#Goeroeindemaak

Sinds een hele lange tijd ontkwam ik er gisteren dan echt niet meer aan: ’s avonds trainen. En het is nogal even geleden dat ik me op de avond in de gym waag. Waarom niet? Omdat ik sinds zo’n vier maanden (toeval bestaat niet 😉) transformeerde naar huismus.

Ik doe mijn uiterste best om de Friese belichaming van opruimgoeroe Marie Kondo en ultieme lifestylegoeroe Martha Stewart ineen te worden. En dus was, poets, stofzuig, swiffer, koekjebak en braad ik erop los alsof mijn leven ervan afhangt.

Tussendoor probeer ik mijn immer verder uitdijende dijen in bedwang te houden en mijn haar op orde wil krijgen (dat is best nog een uitdaging wanneer ik elk etiketje van een willekeurige shampoo ontleden wil net als de etiketjes van de voedingsmiddelen die ik in mijn winkelkarretje wip…) Daarnaast wil ik met een perfecte maquillage de deur uit (wat eigenlijk alleen nog in de weekenden lukt) en dat mijn kleding naadloos aansluit op mijn momenteel wulpse verschijning.

Of dit alles lukt? Neen. Dit lukt niet. Ik ben gezwicht voor de ordinaire suiker, voor chocoladerepen, voor E-nummers en voor gemakzucht. Vind ik dit fijn? Eigenlijk best wel. Want niemand kan perfect zijn. Maar toch, op onbewaakte ogenblikken put ik weer hoop uit de spirituele tijdschriften waarin ik mezelf compleet kan verliezen terwijl ik een bakje friet met mayonaise en frikandel wegkauw…

Dan zie ik het weer helemaal voor me zoals het moet zijn: kraakheldere lakens, onberispelijke douche en immer geurende handdoeken waarmee ik de biologische luchtjes van de douchefris van me afveeg. O nee, niet, die moeten eraan blijven. Anders kan niemand ruiken hoe fris en fruitig ik ben.

Dat laatste lukte laatst sowieso niet want er was overduidelijk iets misgegaan tijdens de wasroutine. Wat precies kan ik niet zeggen, daar ben ik namelijk nog niet over uit, maar echt, de geur was niet te harden! Alsof er zure melk overheen was gegoten… Te goor voor woorden en mijn hele doucheritueel was in een veeg verpest door de meurende handdoek. En net toen ik dacht dat ze inmiddels allemaal wel weer gewassen waren klaagde mijn dochter vanachter een hermetisch afgesloten douchedeur dat haar handdoek zo stonk. Fijn dan.

En zo spartelen we kwistig door om te overleven in ons niet zo perfecte leven. En moest ik er gisteravond dus aan geloven: ik liet alle nog uit te voeren huishoudelijke putjes achter me en reisde af naar de fitness. Gat-ver. Een blik over al die ingespannen semi-amateuristische atleten was voldoende om in een voorbarige zweetbui uit te barsten. Al die handen en voeten die hun best deden de gewichten omhoog en omlaag te zwaaien maakten me bij voorbaat al moe.

Ik had vast veel beter op de bank kunnen zitten; de Big Bang theory te kijken ofzo. Met mijn hond in zijn mandje en de kinders keurig op de stoel. Zoiets. Maar neen, ik zat de warming up op de fiets weg te trappen en mijn schema door te lezen om vervolgens ontmoedigd de laatste minuten vol te fietsen. Dit werd niks.

Maar ja, met klagen verbranden we geen vetjes dus huppekee van die fiets af en op naar de legpress. Joehoooeee! Gelukkig waren er meer doelloze zielen waarmee ik mijn verdriet even kon delen; dit lucht altijd enorm op vind ik. Even één op één tegen mekaar klagen hoe naar het is dat we geen suiker meer mogen eten en dat dat nou net is waaruit mijn hele leven bestaat: carbs. En van wat voor soort maakt in principe niet zo heel veel uit zolang ze maar uit een fabriek komen. Die geven de meeste voldoening. Ik bedoel, mijn hart gaat niet sneller kloppen van een kilo gekookte aardappelen op mijn bord. Nu niet tenminste.

