Happy birthday to me….?

Nog een paar uurtjes en ik slaap alweer… Ik moet zeggen dat ik bekaf ben na vandaag. Niet vanwege alle drukte en visite hoor, ik heb het bewust klein gehouden dit keer. Maar het was een stomme verjaardag dit jaar…

Vanmorgen kwam mijn dochter met de allergrootste glimlach op haar gezicht haar cadeautje brengen: een heerlijk doosje chocolade. Ze was er zó trots op en bracht het met alle liefde van de wereld. Vorige week zaterdag had ze het van haar eigen zakgeld al gekocht en kon zich maar amper bedwingen het aan me te geven voor dat ik überhaupt jarig was.

Onze jongste was vanmorgen boos dat ik jarig was. Als ik maar heus niet dacht dat ik wat kreeg… Onze oudste vergat me te feliciteren en mijn man was de hele dag aan het werk. Om vijf uur was het alvast “gefeliciteerd met je verjaardag en dat je maar oud mag worden” en weg was hij. Zoals elk jaar was ik in m’n uppie… Geen cadeautje, niets, want dat wordt standaard ieder jaar ‘vergeten’… Net als vrij nemen op elkaars verjaardag. Sterker nog, hij is wel eens vergeten om onze vakantie door te geven zodat ik dus drie weken alleen zat in de bouwvak.

He, wat gezellig. Gelukkig zijn er altijd nog mijn lieve ouders die wél uit volle borst beginnen te zingen als ik de kamer inloop op mijn verjaardag. En het cadeau wat we kregen vind ik ook echt fantastisch…Maar ik zou het erg waarderen als mijn eigen man net zo attent zou zijn.

Nou ja, je begrijpt dat dit een suffe verjaardag was. Dit is niet een vrolijk berichtje op mijn positief ingestelde blog. Jammer. Maar ja, het is niet altijd feest in huize van der Meulen… Zelfs mijn patatje was niet lekker. Bah. Nou, ik ga op bed. Trusten.