Deze week scrolde ik eigenlijk per ongeluk door mijn blog heen “Just Breathe Happy”…En wat was dat grappig! En ontroerend! En… confronterend. Dat ook. Het is nooit alleen maar leuk he 😉
Just Breathe Happy is geboren uit het gevoel mezelf te willen laten horen. Denk ik. Ik zocht destijds naar een middel om te laten weten dat ik bestond. En dat ik ook echt iets te zeggen had. En dat waren natuurlijk vooral onzinnigheden maar schrijven werkt voor mij altijd bijzonder therapeutisch; opschrijven maakt iets ‘echt’. Dan is het niet langer in je hoofd maar ook op papier of uitgesproken.
Mensen verweten me wel eens; waarom in godesnaam zou je dat allemaal het internet op gooien? Ja waarom eigenlijk? Eigenlijk is het net alsof je je hele hebben en houden zo hopsekee de wereld in lanceert niet wetende wie wat ermee gaat doen. En hoe onnozel is het dat ik daar letterlijk nooit over nadacht?
Ook op mijn Instagram account (met overigens dezelfde naam want in dezelfde tijd begonnen met schrijven) schreef ik te pas en te onpas mini blogjes. En nu ik gestart ben met Cocon merk ik dat ik een beetje hetzelfde doe op mijn jawel, zakelijke pagina. Eerst dacht ik: “zou ik dat wel doen?? Het is immers zakelijk…” Tot ik me bedacht dat het me de reet ook zal roesten; ik vind schrijven leuk, en ik ben natuurlijk geen make-up, ik gebruik het. Ik werk ermee.
Maar schrijven zit duidelijk in mijn aderen, in mijn bloed. Nooit iets diepzinnigs en al helemaal geen roman die ooit uit mijn pen zal vloeien, gewoon doodsimpele taal in doodsimpele blogs. Omdat ik wil zien dat ik besta. Ik wil laten weten dat ik er ben. Ik wil laten zien wat in mijn hoofd omgaat. Al was het al om te delen wat dat dan is zodat mensen zich ermee kunnen identificeren. Want dát is iets wat zo fijn is wanneer je ergens mee in je maag zit.
De uitdrukking: “Gedeelde smart is halve smart” is een uitdrukking die zo langzamerhand wel op een tegeltje mag zo mooi vind ik hem. Want het ís ook echt zo. Wanneer je je kut voelt en je gaat zien dat anderen zich om dezelfde redenen óók wel eens zo voelen, dan voel je je de helft beter. Vaak kun je dan ook nog verhalen uitwisselen (onder een post bijvoorbeeld) en je humeur fleurt zienderogen op.
Ik zag dat ik al rond 2015 begonnen ben met schrijven. Dat is zo rond de tijd dat ik begonnen ben met trainen. En dat, dat is best een pijnpuntje. Want bladerend door de pagina’s zie ik mijn enthousiasme, mijn drive en mijn doelen allemaal voorbij dobberen. Maar ik zie ook dat het abrupt stopt. Het schrijven. Het delen erover. En eigenlijk is dat verpakte schaamte dat je niet meer de persoon bent die je dacht dat je was.
Nu ik hier zo zit durf ik er wel over te schrijven want ik ben zo ongeveer een jaar en nog langer bezig om voor mezelf uit te durven spreken dat mensen veranderen. En ook mógen veranderen. Alles doe je op een moment dat je daaraan toe bent; dat geldt voor het beginnen aan iets maar evengoed aan het beëindigen van iets. En dat was wat met mijn overdrive gebeurde: het eindigde.
Nou komt alles op momenten dat het moet gebeuren, zover ben ik inmiddels wel. Maar voor dat je iets kunt en wilt accepteren wat je overigens allemaal zelf in werking hebt gezet kost gewoon tijd. Omdat je jezelf in een bepaald perspectief plaatste en dat nu eigenlijk weer doet. Je had je hele identiteit de laatste jaren opgehangen aan iets waar je goed in geworden was: discipline. Jezelf ergens in onderscheiden. Omdat dat iets zei over jou. Over dat je ertoe doet…
Mijn hele bloggeschiedenis door preek ik over: zijn wie je wilt zijn. Werk verzetten om te zijn wie je wilt zijn. Jezelf accepteren voor wie je bent. Je niet zo druk maken over wat je niet bent en zien wat je wel bent. En van al die preken is geen woord gelogen. Maar, heb ik ze ook echt op mezelf toegepast? Of overschreeuwde ik mijn eigen onzekerheid? Ik denk dat dat laatste wel een beetje waar was. Want eigenlijk ben ik pas nu in een fase beland waarin ik dat oprechter zo voel. Niet de hele maand door natuurlijk, ik blijf natuurlijk een vrouw, een vrouw in de overgang ook nog en die zijn nou niet bepaald gezegend met een brein wat nuchter en realistisch functioneert… Maar toch, ik denk wel dat ik nu eindelijk een beetje in die fase zit. En dat is lekker. Sporten doe ik niet meer met een hoger doel. Vooralsnog niet; zeg nooit nooit 😉. Ik sport nu omdat ik het leuk vind maar niet omdat ik er iets mee wil bereiken. Dat is voorlopig passe. En dat durf ik nu luidop uit te spreken. Best wel stoer van mezelf al zeg ik het zelf.
