Doe maar gewoon dom

Het zonnetje lacht, de lucht is blauw… 🙂  Precies wat ik besteld had!  Vandaag is het een prachtige dag. Laat me daar eens mee beginnen. Ik had het gemist met de donkere vochtige dagen van de afgelopen week. I know, don’t let the weather bring you down, maar ik ben meer van de zonneschijn. Ik vreet me dood in de vitamine D (en duizend andere pillen) om me goed te blijven voelen en ik kan niet anders dan zeggen dat het werkt. Echt. Ik geloofde het niet, maar het werkt wel, voor mij dan althans. Ik kan natuurlijk niet voor een ander spreken.

Het gaat goed. Heel goed. Ik ben weer naar een coach gegaan om meer resultaten te behalen in de gym. En dat werpt zijn vruchten af. Denk ik. Na weken stilstand heb ik nu éindelijk weer het gevoel dat er vaart in de spierballen zit. En gewicht. Dat ook. Want meer eten betekent: meer groeien. En dan bedoel ik niet je verstand maar je reet. Die groeit. En je buik. En je billen. En je kleine teen. Zelfs die groeit mee geloof ik.

Dat hele gewicht vind ik moeilijk blijven. Ik tikte bij de laatste meting met gemak een 68,5 kilo aan. 137 ponden beste mensen! (insert geschokte emoticon). Echter, met het opvoeren van mijn calorieën blijf ik wel netjes op dit gewicht staan. En dat is dan maar weer een pluspuntje. De vorige keer dat ik stopte met bulken, bezwoer ik de ganse wereld dat ik het nooit weer zou doen. Als ik het me goed herinner bleef ik toen ook rond dit gewicht hangen en voelde ik me net als nu een walrus.

Maar ook, het verbeteren van mijn shape, het neerzetten van PR’s en het gezonde gevoel hoorde daarbij. Na het afronden van de shoot vorig jaar was het toch tijd om meer te gaan eten. En dat deed ik. Enige maanden bleef ik keurig langzaam in gewicht toenemen en toen opeens: BAM stond de teller hierop. En omdat ik toch het grootste gedeelte van mijn leven in kilo’s heb gedacht (toen ik nog niet sportte en daarna dus ook nog steeds) blijf ik het bloedirritant vinden om op de weegschaal te stappen. Nou ja, het erop stappen is niet zo eng, maar om daarna omlaag te kijken en te zien waar de teller op staat wel.

Want we weten inmiddels ook wel dat gewicht een getal is en niets zegt over de verhouding van vet en spiermassa (blablablabla). Dat weet alleen de tang. En zelfs die is niet zaligmakend. Foto’s meestal wel. Al is ook hier weer wat over te zeggen: tijdens je koekoek-tijd ben je namelijk al weer een stuk vadsiger dan na die tijd en ’s ochtends ben je weer meer ripped dan na een flinke nasi goreng maaltijd in de avond.

En zo is overal wel wat van te vinden en te denken. Anyway, ik modderde wat aan, hoopte dat ik de meeste kennis wel in huis had om zelf de draad op te pakken en door te zetten, tot ik bedacht dat een stukje in jezelf investeren niet eens zo’n slecht idee is. Ik bedoel, de ene smookt een pakje sigaretten per dag, ik neem een coach. Wat is leuker? Of gezonder? Juist. I rest my case. Qua kosten zal het niet ver uit elkaar liggen. Of nou ja, eigenlijk wel denk ik. Want verziekte longen kosten altijd nog meer dan een paar voedingsschema’s of trainingsadviezen lijkt me.

Het is de bedoeling dat mijn calorie-inname uiteindelijk rond de 2500 a 2600 uitkomt. Ik schrik me te pletter. Dat is een boel eten! Ik zit nu bijna op 2000 en dát vind ik al een kluif. Een dikke kipkluif eigenlijk; die vind ik de lekkerste 😉 En dan zou het op zijn mooist zo zijn dat ik er niet vetter van word ook (insert hysterische emoticon). In hoeverre dat gaat lukken weet ik niet maar het idee achter alles is natuurlijk briljant. Uiteindelijk heb ik gewoon ontzettend lang aan de lage kant gezeten met mijn voeding en om dat weer op te bouwen is bijna nog moeilijker dan afbouwen.

Maar, ik heb geen keus. Als ik weer wil gaan cutten dan kan ik dan onmogelijk doen met minder dan 2000 calorietjes als startpunt. Dan wordt dat een enorme dobber om weer figuur in mijn nu redelijk vormloze lijf te krijgen. Nee echt, ik overdrijf niet. Zodra je vetpercentage begint te stijgen verdwijnen de lijnen die je hebt stilletjes aan in het vettige moeras. Dan zijn ze zelfs zonder loep niet op te sporen en is het enige wat overblijft een drillerige massa. En dat constateerde mijn jongste ook. “Mama, er hangt allemaal vet aan je benen…” Zo flauw ook he. Maar ja, wat doe je er aan? We kennen allemaal dat gezegde over dronken mannen en kleine kinderen he? Iets met waarheid… Ach weet je, ik dik natuurlijk (ha leuke woordkeus) alles een beetje aan, maar ik hoef niet met ingehouden buik te doen alsof het een makkie is om strak het hele jaar rond te draven.

