Perfecte Imperfectie

Sta jij elke ochtend voor de spiegel met een tevreden blik? Kijk jij elke keer naar jezelf met een onbevangen blik en zonder oordeel over wat je ziet? Ben jij blij met hoe recht of scheef je tanden staan, hoe je oogopslag is of hoe je haar zit?

Ben jij een van de mensen die voor 200% dankbaar is met waar ze mee bedeeld is? Als je deze vragen volmondig met JA kunt beantwoorden verdien je een prijs; zo zeldzaam is het. Nou, ik niet. Niet vaak genoeg tenminste. Maar gisteravond werd ik voor de 200.000e keer weer eens met de neus op de feiten gedrukt. Een paar keer achter elkaar nog wel.

Ik zat op mijn gemakje voor de tv en belandde al zappend bij SBS6. De zender met vaak schokkende docusoaps zond gisteravond ook weer spraakmakende tv uit. Het begon met een serie over verknoeide of schrikbarende vakanties. Nou waren het alledrie best heftige verhalen, maar het verhaal over de vakantie naar Zuid-Afrika sprong er bij me uit.

Deze mensen waren op vakantie geweest en gingen een nachtexcursie in het National Kruger Park maken. Met rampzalige gevolgen. Nee, niet opgegeten door een leeuw, maar vertrapt door een giraffe keerden deze mensen terug naar Nederland… En nu zit de mevrouw die dit overkwam in een rolstoel. Loopt nooit weer een stap. Wat een schitterende vakantie had moeten worden eindigde in een compleet ander leven waarbij alles op z’n kop gezet werd… Mijn mond zakte open en ik dacht aan allerlei momenten dat ik me dooderger aan alles waar ik zo hard voor sport zeg maar.

Maar hoe kun je je ergeren aan dingen waarvoor je juist dankbaar hoort te zijn? Waarom draait het in zo veel gevallen (een het vaakst in je hoofd) altijd om perfectie? Moet elke wal, rimpel en put gladgestreken worden? Zeg het maar. Feit is dat het wel gebeurt. Men moppert. De ene dag wat vaker dan de andere, maar we doen het wel. En wensen daarbij vurig perfectie en persoonlijke photoshop – sessie. En ja, ik doe er vrolijk aan mee.

En toen, na deze serie kwam een reclameblokje en volgde een in mijn beleving nog schokkender uitzending. Het ging om het tweejarige jongetje Viet. Een Vietnamees mannetje die met een vergroeiing aan zijn gezicht geboren is. Dat de reden van zijn vergroeiingen waarschijnlijk ook nog eens andere mensen (lees oorlog) is, is al net zo erg; er zijn honderden dan niet duizenden kinderen geboren doordat er met chemische middelen is gestrooid vanuit de vliegtuigen van militairen.

Dat dit jongetje er erg aan toe was kon zelfs een blinde zien. Niets zat op zijn plek. Maar God wat was het een blij kind. Hij hupte, sprong lachte en maakte ontzettend veel pret. Hulp ter plaatse heeft ervoor gezorgd dat hij naar Londen ging met z’n mama om zijn gezicht te corrigeren. Te corrigeren? Hoe in vredesnaam was dat mogelijk. Nou, het was dus mogelijk. Ze hebben zijn gezicht in drie etappes weer mooi gemaakt.

En terwijl ik hem zag liggen, dat piepkleine mannetje met z’n bewegende borstkastje op de operatietafel werd ik ineens overvallen door een gevoel van… Tja, wat eigenlijk? Schuld? Ondankbaarheid? Juist wel dankbaarheid? Allerlei emoties eigenlijk. Je eigen gezeur en gezever werd onder een enorme loep gelegd en blonk uit in onnodig gezwam. De moeder van dit mannetje was zó bang en onzeker in dit land en wist niet wat vreemde artsen met haar klompje goud gingen doen. Ze sprak de taal niet en was volledig afhankelijk van haar tolk.

En boven alles, zie hield zo ontzettend veel van Viet, mét alle uiterlijkheden die bij hem horen. En weet je? Meestal is dit met ons “normale” mensen ook het geval. Mensen die dicht bij je staan zien jóu. Mensen die van je houden zien jou met al je perfecte imperfecties en willen bij jou zijn. Net zoals Viet z’n moeder van hem hield. En iedereen om hem heen trouwens want het was (is) een bijzonder innemend kereltje. Niemand beoordeeld jou zo hard als je zelf doet.

Dus toen ik vanmorgen om me heen keek en verpletterd werd door een vier jarige kleuter was ik blij verpletterd te worden. Hij kan alles en heeft alle ingrediënten voor een mooi leven. Net als onze andere twee. En het is aan ons ouders, vrienden, en familie elkaar wat meer te wijzen op onze unieke ‘perfecte’ eigenschappen. En als we het zelf wat moeilijk vinden, laten we elkaar dan een beetje helpen!