Gedeelde smart is halve smart en dus zette ik mijn fitjourney van een uur voort door mijn gereanimeerde koptelefoon op mijn reeds bezweette hoofd te plaatsen en te genieten van Roberto Jacketti en de Scooters om met “I save the day” de kilo’s van me af te drukken. Het lukte wonderwel. Daarna moest ik de stiffed legged deadlift doen. Raar woord? Ja ik heb het ook niet bedacht. Het is in elk geval een oefening waarbij je hamstrings op knappen staan en je na de tiende herhaling het liefst niets meer doet. Tenminste, ik dan hè. Ik ben nou eenmaal geen G.I. Jane.

Hierna moest ik de hipthrust doen. Dat is dé oefening waarmee ik een haat-liefde verhouding heb. Haat omdat ik hem in élke variant killing vind en omdat ik er ongelooflijke pijn van in mijn reet krijg, en liefde omdat ik hem killing vind en omdat ik er ongelooflijk pijn van in mijn reet krijg. En beide zijn nodig om ook maar enige vorm in mijn met slechte genen gevulde achterwerk te krijgen. Ik kan er ook niks aan doen. Gelukkig heb ik mooi haar.

Uiteindelijk belandde ik vanwege mijn eigen geklets op een nieuwerwets apparaat waarop je deze hipthrust kon uitoefenen en lag ik na enige inspanningen ingesnoerd onder een elastiek en een barbel. Dit zou beter zijn en spierpijn garanderen. Of het beter is kan ik nog niet zeggen, dat het spierpijn opleverde wél… En gelukkig ben ik het type die gelooft dat je van spierpijn enorme spierballen krijgt dus neem ik dit maar voor lief.

Daarna moest ik nog even een quickie doen op de leg curl en een rondje lungen om als toetje de legpress nogmaals te bestijgen maar ditmaal voor de kuiten. And so I did. Met rode wangen en een volle blaas verliet ik de gym, doodmoe maar eigenlijk best heel voldaan. Het viel me allemaal weer mee. Maar ja, dit is eigenlijk altijd het geval als je ergens geen zin in hebt hé 😉? Het enige wat me wat tegenwerkte was mijn kapsel…

Want afgelopen zaterdag was het weer tijd voor le hairdresserrrr. Met een nogal gedeprimeerde houding stapte ik in de auto om er vervolgens euforisch weer vandaan te komen. Gedeprimeerd waarom? Omdat ik niet meer kleur op basis van welke vorm van chemie dan ook en ik geen idee meer had wat er nog met mijn haar zou kunnen wat voor enige vorm van transformatie zou kunnen zorgen. Euforisch omdat ik terugkwam met een ‘LOB’. Een Lange Bob!

Ooit van gehoord? Neen? Ik ook niet. Maar leuk is het in elk geval wel! Alle restjes van de blondering van vorig jaar zijn eruit, mijn haar is weer prachtig vol van onderen en ik kan het als ik het zou willen kunnen laten groeien tot op mijn billen (insert blote tanden smiley). Dan ga ik natuurlijk niet doen, ik ben geen twintig meer, maar dit staat kek. En voelt lekker fris!

Behalve tijdens het sporten wanneer de onderste (en dus kortste) plukken uit de steeds opzwiepende staart weg springen en ik met een laag nat nekhaar rond paradeer. Dat is goorrrr. En staat op vliegen. Maar verder, verder was dit een hele goede beslissing. Ik heb nog geen tel spijt gehad tenminste. Toch nog hoop voor mijn onbehandelde haardos zeg ik 😉

En dus ga ik vrolijk verder. Ik probeer toch maar het trainen wat af te wisselen met ’s middags en ’s avonds, de knop om te zetten qua voeding (lees afscheid nemen van verboden vruchten…) en me te verheugen op de cut. Ja, ja, ik weet het, ik val in herhaling. Maar ik heb er gewoon zin in de teller weer te zien zakken.

Anyway, ik zit alweer op ruim 1200 woorden welke overigens besteedt lijken aan een portie gebakken lucht… Het voelt wel lekker trouwens, even een blabla verhaal van me afschrijven. Dan zie ik namelijk zwart op wit dat ik ook maar gewoon mens ben. Iemand die graag in haar eigen luchtbel blijft geloven… #metallegevolgenvandien 😉