Zo werkt het gewoon niet. Sterker worden is moeilijk. Klaar. Daarover hoef je geen discussie te voeren. En afvallen is ook moeilijk. Helemaal wanneer je niet je zuur verdiende gains in een keer door de plee wilt spoelen. Want minder eten is niet zo ingewikkeld, daarvoor heb je geen hogere wiskunde nodig. Maar wanneer je het op eigen kracht wilt doen, zonder ingrepen van pakjes en repen (behalve een ‘lekkere’ eitwitreep op zijn tijd omdat je anders niet aan je 160 gram eiwitten toekomt), je spiermassa wilt behouden –voor zover mogelijk- en ook nog eens een gezin en of werk hebt waarin je je ding wilt doen, dan valt dat gewoon niet mee. Jezelf opfokken hierover werkt averechts.

Wat ik voorgaande jaren deed doe ik nu niet meer: er volledig in opgaan. Ik wil dat niet meer. Er bestaat meer op de wereld dan de gym en resultaten. Mijn motto is nu: DOM ETEN EN DOM TRAINEN. Dom? Ja. Dom. Gewoon Dom. Deee OOO Emmmm. Dom. Want laten we er maar geen doekjes omheen draaien. Zo ingewikkeld is trainen en eten niet. We maken er meer van dan het feitelijk is. Je tilt iets op en je legt iets neer. Wanneer je het daartussen in ook nog in je mond duwt heet dat eten. Doe je dat niet dan heet het trainen. Hoe meer je tilt en duwt, hoe zwaarder je traint, hoe meer je in je mond stopt, hoe zwaarder je weegt 😉 En daarmee is ook alles gezegd.

En dus ga ik me nu niet meer gek maken. Gewoon trainen en eten. En opschrijven wat ik doe om zeker te weten dat ik niet consequent te weinig of te veel naar binnen werk. Ik las van de week een artikel waarvan mijn haren alle kanten op sprongen. Het waren interviews met diverse vrouwen. Van jong naar oud.

Eentje daarvan, een meiske van 20 was zoals ze het noemde: ‘sportverslaafd’.  Ze zei: “meiden vragen mij wel eens, hoe blijf jij zo slank en strak?” de magische woorden “Balance meiden, balance!” rolden over de pagina heen. Ik verslikte me bijna in mijn eiwitreep. Balance?! Wanneer je 7 tot tien keer per week sport lijkt de balance me ver te zoeken. Daarbij was ze ook atleet in een of ander sportteam dus dit had niets met balance te maken. Zij leidde gewoon een totaal ander leven dan de gemiddelde Nederlander. Wat zeg ik, wereldburger.

Om maar even aan te geven hoe de dingen uit zijn verband getrokken worden. Er is niets spannends of ingewikkelds aan, maar wanneer je gaat streven naar het leven of regime van een sporter van twintig jaar die tien keer in de week sport dan moet je jezelf toch eens achter de oren krabben. Hoe realistisch is dat nou helemaal? Balance mijn billen. Daar klopte in mijn optiek in elk geval niets van.

De laatste weken train ik consequent vijf keer. En gek genoeg gaat het me prima af. Hoe dat komt? Ik denk omdat ik zoals ik al zei, dom doe wat er op mijn schema staat, me als een haas door het schema heen werk en tevreden huiswaarts keer om daar de rest van alle leuke dingen die ik wil doen uitvoer. Minderen met mijn telefoon wil hierbij ook helpen omdat je gauw verleidt wordt om alles wat je doet te sharen. Ondergetekende weet dat dit vooral haar grote valkuil is. En wanneer je je nou net minder wilt gek maken met de gym (en de resultaten) is het minder delen van hoeveel en hoe vaak je het wel niet doet eigenlijk een vereiste. Hier valt nog een flinke winst te behalen dus 😉 Alleen daarom was ik de afgelopen week lekker offline.

Het is een godswonder dat ik überhaupt sport. En dat ik keer op keer een doel stel om naar toe te werken. Gewoon iets doen zonder trofee vind ik niet leuk genoeg. Ik wil mijn grenzen blijven verleggen en kijken wat ik allemaal kan. Dat is wat het voor mij leuk maakt en houdt. Dat daaraan geen leeftijd verbonden is moge duidelijk zijn. Want waarom zou je jezelf een houdbaarheidsdatum opleggen? En dus sluit ik deze weer veel te lange blog af met de volgende woorden: Zorg dat wat je doet leuk vindt maar maak het niet groter dan dat het is. Zo wordt de weg naar je te behalen doel een stuk minder opgefokt en een stuk meer ontspannen 🙂 Fijne dinsdag mooierds!