Wanneer ik zaterdagochtend samen met mijn wederhelft de kids naar de scouting breng voor hun groepsweekend voel ik me opgewonden. Een heel weekend voor ons twee. Weken heb ik er naar uitgekeken, dagen heb ik me afgevraagd wát toch precies te gaan doen. Waar gaan we die kostbare minuten mee opvullen? Is het met lekkere hapjes? Is het met sporten? Is het met boodschappen doen (ja echt, dit is zelfs een uitstapje geworden)
Ga ik het hele huis van onder naar boven poetsen of gaan we lekker uit eten? Alles lag nog open. Tot aan de zaterdag. Want opeens waren de weken van dromeralij voorbij en zaten we stipt op schema om kwart over negen in de auto om een keertje níet te laat te zijn. Ik kijk in de buitenspiegel en krijg subiet een hartverzakking van mijn eigen verschijning. Wát een wallen. Het lijken eerder op boodschappentassen…
Daar viel dus geen zalf meer aan te strijken en er zit niets anders op dan de andere kant maar op te kijken om mezelf niet elke keer met een vermoeid gezicht aan te hoeven staren. De kinderen hebben er zin in. De spanning is voelbaar, de plannen hoorbaar en er wordt continue dubbel gecheckt of alles wel in de (rug)tassen gestopt is. ’s Ochtends maakt Beau nog even stennis bij het inpakken van zijn trommeltje. Want ze hadden eigenlijk alle drie een dikke snoepzak in de tas, ware het niet dat Luna liever een trommeltje met lekkers meeneemt. Van alles een beetje. Dat lijkt veel leuker. En dus wil Beau dat opeens ook. Maar zijn snoep is van hem en zelf opgeschept. Daar mag geen sterveling ook maar aan denken. Een beetje het ‘beide einden en het midden’ – idee dus moet de rest van de zak in een door hem uitgekozen pot wachten op zijn terugkomst.
En mama? Ach, mama staat slaafs als altijd de tromkes weer te vullen en doet tussendoor een verwoede (mislukte) poging om zichzelf te fatsoeneren… Het is kwart over negen wanneer we afzetten naar opa en oma voor de nog ontbrekende slaapzak. O ja, en nog twee handdoeken met washandjes. Niet dat die ooit gebruikt worden tijdens zo’n weekend, maar ze moeten wel mee want dat staat op het lijstje.
Een kop koffie verder stappen we in om aan de wereldreis van een half uur te beginnen. En het moet gezegd: wat een schitterende locatie. Ze vertoeven in Kollumerpomp. Op zich eenvoudig te vinden, wij presteren het echter weer om zoekend bij de zeedijk langs te karren door de stront van de boerenmestwagen waarmee de smalle weggetjes besmeurd zijn…. #hoeravoordemobieletelefoon. Het blijkt vlak bij mijn kapster te zijn. Als ik dát had geweten waren we in the blink of an eye bij de locatie gearriveerd natuurlijk J
Het is er prachtig. Ruimtelijk, groot, natuur; alles wat een scouthartje sneller doet kloppen was aanwezig. Het afscheid verliep soepeltjes. “Nou doei. Pas op en vergeet je schoenen niet te strikken; de trap is hoog…” De middelste en oudste doen niet aan afscheidsrituelen en jagen ons weg door de ogen samen te knijpen en te knikken. ‘Dag hoor’ …
En daar zitten we dan. In de auto op de terugweg. “ik wil koffie in Drachten, en even kijken naar wat nieuwe oude broeken voor Luna”. Dat hadden ze honderd jaar geleden ook niet kunnen begrijpen geloof ik. “nieuwe oude broeken”… Het was een neergeslagen stemming in Drachten. Ik weet niet of dat van mezelf uitging, maar mijn wederhelft merkte het ook op. Somber weer, weinig mensen en een portemonnee die ik toch niet mocht openen.
Of tenminste, ik hád wel een missie… Ik was door mijn voorraad smeersels heen en moest nieuwe potjes hebben om mij van een trekkerig hoofd te verlossen. Ik had inmiddels álle proefmonstertjes opgesmeerd, de Nivea pot erdoor gejast en nog een verdwaald LÓreal potje achter uit de speelgoedkast weggevist. En dus, heb ik mezelf twee potjes creme toebedeeld. Een paar die mij een streeploos en kreukloos hoofd beloven. Mijn dag zou in principe niet beter kunnen zou je denken.