De overgang vind ik niet leuk en ik zit er waarschijnlijk nog niet eens volop in. Want het doet wat met je. Fysiek, mentaal vooral en emotioneel gezien ben je af en toe een wrak. Of een prutser. Dat klinkt iets minder erg.
De kinderen zijn inmiddels niet meer puber. Tenminste, twee niet, één wel. En die pubert meteen ook voor een heel leger zeg maar. Allemachtig. Waar onze oudste ons grijze haren bezorgde doet de jongste dat nog eens dunnetjes over. En ook al weet je dat je eigenlijk lege briefjes in hebt te leveren over hun keuzes en hun opvattingen, toch doe je je best om ze op andere gedachten te brengen. Werkt dit? Tuurlijk niet. Krijg je er grijze haren en koppijn van? Absoluut.
Ik zeg wel eens, als ik alles had geweten had ik geen kinderen genomen. Jezus wat een avontuur. En wat moet je je eigen woorden vaak opvreten. En wat zijn het spiegels. En dat is nog wel het minst leuk. Net als je zorgen om ze maken. Dat is nog minder leuk. Van de week was ik aan het wandelen en ik merkte op dat ik me verheugde op de tijd dat niemand meer naar school gaat en jij je niet meer druk hoeft te maken over hoe ze hun leven inrichten. Over wat ze doen en laten. Maar dat is onnozel want we weten allemaal wel dat een ouderbrein dus niet zo werkt. Gewoon niet.
Daarbij komt dat wanneer die tijd voorbij is, is er ook weer een stuk van mijn tijd voorbij. En dat is het me dan net niet waard. Want morgen word ik 47 (ik heb net eerst de landingspagina van dit blog aangepast want daar stond nog dat ik 45 ben en mijn kat nog leeft en die is ook al twee jaar dood hahahaha – god hebbe haar ziel) en ik ben dus al bijna op de helft – aangenomen dat ik makkelijk honderd wordt natuurlijk.
Maar het is zo. De tijd tikt door. En wat dat betreft is het zonde dat ik bijna niet meer schrijf op dit blog. Maar vandaag wel. De eerste 1503 woorden staan er weer op. En eigenlijk was dat best heel leuk. Even wat opschrijven. Een update van een hele tijd.
Sinds een paar maanden heb ik me ondergedompeld in Human Design. Als ik dan íets moet noemen wat ervoor gezorgd heeft dat ik dingen leer loslaten en andere dingen juist verwelkom dan is dat het wel. Want godallemachtig wat is dat interessant en leuk. En liefdevol. Dat ook. En dat heb je wel nodig als tegenhanger wanneer iemand zijn was weer rond laat slingeren, je weer ontdekt dat iemand je enige zak chips leeg gevroten heeft of je kleding uit je kast gejat heeft.
Human design draait eigenlijk om één ding: jezelf liefhebben zodat je een ander ook liefde kunt geven. En jezelf liefhebben is zo’n groot project dat je daar zo ongeveer je hele leven aan moet wijden. Je moet jezelf de hele dag door leren jezelf te accepteren zoals je bent. Bijna totdat het je keel uitkomt en je moet kotsen van dat hele Human design gewauwel.
Maar echt. We zijn in de loop van ons leven zo geprogrammeerd om door te gaan, door te zetten, te doen wat een ander ook doet, het vervolgens ook precies zo te doen zoals een ander het ook doet, trends te volgen, meegaan in de massa. En wanneer je ontdekt dat je dat juist niet moet doen maar je eigen ontwerp mag zijn dan raak je daarvan best even in de war. Wat natuurlijk nodig is om weer naar een next level versie van jezelf te kunnen gaan; je moet eerst ervaren en geloven wat niet werkt alvorens je iets kunt aanraken wat wél werkt.
Nou je hoort het, er is nog steeds genoeg om over te schrijven, te kletsen en te fantaseren. En met 1490 woorden at this point is het nu weer genoeg geweest. Misschien tot gauw 😉
Liefs.
Blog * Lifestyle en Sport * Beauty 