat een werk.
Het is dus vooral een mentaal dingetje. Het omschakelen dat er ‘voor je gedacht wordt’ en dat je dat zelf (tot op zekere hoogte) niet hoeft te doen. Best wel relaxed eigenlijk. Dat het ene gerecht lekkerder is dan het andere neem ik voor lief en ik ga natuurlijk nog proberen te verzinnen hoe ik het lekkerder kan krijgen maar met dezelfde voedingswaarden. Hmmm, toch nog een beetje hoofdbrekerij dus… 😉
Wat ik ook moeilijk vind is het drinken van voldoende water. Ik ben zó ontzettend niet dol op water. Anders kan ik het ook niet formuleren. Ik drink standaard te weinig en ja, ik weet hoe slecht dat is. Ik weet dat ik er beter op moet letten. Ik weet dat ik er dan uit dreig te zien als een vetplant. Dat drinken probeer ik nu dus ook en dat resulteert in continue het gevoel hebben dat je naar de wc moet. Dat is niet alleen het gevoel, dat IS ook echt zo. Vooral midden in de nacht. Of net wanneer je voor de tv gaat zitten. Of wanneer je je eerste set hipthrusts moet doen… Dan is het heel verstandig eerst ff naar het toilet te gaan. Al was het maar voor de zekerheid zeg maar…
Het belangrijkste is dat de knop weer om is. Wanneer je iets bedacht hebt ben je vaak geneigd om ‘huppekee’ meteen alles uit de kast wilt trekken om vervolgens zo rap mogelijk van punt A naar punt B te komen. Maar wanneer je er naartoe werkt (vooral in je hoofd), wanneer je stap voor stap en niet als een razende Roeland los gaat, kun je veel beter de knop om hóuden. Hier heb ik, hoe gek dat ook klinkt, ook een aantal maanden naar uitgekeken . Ik heb me verheugd op de ommekeer, op de verandering die je jezelf toebedeelt. Vooral op de trots die ik ervaar wanneer ik doe wat ik doe.
Tuurlijk geniet ik ook intens van mijn zondes. Tuurlijk geniet ik ook van de momenten dat ik niets hoef. Tuurlijk wordt ik ook gelukkig van een bak ijs. Maar nu even niet. Nu heb ik mijn knop omgezwiept en scroll ik zo nu en dan even door de foto’s van vorig jaar om mezelf enigszins te motiveren. Ik probeer me niet te storen aan wat is want ik weet waarom ik hier ben, waarom ik nu ‘groter’ ben. Ik verheug me op de duidelijke lijnen op mijn buik en ik wens dat mijn kont smaller wordt. Niet in één week of één dag, maar wel over de komende weken genomen.
Toen ik gisterochtend mijn strakke (stretch)broek over mijn kont heen hees zag ik mijn kind afkeurend toekijkend. Meewarig bijna. Ik sprong op en neer om het vers gewassen ding omhoog te sjorren en was blij dat hij om mijn billen floepte. “Ja, en dan nu de knoop nog hè…?” Was wat ik hoorde. De knoop ging dicht. Met gemak voor wie het wil horen. En over een paar weken zakt hij vast van mijn heupen af en is een riem noodzakelijk 😉
Ik ben mijn eigen motivatie en dat is fijn. Ook wanneer het straks moeilijker en zwaarder wordt want dat weet ik nog van vorig jaar. Het wórdt moeilijker. Het wordt straks moeilijker om met zwengende hitte te blijven trainen en eten zoals het hoort. Het wórdt pittig om straks in de vakantie te blijven preppen en sporten terwijl de hoeveelheid trainingen zullen oplopen en mijn voeding minder wordt. Maar vind ik het waard? O yeah. Dat zeker. Ik hou ervan mezelf uit te dagen en mezelf te bewijzen. Eenenveertig wordt ik in november. Een mooier cadeautje dan wat ik mezelf nu geef kan ik niet bedenken; zélfs wanneer dit hard werken en afzien betekent.
Proost op de prep. Fijne dag mensen! xxx Paulina!
Blog * Lifestyle en Sport * Beauty 