En eerlijk, ik was als een kind zo blij met mijn aanwinsten. Echt waar. Oprecht blij. Blijer dan vóór de challenge toen ik nog zonder na te denken draadloos in de rondte stond af te rekenen. Dus dat was wel een gevalletje van win-win mag ik zeggen.
Maar verder? Ik vond er geen bal aan. Mijn snotneus begon weer op te spelen (alwéér???) en ik wilde gewoon naar huis. Winkelen was niet de afspraak (met mezelf, mijn man wilde alles wel voor me kopen –zo omzeilen we je challenge lekker…-) en het weer was klam, koud en donker. En ik geloof dat ik de kids miste. De routine van de zaterdag. En dat terwijl ik weken uitgekeken had naar deze vrije dag(en).
Weg euforie. Eenmaal terug in huis plofte ik op een stoel en ging achteloos zitten candycrushen en diertjes redden bij Pet Rescue. Tenminste nog íemand die ik hoorde juichen bij het halen van een level… troosteloos vond ik mezelf. Echt waar. Daar zit je dan in je opgeruimde huis waar niks verplaatst of verzet wordt. Waar je behalve elkaar niets ziet of hoort. Nou ja, de dove kat dan. Maar die beweegt überhaupt amper dus daar hadden we ook niets aan. Gelukkig gingen we ’s avonds lekker uit eten. Ik had er zo’n zin in. Eindelijk een beetje opleukerij op deze saaie zaterdag.
En verdorie, worden we in het gangpad geplant. Een onooglijker plek hadden ze niet kunnen aanwijzen. De serveersters vlogen om ons heen, er werden verjaardag liedjes gegalmd en ik zag sterretjes knetteren bij de tafel verderop. Het eten smaakte goed maar viel verkeerd waardoor ik midden in de nacht A) gierend gek werd van mijn man zijn gesnurk en B) met een volle maag en zere keel op de wc boekje zat te lezen, zoekend naar dé oplossing… (alsof je die in de Cosmo gaat vinden in het holst van de nacht…)
Een lang verwacht weekend bijna voorbij. De zondag zette in. De planning was om te gaan sporten maar mijn lijf werkt (weer) niet mee. Hoe erg kun je balen. Maar, dat is gewoon een mindfuck dingetje natuurlijk want sporten terwijl je niet fit bent werkt bij mij in elk geval averechts. Dus kwam ik niet verder dan crackers met een stukje kaas en een bak koffie. En vouwde tussendoor de was nog even op terwijl ik op een gejat dropje sabbelde.
En mijn lief? Die begon van pure wanhoop de Senseo te ontkalken. Hahaha ik lach me slap. Normaliter zou hij het nooit verzinnen maar ook hij kon zijn ‘vrije’ draai niet vinden. Is trouwens nog een flinke geduldige klus hoor, zo’n Senseo ontkalken. Wat een geklooi zeg. Maar, gelukkig was het gauw drie uur en zijn we vast in de auto gestapt om in een slakkengang richting de feestgangers te tuffen.
En och wat waren we blij ze weer te zien. En zij niet om ons te zien. Want voor de jongste had het best nog even mogen duren. De oudste en de middelste stortten volledig in na de zeer korte nachtrust (ik kon ze dus de hand schudden en voelde volledig met ze mee) en gingen in trance om beurten in de douche, genietend van het warme water en ondertussen reikhalzend uitkijkend naar hun vertrouwde bord friet wat ze de zaterdag hadden moeten missen.
Rituelen. Ik geloof dat ik ervan samenhang. Gewoontes, de ogenschijnlijk gewone dingen die het leven zo leuk en gezellig maken. Ik zou er niet zonder kunnen. Mijn nacht was heerlijk. Kuchelig en snuiverig, dat wel maar mijn kroost was weer om me heen. Ik denk dat ik nu officieel een huismus ben. Piep piep #enikschaammeernietvoor 😉
Blog * Lifestyle en Sport * Beauty 